Buer – My Journey’s End
Eigen Beheer, 2011
Depressieve black metal, het uitgesproken genre wanneer je niets anders te doen hebt in je leven behalve dan het feit dat je niets te doen hebt in je leven in muziek te gieten. Buer, het persoon, doet dat ook. Met Buer, de band.
Helaas zijn er mensen die denken dat ze het ook moeten gaan beluisteren, ik bijvoorbeeld. Dit gejengel is het antwoord op de vraag “wat is de ideale muziek om metalliefhebbers mee te folteren”. In elkaar geflanste flutgeluiden die werkelijk nergens steek houden, gespeeld op een laag tempo (alsof ze überhaupt sneller zouden kunnen spelen). De strijkers ten spijt, dit gaat echt helemaal nergens over en bezit geen greintje muzikaal talent. My Journey’s End duurt drie kwartier en dat is best wel lang; ik had dit figuur gerust uit eigen zak een efficiëntere verkorting van zijn lijdensweg willen betalen. En aangezien er ondertussen al een nieuwe split is gemaakt, was het blijkbaar nog eens symbolisch ook.
Moraal van het verhaal: God bestaat niet. Wat drijft een mens er anders in godsnaam toe dit soort lawaai met was gekrijs te produceren. Slechte muziek bestaat dan misschien niet, deze man doet zijn uiterste best om het toch te maken. Een muzikaal nekschot is op zijn plaats.
Tracklisting:
- A Symphony of Fallen Stars
- Revelations Through Death
- Tying the Knot
- A Story to Tell
- Nihil
- My Journey’s End
- Stargate
- The War is Over (Weh Cover)
Line-up:
- Buer
Links: