Blutbad – Alcohodyssey

Geschreven door op 15-02-2020 om 22:31.

Wat zou een goeie naam zijn voor een Oost-Duitse atmosferische blackmetalband? Blutbad? Goeie keuze, maar helaas is deze naam al geclaimd door een andere band waarvan niet één van de leden Duits praat. Blutbad is namelijk een Italiaanse stonerrockband. Si Italiano. Je leest het goed. Ik dacht dat men daar enkel wijn maakte, pasta at en naar Eros Ramazzotti luisterde. Ik ben een fan van stereotypen. Het verbaast me dan ook in de positieve zin dat er stoner metal uit dit mooie land komt.

Alcohodyssey is naast een tongbreker ook het debuutalbum van deze jongens en ik besloot het een kans te geven. Aanvankelijk zonder hoge verwachtingen, maar wanneer ik las dat de band hun muziek omschrijft als “90’s Motörhead attitude gemixt met heavy stoner riffs” schiet dit verwachtingspatroon natuurlijk de hoogte in. De shock voor wat volgen zou was aanvankelijk dan ook groot. Beeld je dit in: je denkt een plaat op te leggen van een stonerband die zich zonder schaamte vergelijkt met Motörhead, Red Fang en Municipal Waste en het eerste nummer van het album dat je te horen krijgt is de onderstaande:

What..the…hell. Uit de grond van mijn hart. Wat is dit? De mannen van Daft Punk die scheef van de paddo’s een nummer maakten waarmee ze hun carriere door de gootsteen zien verdwijnen? Heb ik wel de juiste plaat vast? Een vierdubbele controle leek dit te bevestigen. Lemmy draait zich om in zijn graf.

Het contrast met het tweede nummer van het album kan niet groter zijn. Dit is wél stoner metal! Vooral de basgitaar klinkt lekker door, iets wat ik bij veel bands mis. Deze Alcohodyssey, Pt 1 (The Space Adventures Of The Hopshunders) is echt een leuk nummer. Het klinkt bij momenten vrij rudimentair en rauw. De zanger’s vette accent draagt ontegensprekelijk toe aan het hoge garagerockgehalte van dit nummer.

Het nummer rockt echt. Net zoals een paar andere songs, maar deze situeren zich bijna allemaal op het einde van de plaat. Het eerste deel van het album heeft me eigenlijk langs geen kanten mee. Die Alone is bijvoorbeeld eerder hardcore dan stoner. Net wanneer ik het wou opgeven borrelden er een paar leuke nummers naar de oppervlakte. Interstellar 0042, I Want To Believe en vooral Flash Goldon bewijzen waarom het ambitieuze Argonauta Records deze jongens koste wat het kost een contract wou aanbieden.

Het valt wel op dat de band een soort conceptplaat probeerde te maken. Alle nummers verhalen over een avontuur in het heelal. Ze verdwaalden in de ruimte en moeten uiteindelijk zien te ontsnappen van een bikiniplaneet. Nee, ik verzin dit niet maar ik begrijp dat je mij daarvan verdenkt. Wie wil er nu ontsnappen van een bikiniplaneet? Ik zou er mijn domicilie willen nemen.

Klopt er dan niets van de manier waarop ze zichzelf beschrijven in hun bio? Deels misschien, want ze meten zich de attitude van Motörhead aan, niet de muziek en er zijn wel meer bands die de energie en sound van Red Fang willen kopiëren. Ik zou dit eerder willen aanmoedigen dan afstraffen. Verder deed Steam Road’s intro me inderdaad denken aan de manier waarop Sadistic Magician van Municipal Waste begint. Blutbad uit Noord-Italië. Tja, misschien een band waarvan we nog gaan horen. Het kan ook zijn dat ze nooit van die bikiniplaneet geraken en dan is dit album het laatste wat we van hen vernemen.

Score:

73/100

Label:

Argonauta Records, 2020

Tracklisting:

  1. Lost In Space
  2. Alcohodyssey, Pt. 1 (The Space Adventures Of The Hopshunters)
  3. Die Alone
  4. Sunday Of Living Dead
  5. Space Trumps
  6. I Want To Believe
  7. Alcohodyssey, Pt. 1 (The Great Escape From Bikini Planet)
  8. Steam Road
  9. Interstellaris 0042
  10. Flash Goldon
  11. Arcade Mood

Line-up:

  • Tomi Versetti – Zang
  • Michael Deon – Basgitaar
  • Manuel “Il Bello” Bordon – Gitaar
  • Davide Tonin – Drum

Links: