Apocalyptica – Cell-0

Geschreven door op 12-01-2020 om 21:29.

Apocalyptica is voor mij als een oude vlam, die je na vele verstreken jaren weer opnieuw ontmoet. Geregeld denk je nog terug aan de hartstochtelijke momenten van vroeger – Inquisition Symphony (1998) & Cult (2000) met name -, maar herinner je ook nog het punt waarop de jeu eruit ging, het geflirt met anderen, de walging die het deed creëren en de afkeer die volgde. Oké, een stuk minder dramatisch dan, maar naarmate de band steeds meer gebruik ging maken van gastzangers en daar ook de nadruk op ging leggen, was het unieke aspect van deze Finnen steeds meer aan het verdwijnen.  Sinds 2014 is er met Franky Perez zelfs een vaste zanger aangesteld, wat uiteindelijk Shadowmaker in de lente van 2015 opleverde. Nu, zelfs alweer een kleine vijf jaar later sinds het vorige album, is er een nieuwe langspeler voor Apocalyptica en jawel: het is volledig instrumentaal! De enige reden dan ook die ik nodig heb om mijn oude voorliefde voor deze band weer te doen oprakelen.

De Finse grootmeesters van de cello starten dit keer met Ashes Of The Modern World. Een mooi gekozen titel voor een ode aan enkele grote namen van de metal, waarin je een aaneenschakeling van bekende riffs hoort. De één is makkelijker te identificeren, dan de ander, maar het omineuze, sfeervolle intro gaat op fabuleuze wijze geleidelijk over in een klassieker van Slayer. Het zou simpelweg zonde zijn te verklappen om welk nummer het gaat. De oude liefde begint echter weer op te rakelen dankzij deze sterke opener.

Waar Cult toch nog een behoorlijk rauw randje kende is Cell-0 vooral heel gestroomlijnd. En dat is niet in een verkeerde zin. Apocalyptica klinkt hier meer filmisch, meer dan dat het ooit geklonken heeft misschien zelfs wel. Het zal daarom ook weer vooral aanspreken tot zij die graag naar filmscores luisteren of die een voorliefde hebben voor klassieke muziek. Het album zit vol meevoerende melodieën, zoals in Scream For The Silent, en geregeld betrap ik me op het mee neuriën. De single Rise is het meest serene nummer van de schijf en volgt juist na het bombastische, tien minuten durende titelnummer. Op En Route To Mayhem wordt flink doorgebeukt, zoals de band het in zijn vroegere jaren ook deed, maar nu aangesterkt met de drums van Mikko Siren, die als een beest te keer gaat. Het nummer doet precies dat wat de titel doet verwachten. Chapeau!

Met Call My Name, het meest filmische nummer van deze schijf, wordt weer gas terug genomen, maar de verrassing komt bij Fire & Ice. Deze compositie bevat een Keltisch geluid en zal ongetwijfeld hevig beïnvloed zijn door de Game Of Thrones-hitserie. Het had dan ook niet misstaan in de serie zelf. Ook de laatste twee nummers Catharsis en Beyond The Stars klinken als comfortabel gespreide bedjes.

Waar ik de hoop had opgegeven ooit weer door een album van Apocalyptica zo diep onder de indruk te van kunnen raken, doet Cell-0 het op een wijze, dat het zichzelf bijna als vanzelfsprekend presenteert. Apocalyptica: in Generatie YouTube veel geïmiteerd, maar nooit geëvenaard! Dit is pure Finse vakmanschap, dat het hart opnieuw in vuur en vlam weet te zetten.

Score:

80/100

Label:

Silver Lining Music, 2020

Tracklisting:

  1. Ashes Of The Modern World
  2. Cell-0
  3. Rise
  4. En Route To Mayhem
  5. Call My Name
  6. Fire & Ice
  7. Scream For The Silent
  8. Catharsis
  9. Beyond The Stars

Line-up:

  • Paavo Lötjönen – Cello Bas
  • Eicca Toppinen – Cello, Toetsen
  • Perttu Kivilaakso – Cello
  • Mikko Siren – Drums, Toetsen

Links: