Bodyfarm – Dreadlord

Death metal van eigen bodem krijgt bij mij altijd een streepje voor als het aankomt op een recensie. De keuze om het nieuwe album van Bodyfarm er tussenuit te plukken was dan ook gauw gemaakt! Het album, getiteld Dreadlord, komt eind september uit en bevat weer een hoop bruut geweld, afkomstig vanuit de diepe, duistere krochten van het pittoreske Amersfoort.

Bodyfarm is een band die al een aantal jaren mijn metaloortjes weet te plezieren en zeer fijne platen heeft uitgebracht. Sinds de oprichting in 2009 hebben de mannen een EP en drie albums uitgebracht welke worden geprezen in de Nederlandse (maar ook internationale) metalscene. Nog niet zo heel lang geleden brachten de heren hun debuut EP opnieuw uit, via Vic Records, onder de naam Into Battle. In de bespreking daarvan werd al gehint op een aankomend album en zowaar, twee weken later kwam het nieuws dat Dreadlord in aantocht was. Thans komt de plaat uit. Dus hoog tijd om te horen waar de deathmetallers uit Amersfoort anno 2019 mee op de proppen komen!

Te beginnen met de spreekwoordelijke ‘mokerslag op uwe bakkes’ dan maar. Alweer? Jazeker! Vanaf de allereerste noot van de titeltrack knallen de drums en gitaren er met vol geweld in en haalt zanger Thomas venijnig uit met een schreeuw van hier tot Tokio. Volop aan de deathmetal dus! Wat opvalt, is het hoge niveau van energie. Deze spat er aan alle kanten van af. Rauwe klanken van de scheurende distortion ruizen door de speakers, terwijl Quint een stevige thrashriff trommelt en daarmee het bureau doet schudden (sorry buren, hij gaat zo zachter!). Met voldoende herrie, voldoende blastbeats en een stevige tekst gedurende het refrein (“Bow to the mighty dreadlord”) is het volop headbangen en vingerschudden geblazen.

Gedurende de rest van de plaat wordt duidelijk dat het energieniveau niet meer zal zakken. Het doet de luisteraar verlangen naar een stevig potje moshen. Tracks als Manhunt, Woods Of Dismay, The Horseman, Unholy Resurrection en Undead Warmachine stralen dood en verderf uit tot op het bot. Tracks als Rites Of Damnation, We Sailed To Death en Angelreaper zullen menig metaalhoofd nekzeer bezorgen (vanwege het brute headbangen, natuurlijk).  Krijgen we dan ook nog een beetje rust? Jawel, maar slechts voor een ruim minuutje. De instrumentale track Eternal is allejezus kalm in vergelijking met de rest, met zijn akoestische gitaargepingel, maar is wel een verademing en tevens zeer mooi. Het nummer voelt ook een beetje geladen en draagt een droevige ondertoon.

Qua productie valt er genoeg te zeggen, maar één ding moge duidelijk zijn: het is een goede keuze geweest om met producent Dan Swanö in zee te gaan! Een volle en machtige productie is het eindresultaat en het wordt gelijk duidelijk waarom de Zweed al jaren een gerespecteerde naam is. Daarnaast is ook de compositie en het arrangement goed uitgewerkt en horen we meerdere muzikale hoogtepuntjes. Eén van deze hoogtepunten zijn de tof uitgevoerde gitaarsolo’s, al komen ze wel weinig aan bod. Mijn favoriete solo is die bij de start van Rites Of Damnation. Lekker thrashy en hij valt gelijk met de deur in huis! Ook noemenswaardig zijn de brute vocalen en de occasionele ‘plegh!’ van de zanger. Ik moet telkens een beetje lachen bij deze ietwat aparte uithalen…uitbarstingen…uitdrukkingen…ja, wat is het eigenlijk?

De minpunten dan…Gelukkig zijn deze er niet veel en ik moet wel gaan mierenneuken om iets te kunnen vermelden wat (eventueel) van waarde zou kunnen zijn. De drums dan maar. Hoewel er aardig wat afwisselingen in de aanslagen, ritmes en het tempo zijn te vinden, heb ik toch vaak het gevoel dat één en hetzelfde ritme consistent terugkeert. Ik noem het maar even het ‘pannenkoeken’-ritme in de hoop dat men mij begrijpt. Daarnaast lijkt er een lichte distortion over de klank van de drums te zitten, of iets wat mij dit doet geloven. Dit klinkt net een tikkeltje te ruw, zeker als men in acht neemt dat deze ruwheid al ruimschoots aan bod komt in de gitaren en de zang.

Velen in de Nederlandse metalgemeenschap zal het niet ontgaan zijn dat Bodyfarm onlangs getroffen is door zeer droevig nieuws. Zanger Thomas Wouters overleed begin augustus dit jaar, na een lange en zware strijd tegen kanker. Ontzettend verdrietig en een zeer groot verlies voor familie, vrienden, kennissen en de metalwereld. Met diep respect kan ik zeggen dat Thomas hier een dijk van een plaat heeft ingeschreeuwd en daarmee voor een laatste maal een bijzonder erfstuk achterlaat voor de discografie van Bodyfarm. Luisteren die plaat! Het is het oprecht waard en de band verdient de steun.

Score:

84/100

Label:

No Dust Records, 2019

Tracklisting:

  1. Dreadlord
  2. Rites Of Damnation
  3. Manhunt
  4. Woods Of Dismay
  5. We Sailed To Death
  6. The Horseman
  7. Eternal
  8. Unholy Resurrection
  9. Angelreaper
  10. Faces Of Death
  11. Undead Warmachine

Line-up:

  • Thomas Wouters – Zang, gitaar
  • Bram Hilhorst – Gitaar
  • Alex Seegers – Basgitaar
  • Quint Meerbeek – Drums

Links: