Tja, de waarheid is soms hard of gewelddadig (of allebei). Allfather schreef zijn derde album niet met het oog op het huidige tijdsbeeld. Maar gewoon om in te pluggen en er eens lekker op los te schreeuwen, rammen en beuken. Want de waarheid moet immers zo nu en dan gezegd worden. Lijdende voorwerpen in dit geval zijn; gitaren, een drumstel, bas en enkele stembanden. Zoveel halen we uit de promo die bijgesloten is bij het derde album A Violent Truth.
Allfather gebruikt sludgy hardcore als muzikaal vehikel om zijn niet al te positief beeld van de wereld te laten horen. Maatschappijkritisch zijn de heren zonder enige twijfel, iets wat ook als een flinke lepel honing aan het hardcoregenre kleeft. Maar het is te kort door de bocht om de Britten als (eenvoudige) hardcoreband te bestempelen. Niet dat daar iets mis mee is overigens, maar Allfather meet zichzelf stilistisch nog wat meer aan om zo een veelzijdig(er) beest te creëren. Zo horen we hoe angstaanjagend agressief hij uit de hoek komt gedurende het hier toegevoegde Take Their Eyes. Na een korte melodische opening heerst er vrijwel direct een grillige sfeer. Hiervoor zijn met name de dubbele vocalen en de opgefokte drums verantwoordelijk. Na een wonderschone jankende gitaarsolo is het snoeihard blasten geblazen. Het is duidelijk dat de instrumenten kapot mogen… Na enige opgekropte frustratie in de vorm van pijnlijk piepende gitaartonen speelt de band de kameleon van de dag om met een getemporiseerd einde de dikke sludgestempel af te drukken. Wat een knoeperharde waanzin is dit dan!
Andere voorbeelden van de variabele stijlen zijn te vinden in het somber en intrigerend klinkende A False Peace. En ook na het aanhoren van het daaropvolgende The Hunt Infernal met snelle blasts willen en kunnen we de band niet in een hokje stoppen. Het is een heerlijke pot snelle grindcore waarmee dit nummer losbarst, om vervolgens richting hardcore, death, thrash met een onderliggende melodie te evolueren. Heerlijk!!
Het feit dat de nummers nagenoeg in elkaar overlopen is logisch, want dit album klinkt het best als we het in zijn geheel beluisteren. We vinden het echt bewonderenswaardig dat het geluid zo veelzijdig is, zonder ook maar één seconde te vervelen. Tijdens de snellere stukken komt Allfather zelfs op sommige momenten in de buurt van ERDVE – Savigaila waarover ik in 2021 een recensie schreef. Zonder al te hallucinant of vacuümopwekkend te worden, maar veel schoner op de graat dan de Litouwers zijn deze heren zeker niet. De brok dynamiek die in het afsluitende nummer Cast Off the Cross te horen is, doet dan weer erg denken aan het werk van Conan (ook niet bepaald een kleine jongen). We vinden het eigenlijk jammer dat het album al na zevenentwintig minuten voorbij is. Dat alleen al zegt een hoop over de kwaliteit van het gebodene. De eerder genoemde afwisseling draagt hier natuurlijk ook behoorlijk aan bij. We onderstrepen het nog maar eens. We bevelen A Violent Truth zeker niet alleen aan als sludgy hardcoreplaat. Dus voor eenieder die iets voelt voor een mix tussen de eerder genoemde genres in een ruimdenkend perspectief, zou dit wel eens een heel goed album kunnen zijn. Voor ons is het duidelijk bovengemiddeld in ieder geval!
Score:
88/100
Label:
Trepanation Records, 2023
Tracklisting:
- Poison Soil
- Black Lungs
- Take Their Eyes
- A False Peace
- The Hunt Infernal
- Cast Off the Cross
Line-up:
- Andrew Day – Bas
- Tom B. – Zang
- Kieron Sullivan – Drums
- Alan Cordner – Gitaren
- Joe Goatham – Gitaren
Links: