Bloody Falls – Amartia

Geschreven door op 29-04-2024 om 20:11.

Finse black is er in overvloed. Ik durf zelfs te zeggen dat het land een specifieke blackmetalstijl heeft laten evolueren, maar er komt ook heel wat anders aan de man vanuit het Finse land, namelijk uitstekende deathdoom. Bloody Falls tapt echter uit een net iets ander vaatje, de band laat namelijk op dit Amartia melodeath met wat blackinvloeden horen. Soms heel getemporiseerd zoals tijdens de opener Sorrow Is My Name en zo nu en dan behoorlijk beukend, bijvoorbeeld tijdens de beginfase van I Will Be Your End of gedurende het einde van Evil Incarnate. In 2021 schreef Clemens over het tweede album Burn The Witch dat hij pas echt onder de indruk was wanneer er onverwachts vrouwelijke vocalen aan het nummer Descend aan de oppervlakte kwamen.

Het probleem wat ik in de beginfase met dit album heb is gelijkaardig aan wat Clemens eerder beschreef. De mid-tempo death kabbelt vooral veel voort – op die eerder beschreven beginfase van I Will Be Your End – na dan. Het is nergens echt bijster origineel en de band lijkt dan ook veelal dezelfde formule op ieder nummer los te laten. En dan kan hij nog best een aantal aardige nummers, met diepe grunt- en krijspartijen ten gehore brengen. Zo weet Evil Incarnate best wel wat potten te breken. Maar mijn hart verlangt naar dat ene typisch moment wanneer de Finnen boven zichzelf uit stijgen, om zodoende ook afstand te doen van de middenmoot. Die middenmoot hoeft overigens niet per se te betekenen dat de heren er een saaie bende van gemaakt hebben, want instrumentbeheersing hoor ik wel degelijk terug op dit Amartia. Maar het is allemaal een beetje voorspelbaar en dan kom je als band geen stap verder.

Pas tijdens Curse of the Mark hoor ik een wat meer solide basis, meer uitgesproken grunts en een enthousiastere ritmesectie. Bovendien zijn er wat zuivere achtergrondvocalen toegevoegd, ditmaal niet van een dame overigens, althans niet zover ik dat kan horen. Waarom wacht Bloody Falls zo lang met dit veel betere nummer? Ik snap dat helemaal niet, eerlijk gezegd. Als de band met een dergelijke overtuiging en daadkracht kan musiceren dan is het toch op zijn minst evident om de plaat met dit nummer te openen? Het verloop van het album zou dan veel logischer zijn, wanneer de heren het daarna weer iets rustiger aan doen. De laatste twee nummers gaan niet direct vol gas, maar liggen ten opzichte van die besproken beginfase, kwalitatief gezien een stuk beter in het gehoor. Vooral het aparte en hier gedeelde I Met My Death met gescandeerde teksten valt daarbij in positieve zin op.

Score:

71/100

Label:

Art Gates Records, 2024

Tracklisting:

  1. Sorrow Is My Name
  2. I Will Be Your End
  3. The Way of Sin
  4. Man Undying
  5. Evil Incarnate
  6. Curse of the Mark
  7. I Didn’t Meet My Death
  8. I Met My Death

Line-up:

  • Mika Lehtinen – Bas
  • Rami Vartiainen – Drums
  • Stavros Mathios – Gitaren
  • Marko Mäkinen – Gitaren
  • Antero Hakala – Vocalen

Links: