Geschreven door René de Jonge op 28-01-2020 om 18:55.
Het zeventiende album van Canadese thrash gigant Annihilator heet Ballistic, Sadistic en komt op de dag af exact dertig jaar na het album Never Neverland uit. Waarom ik dat detail noem? Omdat volgens Jeff Waters Never, Neverland het beste Anihilator-album is en de overige leden van de band hem overtuigd hebben dit nieuwe album te modelleren naar dat klassieke album.
Bij opener Armed To The Teeth is al te merken dat Jeff Waters niet meer de drang heeft om al zijn bedachte gitaarsolo’s in één nummer te proppen, iets wat op voorgaande albums nogal eens zorgde voor moeilijk te beluisteren nummers. De uitdrukking “less is more” is in deze goed van toepassing. Door het gitaargeweld te beperken, schuift de aandacht meer naar de compositie in plaats van alleen maar het gitaargeluid.
The Attitude is vervolgens een redelijk standaard thrash nummer. “Fuck Your Attitude” wordt meermaals herhaald in het refrein, als dat geen schop tegen de maatschappij is… Redelijk standaard betekent in dit geval overigens niet slecht. Het is goed uitgevoerd en ook hier ligt de nadruk op het gehele nummer.
Van de vooraf uitgebrachte nummers sprak Psycho Ward mij het meeste aan met zijn heerlijk aanstekend refrein en dat stukje, vlak voor het sologeweld losbarst, waarbij je op de achtergrond een fijne gitaarriff hoort, terwijl de ritmesectie je lekker opzweept. Je kunt het nog een aantal keren meemaken dat Jeff Waters zichzelf wegcijfert om de overige muzikanten tot wasdom te doen komen. Weer moet ik stellen dat dat stapje terug het geluid alleen maar ten goede komt.
Op I Am Warfare valt de band weer enigszins terug in zijn oude gewoonte en klinkt het constante geluid van de gitaar. Gelukkig blijven de solo’s wat beperkt en daardoor is het muzikaal nog te doorgronden. Overdaad schaadt en dit nummer is op het randje.
Voordat ik hier nou elk nummer helemaal ga over analyseren, denk ik dat het belangrijkste punt van dit album al wel gemaakt is. Ballistic, Sadistic laat een band horen die zijn muzikale balans (weer) heeft gevonden. Dat Jeff Waters een begenadigd solist is, is allang bekend en dat hoeft hij dus ook helemaal niet elk nummer te laten horen. Beperk het tot één a twee solo’s per nummer en we weten het weer. Het dringt meer door als je het doseert. Als je teveel je best doet om te bewijzen dat je een geweldige gitarist bent, zal je dat wel niet zijn. Jeff Waters bewijst op Ballistic, Sadistic dat hij een geweldig gitarist is!
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
