Vorig jaar kwam U.D.O. met een nieuwe plaat genaamd We Are One, waar mijn collega Cor een stijve plasser van kreeg. In 2021 is Accept aan de beurt voor een nieuwe plaat. Zonder Udo Dirkschneider natuurlijk, maar met Mark Tornillo. Wat mij betreft is dat een prima vocalist voor Accept. Dit is het vijfde album waarop de man te horen is, dus een beetje respect is op zijn plek. Nu ben ik geen fan uit de oude doos, dus ik kan me voorstellen dat een diehard fan van vroeger hier anders tegenaan kijkt. Op de basgitaar verschijnt Martin Motnik voor het eerst. Philip Shouse zal op dit album ook voor het eerst de gitaar aanraken in dienst van de Duitse grootmeesters. Dat betekent dat er nu drie gitaristen zijn. Maar wie zijn de ‘Duitse grootmeesters’ eigenlijk nog, op Wolf Hoffman na? En hoe Duits is de band nog als laatstgenoemde gewoon in de Verenigde Staten woont. Songwriter en gitarist Peter Baltes gaf er in november 2018 na 42 jaar ook de brui aan. In hoeverre we nog van Accept kunnen spreken is daarom een serieuze vraag.
De bijgevoegde informatie voor deze plaat bestaat slechts uit de tracklist. De achterliggende gedachte van deze plaat is dus een raadsel. Andy Sneap heeft de mix en productie verzorgd, ik begreep dat dit digitaal is gebeurd. In verband met corona kon men namelijk niet fysiek in elkaars nabijheid zijn, daar Andy Sneap in Engeland woont. De plaat werd opgenomen in Nashville (V.S.).
Ondanks alle aderlatingen hebben we hier toch een uitstekende plaat te pakken. Een solide plaat zonder echte vullertjes en boordevol lekkere hooks. Elf keer heavy metal zoals dit past in het straatje van de laatste paar albums van Accept. Een typische jaren ’70 touch zit er nog altijd in. Elk liedje heeft een eigen twist, en de helse vocalen en pompende drums leggen een hoofdknikkende laag neer. De riffs zijn lekker hoekig, en de harmonieuze refreintjes blijven plakken. Qua songwriting zit er een vloeiende lijn in. Er valt eigenlijk weinig op aan te merken. Het belangrijkste is dat u weet dat het één van de betere Acceptplaten van de albums met Mark Tornillo als zanger is omdat het simpelweg goede catchy riffs brengt. Dit is kwaliteit, zoals het hoort, en zoals u het mag verwachten.
Ok, ik heb één aandachtspunt. De teksten zijn soms wel een beetje simplistisch. Zoals op het met harmonics overgoten Overnight Sensation, of The Undertaker, waar de rijmelarij wel een beetje de tenen kan krommen. De achterliggende boodschap van Overnight Sensation is wel treffend, waarin de snel wisselende hypes rondom bepaalde types wordt bespot. Het hoogtepunt is wat mij betreft het buitengewoon lekker ontknopende No Ones Master. Neem bijvoorbeeld de drumfills op 1:04 en 1:21. Zelden zo’n lekkere ‘teasing’ gehoord, om vervolgens in het refrein doodleuk een paar knallende single strokes ertussen te gooien om de gitaarmelodie in te luiden. Heerlijk hoe die man het tempo als een baas aangeeft. Op Symphony of Pain klinkt ook zo’n ontzettend aanstekelijk jeugdig enthousiasme uit de ondeugende dubbele kicks. Die worden hier ingezet tussen de verder vrij gedecideerde drumpatronen. Zo blijkt maar weer dat Christoffer Williams een excellent gevoel voor timing en groove heeft.
Ondanks de nieuwe line-up een professioneel album, waarop wat mij betreft niet hoorbaar is dat de line-up vernieuwd is. De mannen klinken prima op elkaar ingespeeld, en het enthousiasme en het speelplezier lijken zelfs een opleving te hebben. Too Mean To Die heeft bovendien vet artwork, in het verlengde van Blind Rage. Zeker het aanschaffen waard dit plaatje! Luistertips: Too Mean to Die, Overnight Sensation, No Ones Master, Symphony of Pain, The Best is Yet to Come, Not My Problem.
Score:
85/100
Label:
Nuclear Blast, 2020
Tracklisting:
- Zombie Apocalypse
- Too Mean To Die
- Overnight Sensation
- No Ones Master
- The Undertaker
- Sucks To Be You
- Symphony Of Pain
- The Best Is Yet To Come
- How Do We Sleep
- Not My Problem
- Samson And Delilah
Line-up:
- Wolf Hoffmann – Gitaar, vocalen
- Mark Tornillo – Vocalen
- Uwe Lulis – Gitaar
- Christopher Williams – Drums
- Martin Motnik – Basgitaar
- Philip Shouse – Gitaar
Links: