Brides of Destruction – Runaway Brides
Mascot Records – 13 september 2005
Begin zeventiger jaren luister ik als pukkelige puber naar voornamelijk hard rock en zgn glitter rock. Op een klein kamertje, oranje verlicht, visnetten aan het plafond en muren vol Alice Cooper posters. Van mijn eerste verdiende geld heb ik een stereo pick-up gekocht en daar kon het cassettedeckje op worden aangesloten en zo ontstond toch nog een redelijke pot herrie, tenminste dat vonden mijn ouders, schreeuwend onderaan de trap, wel. Alice Cooper, Slade, Lou Reed, Velvet Underground, Deep Purple, Uriah Heep, David Bowie, Led Zeppelin, dat waren wel zo’n beetje mijn persoonlijke favorieten. Waarom ik dat nu terug haal? Ik luister naar de nieuwe cd van Brides of Destruction en dat gevoel van toen komt weer helemaal terug! Het lijkt wel een reis in de tijd en ik vind het heerlijk. Sentimenteel en dwaas, absoluut. Maar lekker is het wel!
Brides of Destruction is ontstaan in 2002. Nikki Sixx begint met Tracii Guns te werken aan een nieuwe groep. Drummer Kris Kohls, keyboard speler Adam Hamilton en zanger London Legrand sloten aan en de band Cockstar ontstond. In 2003 verliet Hamilton de club en werd vervangen door John Corabi. De groep kreeg een nieuwe naam : Brides of Destruction en een aantal demo’s wordt opgenomen. Het blijft rommelen. Corabi en Kohls verlaten de groep weer en Scott Coogan komt er bij. Er wordt wat spul opgenomen en getoerd en een platenlabel toont interesse. Here come’s the bride is het logische (cd) gevolg. Nikki Sixx verlaat de band om zich weer bij Motley Crue te voegen en Scott Sorry vervangt hem. Men gaat uitgebreid toeren. Een nieuw platenbedrijf wordt gevonden en ook een nieuwe producer. Andy Johns, die furore maakte met Zeppelin, Stones en Free gaat zich met de bruiden bemoeien. Men duikt de studio in en het resultaat ligt hier voor me. Met Runaway Bridesleveren deze veteranen een lekker luisterbare cd af. Mascot Records lanceert de cd 13 september in Europa. Later in de maand zorgt een andere maatschappij voor de release in de USA
Als je op zoek bent naar verrassende, vernieuwende, ruig stampende muziek, zoek dan maar even lekker verder en luister vooral niet naar de Brides. Deze jongens doen gewoon waar ze al jaren goed in zijn : stevig rockenrollen. Natuurlijk lijkt het op van alles en nog wat en is het zelfs niet een beetje origineel wat de heren doen. Maar wat ze doen, doen ze goed en persoonlijk ga ik behoorlijk los bij het beluisteren vanRunaway Brides. De sfeer die wordt opgeroepen brengt je helemaal terug in de zeventiger jaren en wel zo goed, dat het kippenvel lagen dik op mijn armen zit, al bij het eerste nummer. Vanaf de mysterieuze binnenkomer Aunt Bienteloopt de muziek over in Lord of the Mind, direct al lekkere vocalen en stapels heerlijk slepend gitaarwerk. Dan naadloos door naar de flitsende en perfect uitgevoerde rock en roll van Dead man’s Ruin. Kolere, wat een lekker nummer. Natuurlijk kan ik nu alle dertien nummers gaan opnoemen. Maar kort samengevat kan ik zeggen dat het is als de greatest hits platen uit de zeventiger jaren : Alle Dertien Goed !Toch is zeker ook de flitsende single White Trash zeker nog even een aparte vermelding waard
Ik blijf een fervent tegenstander van langzame nummers en ballads. Toch zijn die ook onlosmakelijk verbonden aan de classic heavy metal. En op deze cd zijn ze zo slecht nog niet eens, al is er wel heel ernstig geshopt bij de klassiekers. Maar goed, met Runaway Bridesligt er een cd in de speler, die de moeite van het luisteren meer dan waard is. Perfect geproduceerd, prachtig van geluid. Soms glad en snel, soms ruig en gemeen, maar de hele tijd boeiend. Voor al die oudere jongeren, die het nog eens mee willen maken en voor alle anderen die wel eens willen horen hoe goed er op een klassieke manier muziek gemaakt kan worden heeft >Brides of Destruction een heerschend schijfje afgeleverd. Nogmaals, niet vernieuwend of origineel, maar om in reclameteksten te vervallen : “ik vind ‘t gewoon lekker!”
Tracklist cd:
- Aunt Biente
- Lord of the Mind
- Dead Man’s Ruin
- Criminal
- This time around
- White Trash
- Brothers
- Never say Never
- Blown Away
- Porcelain Queen
- White Horse
- Tunnel of Love
- Dimes in Heaven
Line-up:
- London Legrande – zang
- Scott Sorry – bass
- Tracii Guns – gitaar
- Scott Coogan – drums
Links: