Aina – Days of Rising Doom – The Metal Opera
Na lang uitstel is dan eindelijk toch de Metal Opera Aina – Days of Rising Doom uit. Het is een lang uitgesponnen epos geworden. Schrik echter niet van de toevoeging “metal opera”, want dit is allesbehalve een standaard-werkje geworden, en wijkt genoeg af van werken als Avantasia en Nostradamus om zelfstandig op te kunnen vallen.
Over het verhaal zal ik verder niet veel uitweiden; dit wordt al gedaan in het omvangrijke boekwerk/digibook bij de cd’s. De muziek is echter om te smullen.
We starten met Aina Overture, een snel en machtig intro wat de toon wellicht zet voor de rest. Althans, dat denk je dan. Het eerste echte nummer, Revelations is een vrij standaard powermetal-granaat, met hoofdrollen voor Michael Kiske (ex-Helloween, SupaRed) en Damian Wilson (ex-Treshold). Navolger Silver Maiden, met wederom een prachtige rol voor Kiske, is echter heel andere koek, en doet vooral erg denken aan het Nederlandse Kayak. Heel erg mooi dus, met veel piano.
Flight of Torek, met Tobias Sammet (Edguy, Avantasia) is dan (gelukkig?) weer een echte vrolijke powermetal-klapper. Pure klasse, met Sammet in absolute topvorm en mooi strijkerwerk. Erg Avantasia, maar wel heeeeeeel erg lekker.
Naschtok is Born klinkt dan weer wat zwaarder, waarin Thomas Rettke mag laten horen wat hij waard is. Lekker ouderwets aandoende rock-song. Ook in de eerste single The Beast Within zingt hij de sterren van de metalen hemel. Dit pakkende nummer is denk ik zowieso de logische en terechte eerste single geworden. In The Siege of Aina, een bombastische, epische track van de eerste orde komt zangeres Candice Night (Blackmore’s Night) om de hoek kijken. Dat deze dame een ongekend prachtige stem heeft hoeft denk ik niet meer gezegd te worden.
Dan Talon’s Last Hope…. Tja, van de stem van Glen Hughes moet je houden, denk ik. Ik ben er niet zo gecharmeerd van. André Matos (Shaman) mag ik echter graag horen. Langzame en slepende track, this one. Het prachtige Rape of Oria is een prachtige solo-spot voor de eveneens prachtige stem van vrouwe Night, terwijl in het pompende Son of Sorvahr heer Rettke weer mag imponeren.
Serendipity is wederom een Kiske-ballad. Zonde, want de ex-Helloween zanger hoor ik veel liever uit volle borst zingen op een stevige powermetal track. Helaas. Lalae Amêr is een Oosters aandoende track, die op mij weinig echte indruk weet te maken. Een zangeres als wijlen Ofra Haza had hier dan ook veel beter op haar plek geweest als Rannveig Sif Sigurdardottir.
Het eindigende drieluik maakt echter heel veel goed. Het opgewekte Rebellion bijvoorbeeld, met Glen Hughes en Tobias Sammet, of het strijdlustige Oriana’s Wrath met een grote rol voor Sass Jordan. De plaat eindigt met het rustige Restoration, met een rol voor Kiske en onze eigen Simone Simons (Epica).