Recht uit de versafdeling van de speciaalzaak van lelijke albumhoezen brengen wij u vandaag Even If It Takes A Liftieme. Het derde studioalbum van het Amerikaanse Anatomy of Habit. Oude wijze vrouwen fluisteren al eeuwenlang dat men een boek niet moet beoordelen op haar kaft, maar de macht der gewoonte dreigde het alsnog even te winnen van de ratio. Gelukkig gebeurde dit niet. Laten we vandaag dus even door de afgrijselijkheid van de hoes heen prikken en ons focussen op de muziek.
Even If It Takes A Lifetime Bevat drie lange nummers. Albumopener A Marginal World is wat korter en tikt af op een kleine zeven minuten. Meteen is te horen dat we te maken hebben met echte muzikanten. De opbouw van de riffs, het precieze drumwerk en de diepe stem van Mark Solotroff grijpen meteen de aandacht. De thema’s die in dit album worden aangesneden hebben allemaal te maken met het verwerken van verlies, en dan met name de klassiekers onder de verliezen: kapotte relaties en de dood. De zanger gebruikt de muziek duidelijk om uit de put te komen. Echter spelen er nog genoeg emoties die ontward moeten worden voordat dit is gebeurd. De eerste woorden die we op Your Pure Breath te horen krijgen zijn daar een goed bewijs van: ‘A Memory of Shadows’. Door de statische manier waarop deze worden overgedragen, lijken we ons in een soort ceremonie te bevinden, met Mark Solotroff als treurige orator van verlies. De vocalen blijven gedurende het hele nummer (en de rest van het album) clean. De schurende, diepe loomheid van het drum- en gitaarwerk zorgen voor een melancholische doom-achtige achtergrond. Omdat er constant wordt gespeeld met herhaling en kleine variaties is het mogelijk om helemaal meegenomen te worden in de muziek. Op de achtergrond klinken zelfs de bellen des doods. Wat een droefenis.
Albumsluiter Now We Finally Know Ourselves begint met een ietwat overbodige soundscape die maar liefst drie minuten duurt. Op deze manier is het wel érg makkelijk om een nummer van negentien minuten te produceren. Ook gedurende het nummer wordt er gebruik gemaakt van een ‘spannende’ interlude waarin we wat drumroffels en gitaaraanslagen te horen krijgen. Op zich is dat prima om de toon van het nummer te zetten, maar om ook hier drie minuten voor uit te trekken is misschien wat overbodig. Gelukkig weten de heren ons daarna nogmaals mee te nemen naar druilerige gangen van de verliesverwerking. De overdonderende drums en de hakkende gitaren bouwen langzaam naar een climax toe, welke vervolgens niet komt. Erg toepasselijk, want een leven of relatie eindigt soms ook zonder groots slotakkoord. Ook de verwerking van verlies eindigt niet op één laatste vloedgolf, maar eerder in een gestaag wegebben van het verdriet. In de laatste minuten van het album horen we daarom niet langer het bombastisch oreren waar we inmiddels aan gewend zijn, maar een prille melodieuze stem die er op lijkt te wijzen dat de knopen die de zanger in zijn maag had in ieder geval deels zijn ontward.
Prima album, dit Even If It Takes A Lifetime. Het is niet erg vernieuwend, maar desalniettemin een goed staaltje somberheid om de week mee door te komen.
Score:
75/100
Label:
Eigen Beheer, 2021
Tracklisting:
- A Marginal World
- Your Pure Breath
- Now We Finally Know Ourselves
Line-up:
- Mark Solotroff – Vocalen, Synth
- Alex Latus – Gitaar
- Sam Wagster – Basgitaar, Piano, Keyboard
- Skyler Rowe – Drums, Vibrafoon
- Isidro Reyes – Percussie
Links: