Net als landgenoten Kalmah bracht blackmetalband Alghazanth dit jaar zijn achtste album uit. Eight Coffin Nails, zo luidt de titel. Alghazanth werd door de redactie van Zware Metalen door de jaren heen hoog aangeschreven, het is niet anders met deze achtste en naar verluid ook laatste plaat van deze Finnen.
In feite mogen ze niet stoppen, Alghazanth is met de jaren steeds beter geworden. Ook de nummers die op Eight Coffin Nails langskomen zouden zo op een Blackend-verzamelaar hebben kunnen staan. Typische majestueuze meloblack uit de tweede helft van de jaren negentig, vergelijkbaar met Thy Serpent en Old Man’s Child, met net genoeg melancholie en bitterheid in zich om te contrasteren met de grandeur van de keyboards en de fantasierijke en emotionele melodielijnen. Ook de drumslagen van stichter/slagwerker Gorath Moonthorn klinken zalig gedateerd.
Ieder nummer, elk stuk, alles klopt. Alghazanth sterft op zijn hoogtepunt als je het mij vraagt en laat een opus na dat zowel fans van Moonsorrow als oude Old Man’s Child moeten horen. Als de nieuwe Dimmu Borgir 90 punten krijgt, dan verdient deze er 100 (maar dat zegt ook iets over wat ik vind van de nieuwe Dimmu Borgir).
Score:
85/100
Label:
Woodcut Records, 2018
Tracklisting:
- Self-Exiled
- Facing the North
- Aureate Water
- The Upright Road
- At Their Table
- The Foe of Many Masks
- Twice Eleven
- Pohjoinen
- To Flames the Flesh
Line-up:
- Thasmorg – Zang, bas
- Gorath Moonthorn – drums
- Vexd – Gitaar
- Ekholm – Keyboards
- Mordant – Gitaar
Links: