Wat was ik in 2018 toch onder de indruk het album The Light Of September van blackgaze band An Autumn For Crippled Children. Het zou een recensie van formaat worden met een dito score. Nu keek ik reikhalzend uit naar de opvolger en een speling van het lot beslist dat ik deze wederom mag recenseren. All Fell Silent, Everything Went Quiet is wel een toepasselijke albumtitel in deze vreemde periode, waarbij desolatie in de letterlijke zin van het woord voor menig mens realiteit is geworden. Ik verwacht dus een eruptie van zinderende emoties, neerslachtigheid en invoelbaarheid op een bizarre manier zoals An Autumn For Crippled Children dit de wereld in kan slingeren. Het goede nieuws is dat dit nieuwe album de gekende stijlelementen ten gehore brengt, het abrasieve geschreeuw van MXM, het ruisende gitaargeweld en de melodische uitspattingen op het keyboard. De enigszins plichtmatige drums die vaak eenzelfde staccato ritme aanhouden met als doel een onderliggend fundament te creëren. Een fundament voor muziek dat zich uit de kern niet laat uiteenvallen, maar meerdere genres omarmt. Zoals gezegd was de uitvoering op het voorgaande album meer dan prima en zat daar de kracht met name in het feit dat de stijlen elkaar tijdens ieder nummer nagenoeg completeerden.
Hoe anders is dat het geval bij aanvang van openingsnummer I Became You. Hoe anders dan anders is dit eerste nummer wel niet? Anders hoeft natuurlijk niet te betekenen slechter, maar dit is wel even slikken. Als dit een voorbode is voor de rest van dit album, dan weet ik het nog zonet niet. De bonte verzameling aan stijlelementen lijken af en toe geplaatst zonder enige achterliggende gedachte. Er is te weinig samenhang, nog synergie te bespeuren. Zelfs het eerder genoemde geschreeuw lijkt tijdens dit eerste nummer vol willekeur geplaatst. In eerste instantie kan ik niet in dit nummer komen. En dit blijft helaas zo. Water’s Edge kan dan al iets meer overtuigen, ook al blijft de echte positieve stempel ook hier achterwege. Met elektronische effecten komen de heren een heel eind, echter geraak ik er niet in.
Everlasting brengt weer iets meer van de typerende verontrusting. Ik slaak haast een zucht van opluchting, want dit is waarom ik graag naar deze band luister. Ik heb dit natuurlijk op voorgaande albums eerder gehoord, maar in tegenstelling tot de eerste twee nummers weet dit nummer mij dan toch te raken. Voor enkele minuten dan, want het is een relatief kort nummer. Dat is ook typerend voor dit album, waarbij de gemiddelde speelduur van een nummer ongeveer drie en een halve minuut telt. Gelukkig is het opvolgende Paths niet al te kort, want ook hier weet An Autumn For Crippled Children de juiste snaren te raken. Wanhoop, desolatie en vervreemding ineen! Het nummer Silver gaat dan weer ongemerkt voorbij, zonder duidelijke richting en zonder doel.
Op naar de volgende nummers dan maar, waarbij het titelnummer mij nog het meest weet te overtuigen. Tijdens de trage beginfase ploetert de band zich letterlijk door een gemêleerde tremolo-omgeving die meer dan eens een zowel extatische als bedwelmende uitwerking heeft op mijn gemoedstoestand. Meer dan heerlijk! Het is goed om te horen dat de band dit in ieder geval niet verleerd is, al zijn dit soort momenten wel te spaarzaam op het nieuwe album. Ik heb het gevoel dat de heren tijdens de laatste drie nummers nog verwoede pogingen doen om er iets van te maken. Hierin slagen ze slechts gedeeltelijk, de uitvoering is lang niet slecht, maar de echte klik komt er helaas niet. Er zijn melodische passages die contrasteren met het hysterische geschreeuw, waarvoor de band zo gekend is, alleen nu minder pakkend dan voorheen. Dan hield The Light Of September de luisteraar toch beter bij de les, volgzaam, maar vol enthousiasme werd dat album door mij vrijwel direct omarmt.
De eindconclusie is dat An Autumn For Crippled Children een beduidend minder album heeft uitgebracht. Zeker ten opzichte van de voorgaande platen. En dat is jammer, want na The Light Of September had ik minstens een album van hetzelfde kaliber verwacht. Nu is de plaat All Fell Silent, Everything Went Quiet voor mijn gevoel wat blijven hangen in de anonimiteit. En dat voelt wel vreemd om te zeggen over een band die een zeer uitgesproken klankkleur heeft. Dat gezegd hebbende is er zeker nog hoop, omdat de magie bij tijd en wijlen de kop op steekt. Laten we hopen dat de opvolger weer wat meer de diepte in gaat, recht doet aan de talenten die de muzikanten achter An Autumn For Crippled Children bezitten. Ik gun ze een toekomst waarbij er geen stilte is of blijft vol hernieuwde inspiratie en zal deze titel dan maar snel terzijde schuiven.
Score:
68/100
Label:
Prosthetic Records , 2020
Tracklisting:
1. I Became You
2. Water’s Edge
3. Everlasting
4. Paths
5. Silver
6. None More Pale
7. All Fell Silent, Everything Went Quiet
8. The Failing Senses
9. Craving Silence
10. Distance
Line-up:
- TXT – Bas, Keyboards
- CXC – Drums
- MXM – Zang, Gitaren, Keyboards
Links: