Blues Pills – Holy Moly!
Geschreven door Dypfrys op 20-08-2020 om 19:39.
Blues Pills is een populaire Zweedse rockband. Met een naam die flirt met Blues Pilz laat de band geen onduidelijkheid bestaan. De band maakt dan ook 70’s rock met een dosis soul op de vocalen, die worden gedaan door vocaliste Elin Larsson. Waarom is deze band populair? Het antwoord is simpel: de thematiek, de behapbaarheid, de vocalen en natuurlijk lift de band mee op de heropleving van 70’s rock. Plaats het ergens tussen Elle King en Ram Jam. Op Holy Moly! word je om je oren geslagen met rock ‘n pop, schreeuwerige soul, en blues geladen met feminisme. Ja, ik ben al misselijk inmiddels, maar het is een cocktail voor succes gebleken.
Muzikaal is er op dit album een behoorlijke dosis energie aanwezig. Constant wordt een sfeer gecreëerd die roept: ‘kijk eens hoe leuk, lief, en haha wij rock ‘n roll spelen!’. Een beetje zoals
Anouk, die ook net doet alsof ze ruige muziek maakt. Dat wil niet zeggen dat dit een slecht album is overigens.
Holy Moly! is een afwisselend album.
Proud Woman start met één of ander audiofragment van een mevrouw die vrouwenrechten aankaart. De toon is gezet, en het liedje gaat vervolgens over in zo vaak mogelijk ‘
Proud Woman‘ zingen. Op
Dust krijg je muziek die nog het meeste weg heeft van een negrospiritual die overgaat in regelrechte soul, onder fuzzy gitaren.
Kiss My Past Goodbye heeft wat zwaardere baslijnen binnen een popstructuurtje, maar de zang is nog altijd schreeuwerig en wat té dominant aanwezig. Op dergelijke momenten spreekt de muziek voor zich, dan voegen de vocalen eigenlijk net teveel energie toe. De desert rock solo’s en drumpatronen onderbouwen het geheel, maar zonder oprecht te klinken. Het blijft een beetje een situatie van binnenstappen op een feestje en zeggen: ‘Wat is het hier gezellig!’, terwijl je naar je partner blikt en beide tegelijk denkt: ‘Zo snel mogelijk weg hier’. Het is alsof
Blues Pills heel graag wil dat het energiek klinkt, maar de band overschreeuwt zichzelf nogal.
Gelukkig zijn er ook pareltjes als Low Road (lekker riffen), Longest Lasting Friend, het creatieve Rhythm in the Blood, dat overigens een nogal willekeurige solo heeft. Wish I’d Known is een ballad over liefdesverdriet, waar wel een echte ziel in zit. Ditmaal met begeleidend (gospel)koor. Bye Bye Birdie bouwt op en bouwt weer af, maar op een manier waarin vooral het kalmere gedeelte aanspreekt. Vanaf ‘Start rocking now’ volgt een stonersolo, die prima past binnen het kader, en waar vervolgens nog overdrevener op gezongen wordt. Het sterft langzaam uit in een jam op het thema. Hier zien we de band op een creatieve manier aan het werk, qua songwriting.
Het doseren in energie, en het ook beleven van die energie zijn zaken die de band niet begrijpt.
Blues Pills redeneert: ‘Haha, sla heel hard op je cymbalen, rag maar wat op die gitaar, dan werp ik een muur op van schreeuwerige soulvocalen. Nu zijn we een echte rockband!’ Of ik begrijp deze vorm van schreeuwerige energie niet, dat kan ook.
Holy Moly! heeft ook positieve kanten. Het is een creatief, afwisselend en zelfs gewaagd album. Vooral om het creatieve aspect is de band te prijzen. De band zoekt naar variatie en vindt die ook, binnen de genregrenzen. Het is alleen veel te weinig interessant, te mager, om een blijvende indruk te maken op de nog-niet-fans, en uiteindelijk vooral vergeetbaar.
Score:
63/100
Label:
Nuclear Blast Records, 2020
Tracklisting:
- Proud Woman
- Low Road
- Dreaming My Life Away
- California
- Rhythm In The Blood
- Dust
- Kiss My Past Goodbye
- Wish I’d Known
- Bye Bye Birdy
- Song From A Mourning Dove
- Longest Lasting Friend
Line-up:
Links:
