Cave In, de band die fundamenteel bleek te zijn voor zowel metalcore als post-metal moest in 2018 afscheid nemen van bassist Caleb Scofield. Scofield kwam jammer genoeg om in een auto-ongeluk in maart. Caleb kon niet enkel een paar naarstige baslijnen schrijven, maar had ook één van de meest majestueuze brullen die ik ooit heb gehoord. In onderstaand filmpje zie je een prachtig voorbeeld van beide. Het woord ‘Belgium’ heeft nog nooit zo goed geklonken (10:40). De band besloot om een reeks eerbetoonshows te spelen in Calebs naam (waaronder Roadburn ’18) met steun van goede vrienden Converge en wist zelfs een éénmalige reünie van het legendarische Isis op de been brengen.
De impact die Cave in heeft gehad op harde muziek is niet te onderschatten. De band heeft zich aan zoveel genres gewaagd dat de discografie een bloemlezing is van alles wat rock, metal en punk bedraagt. Debuutplaat Until Your Heart Stops legde het fundament voor wat Converge vandaag de dag is. Later werd Cave in een prominente spacerockband met Jupiter, waar de nadruk op experiment en atmosfeer kwam te liggen. Tot de band niet veel later opgepikt werd door RCA records. Voor dit platenlabel werd het commerciële Antenna geschreven dat het meest bij een punky Foo Fighters aanleunt, maar waar wel heel krachtige songs op staan. Uiteindelijk mocht Cave in zelfs het voorprogramma van Foo Fighters en Muse verzorgen. Echter, een doorbraak bleef uit en de band besliste om terug hardere muziek te gaan spelen.
Hierna volgden nog twee platen Perfect Pitch Black en White Silence die een mengelmoes vormden van alle voorgaande stijlen. De jaren die volgden waren kalm, met enkele losse optredens en de bandleden die zich op nieuwe projecten stortten. Toch bleef de band achter de schermen aan nieuw materiaal werken. Final Transmission is dan ook een nieuw volwaardig album, opgebouwd rond Calebs laatste ideeën die de band postuum in de repetitieruimte heeft uitgewerkt. Caleb is op elke track nog te horen. De band maakte gebruik van viersporenopnames van zijn baslijnen en originele ideeën. Hoewel die opnemers niet bekend staan om de beste geluidskwaliteit is het eindresultaat nog goed te beluisteren. Een audiofiel zal dit meteen opvallen en het album leunt daarmee ook het dichtst aan bij voorganger White Silence, dat de band eveneens in de repetitieruimte opgenomen heeft en ook vrij ruw klonk.
Opener Final Transmission is een audioclip van Caleb aan zijn bandmaats, die niet meer is dan een akoestische gitaar met geneurie. Het is tevens de allerlaatste opname die hij ooit doorstuurde. Je haren gaan rechtop staan als je dat met deze info beluistert. Ik heb er zelf nog steeds moeite mee. Opvolgers All Illusion en Shake My Blood zijn typische spacerocknummers die zo op Jupiter hadden kunnen staan. De tekst van All Illusion is overigens gebaseerd op een schrijfsel van Caleb:”What doesn’t kill you makes you mine”. Terwijl Brodsky op Shake My Blood de dood voor het eerst verwerkt. Beide zijn trage, logge en grootse nummers met veel atmosfeer en geen agressie.
Dat maakt een ommekeer bij Night Crawler waar de eerste serieuze riff te horen is. Jammer genoeg is de zang van Brodsky echt te braaf om de riff eer aan te doen. De majestueuze brul van Scofield ontbreekt hier als een fles whisky in een afkickkliniek. Desondanks is de tempowisseling en de agressie een genot. Lunar Day is een weinig interessante drone, maar Winter Widow biedt een heerlijke gitaarriff die het space rock recept van All Illusion en Shake My Blood bij kruidt. Echter, zijn de drie laatste nummers mokerslagen vergeleken met de rest van het album. Lanterna is niet alleen een fenomenale bandnaam (ik claim hem bij deze), maar laat duidelijk het hardcore verleden van de band doorschemeren, gecombineerd met de melodie van space rock. Strange Reflection kan wat mij betreft rechtstreeks op Antenna en zou daar het zwaarste nummer zijn. Afsluiter Led To The Wolves is veruit het hardste nummer op de plaat en bevat op het einde die meesterlijke brul van Caleb. Jammer genoeg heeft de band gekozen om een repetitie-opname te gebruiken om zo Calebs stem nog op plaat te hebben. De geluidskwaliteit is op deze dusdanig minder, maar dat kon niet anders. Ik begrijp de band volledig in dat opzicht.
Cave in is doorheen de jaren steeds onder de radar weten te blijven en heeft een heuse cultstatus verworven. Final Transmission is niet een poging om op die radar terecht te komen, maar eerder om radiostilte aan te kondigen. Het is niet duidelijk of de band hierna nog materiaal zal schrijven, maar aangezien Caleb zo een groot aandeel had in het schrijven van de laatste twee albums, lijkt het me niet ondenkbaar dat dit ook echt de ‘Final Transmission’ van Cave in zou zijn. De band treedt eind juni nog op een handvol locaties in Europa. Echter, slaan ze daarbij, zeer jammerlijk, Graspop over. De band speelde dit jaar wel nog op Roadburn. In oktober volgt nog een Amerikaanse tournee.
Final Transmission is zeker niet het beste werk van Cave In, maar doet niet onder in hun fenomenale discografie. Gezien het gelimiteerde bronmateriaal en de bewuste artistieke keuze om zoveel mogelijk van Caleb op de plaat te krijgen is het eindresultaat niet minder dan verbluffend. Echter, als je dit niet weet en de band voor het eerst hoort is het album niet het beste om mee te starten. Dan zijn nummers als Big Riff, Sing My Loves en Luminance betere introducties. Cave in is en blijft één van de meest interessante en exclusieve bands om live te zien en ik hoop dat de Benelux die kans nog eens krijgt. Of zou ik dan toch echt nog een tripje naar Praag en Wenen moeten boeken deze maand? Potentiële reisgezellen mogen zich zeker melden in de comments.
Score:
85/100
Label:
Hydra Head, 2019
Tracklisting:
- Final Transmission
- All Illusion
- Shake My Blood
- Night Crawler
- Lunar Day
- Winter Widow
- Lanterna
- Strange Reflection
- Led To The Wolves
Line-up:
- Caleb Scofield – bas, screams
- Stephen Brodsky – gitaar, vocalen
- Adam Mc Grath – gitaar
- R. Connors – drums
Links: