Een nieuwe band aan het Griekse metalfirmament, subgenre avantgarde metal, heet Carnivora’s Feast. Dit vijftal dacht: ‘we noemen onze debuutplaat gewoon Teufel dan weet iedereen meteen waar het over gaat’. Kozani is de uitvalsbasis van deze band en dan zitten we in het Noorden van Griekenland, bijna aan de Noord-Macedonische grens. Bijzonder indrukwekkend ziet de stad er niet uit op foto’s maar je zou je zo maar eventjes kunnen vergissen natuurlijk. Belangrijker dan waar deze gasten vandaan komen is natuurlijk de muziek.
Avantgarde in de metal of in de black metal is ons natuurlijk niet vreemd. De afgelopen jaren zijn er heel wat snoodaards en rare snuiters geweest die menig zaakje nog eens goed door elkaar wisten te husselen. Een band die als eerste in me opkomt zijn de Franse avantgardisten van het magistraal theatrale en chaotische Pensées Nocturnes.
Is het een trein die wat stoom aflaat die je te horen krijgt in de eerste maten van Genocide compleet met eigenaardig vervormde stemmen? Het zou zowaar even kunnen. Een eerder jaren ’80 klinkende wat holle productie moet het geheel vervolgens rechthouden voor deze Grieken. Het zal een helse klus worden. Het is immers geen heavy of thrash metal die de heren spelen alhoewel hier toch ook raakvlakken mee te maken zijn. Commander klinkt als een amalgaam aan stijlen die de heer Sevi met zijn krassende stembanden aan elkaar zou moeten smeden. Een ambient achtige geluidsescapade brengt even rust in het geheel alhoewel het in mijn oren niet onmiddellijk al van doen was. Door het erg dunne geluid gaan jazzy thema’s die verglijden in experimenteel geneuzel toch snel verloren en zo raak je een herder als mezelf wel eens kwijt in de collectie van wilde plannen en ideeën.
Voor je het weet zit je aan liedje nummer vier, het titelnummer, en moeten er nog zo maar eventjes zeven komen. Poeh, ik word er al moe van. De heren willen immers laten horen dat ze toch met riffjes en ritmieken kunnen goochelen, alhoewel het niet de bedoeling is telkenmale een konijn uit je hoed te toveren. The Fence, misschien is het wel een knipoog naar die sketch, den draad, uit een humoristisch Vlaams programma. Nochtans denk ik niet dat dit programma tot in het Zuiden van Europa geraakt is. Alwaar het programma erg goed en als hilarisch te bestempelen valt, is het nummer hierboven toch te dunnetjes. Ik ontwaar opnieuw dezelfde technische escapades en dito ritmieken, lopen de Grieken vast in hun operationele plan? Op het verdere verloop van de plaat klinkt het toch wel zo. En of hyena’s het zo plezant vinden als er met hen gelachen wordt, kan je je ook weer afvragen. Daarnaast is de elektronische escapade op het einde van de plaat er in mijn ogen ook weer net te veel aan.
Carnivora’s Feast moet op het eerstvolgende familiefeestje toch nog wat meer lokale kost naar binnen wippen want er zit toch nog wat groeimarge op het geheel, niet in het minst op het productionele. Speltechnisch zit alles wel redelijk snor, songtechnisch dient hij daarintegen toch nog wat spieren te kweken. Voorbeelden als Thorns of Dødheimsgard worden op heden nog niet benaderd in dat aspect.
Score:
65/100
Label:
Eigen Beheer, 2024
Tracklisting:
- Genocide
- Commander
- Sheperd
- Teufel
- The Fence
- Hyenas Instinct
- Carnivorous
- Aurora
- Ruins
- Gradual Sunsets
- We, The Foul And The Wretched
Line-up:
- Lazaros Paikos – Bas
- Aghs Tzoukopoulos – Drum
- John Pulkaris – Gitaar
- Zisis Zapnaras – Gitaar
- Giannis Sevi – Zang
Link: