Kunnen uilen lachen? Niet echt een vraag die ik me elke dag stel, maar op zich wel een interessante overpeinzing om over na te denken, misschien best bij een streepje muziek. Nre, de bezieler van deze band, heeft met The Comforting Grip Of Misery een tweede langspeler klaar. In 2018 verscheen ook al Desolation. Toch ook al geen vrolijke titel als je het mij vraagt. Deze kerel komt uit het Verenigd Koninkrijk met name Norfolk. Xasthur, Drudkh zijn bands die vernoemd worden als belangrijke invloeden of dat dan weer helemaal correct is, betwijfel ik toch.
Je krijgt zes atmosferische blackmetalnummers te horen die allen een zwartgallige, mismoedige sfeer uitstrooien. Het tempo ligt veelal laag en de eerder lange nummers worden voorzien van screamvocalen met hier en daar een clean partijtje. De gitaarthema’s zijn vrij eenvoudig, simpel, weinig innovatief en na een tijdje toch te saai en te monotoon. Zoals zo vaak bij éénmansprojecten begin ik me toch op een bepaald moment de vraag te stellen of het echt niet nodig was hulp in te roepen. In het geval van And Now The Owls Are Smiling kan de inbreng van een drummer volgens mij wel voor heel wat beterschap zorgen. De partijen die nu op deze plaat staan, zijn toch van een te eenvoudige kleur en vorm en komen volgens mij uit een “doosje” en werden dus niet live ingespeeld. Nu, ik kan me vergissen. Tel daarbij een irritant geluidje op de ketels, de pannen en de schalen en je begrijpt wat ik bedoel. Vaker luister je daar wel door, doch eens het je is beginnen storen, raak je het gevoel toch niet helemaal kwijt en zeker niet als er muzikaal gewoon te weinig gebeurt.
Score:
60/100
Label:
Clobber Records, 2019
Tracklisting:
- Our Forest Calls Me Home
- An Indictment
- The Comforting Grip Of Misery
- Winter’s Elegy
- An Empyreal Spirit Dances Before MeThe Hollowness Of Excistence
- Betarachtungen
Line-up:
- Nre – alles
Links: