Breed – Breed
Facefront – 2007
Zo eens per drie of vier weken krijgen wij als redactieleden van Zware Metalen een lijstje met daarop de promo’s die beschikbaar zijn om te reviewen. Je mag dan je voorkeuren duidelijk maken, en met een beetje mazzel reageert niet iedereen op dezelfde promo’s. Vervolgens wordt door de persoon die daarvoor verantwoordelijk is, een zo eerlijk mogelijke verdeling gemaakt. En elke maand blijven er natuurlijk een zooi promo’s over waar niemand interesse in heeft getoond. Die worden naar inzicht van diezelfde persoon ook zo eerlijk mogelijk verdeeld. Zo was ik deze maand de gelukkige die de band Breed kreeg toebedeeld.
En als we dan weten welke bands we mogen bespreken, is het wachten tot de postbode de envelop door de bus propt. Maar daarvoor ga ik het wereldwijde web vast even op om de onbekende bands vast even op te zoeken, en eventueel alvast eens te beluisteren. Dan ga je googlen. Nou, dat was een mooie bak ellende. Logischerwijze ga je dan zoeken op de naam Breed. Dat leverde veel resultaten op, maar niet wat ik zocht. Ik weet inmiddels van het bestaan van de Breed en partners, dat er zonneschermen van 4.50 meter breed in de handel zijn, dat homoseksualiteit breed geaccepteerd is, en dat het breed fakkelgras op de rode lijst van bedreigde plantensoorten staat. Veel kennis opgedaan dus, maar niks over de band Breed. Maar gewoon wachten op de postbode en de envelop met promo’s dus…
Toen de promo dus uiteindelijk door de bus donderde, en ik de bijbehorende biografie kon lezen, was me vrij snel duidelijk dat Breed een Noors gezelschap is die groovende metal speelt, in de geest van onder andere Pantera. De eerste luisterbeurten vielen me beslist niet tegen. Naast de invloeden van Pantera hoor ik ook invloeden van Black Label Society, en ook moet ik zo af en toe tijdens de meer luchtige stukken, denken aan ons eigen Vengeance. De Pantera invloeden komen erg duidelijk naar voren in het gitaarwerk, wat erg goed klinkt. Het riffwerk is strak, en de solo’s zijn ook van grote klasse. Het verbaasde me dan ook niet dat de plaat is opgedragen aan Dimebag Darrell. De krachtige strot van Maurice is gewoon erg goed en past uitstekend bij de band.
Een band die toch ook wel in het rijtje invloeden past, is Black Sabbath, waarvan men Hole in the Sky speelt. Deze geslaagde cover en een twaalftal eigen nummers, tesamen goed voor dik vijftig minuten speeltijd, zorgt dat dit een uitstekende cd is geworden voor de liefhebbers van genoemde bands.
Tracklist:
- Bleed in Grey
- Can’t Break Me
- My Anger
- Remember My Name
- Lifeline
- The Lucky Ones
- Two To The Chest
- Sweet Spot Of Misery
- Hole In The Sky
- White Faced
- Stapled Shut
- Underlined
- My Fever
Line up:
- Damage Karlsen – Guitars
- Maurice Adams – Vocals
- Espen Pedersen – Drums
- Mads Mowinckel – Bass
Links: