40 Watt Sun – Perfect Light

Geschreven door op 20-01-2022 om 18:55.

God wat heb ik een bloedhekel aan het singer-songwritergenre. Dat pretentieuze gekweel over levenslessen en ervaringen. Voor sommige artiesten wil ik echter graag een uitzondering maken. Patrick Walker bijvoorbeeld. De zanger en gitarist maakte in het verleden furore met zijn doommetalband Warning. Het schitterende cultalbum Watching from a Distance is zo’n plaat die je bij de strot grijpt en niet meer loslaat. Het mooie en enigszins doorleefde stemgeluid van Patrick is hier vooral debet aan. Maar Patrick Walker wilde meer en zodoende richtte hij met Christian Leitch (drums) en William Spong (basgitaar) in 2011 de band 40 Watt Sun op. De bandnaam komt van het Marillion-nummer Emerald Lies. Nog een grootheid uit de betere muziekscene.

Met The Inside Room uit 2011 en opvolger Wider Than The Sky uit 2016 weet 40 Watt Sun al menig harten te veroveren. En ook heel veel harten te breken, want de albums grossieren in het brengen van intense wanhoop, melancholie en een uitermate diepe treurnis. Waar The Inside Room vooral een verstikkend, korrelig en weinig open geluid liet horen, klonk Wider Than The Sky een stuk toegankelijker. Dat wil echter niet zeggen dat hij toen de stap heeft gemaakt om vrolijke muziek te gaan maken. Nee, het was nog steeds zwarte koffie op nuchtere maag, desalniettemin met een geruststellende schouderklop wanneer je weer eens te lang in een ochtendhumeur bleef hangen. De zanglijnen van Patrick hadden haast iets troostends, alsof hij wilde zeggen; “het komt allemaal wel goed”.

Op het nieuwe album Perfect Light komt 40 Watt Sun heel beschouwend uit de hoek. Dat beschouwende zit hem vooral in de tekstuele invulling op dit album. Deels lees ik in de teksten veel projectie terug op de mensheid als geheel, maar ook op de hoofdpersoon (Patrick?) zelf. Zo te lezen in de bijgeleverde teksten is niets menselijks hem vreemd. Het geheel spreekt tot de verbeelding en je gaat er dan ook eenvoudig in mee. Ten opzichte van voorganger Wider Than The Sky is het open geluid gebleven. Er is alleen nog meer rust in de muziek gekomen. In de praktijk hoor je meer pianogeluid op de voorgrond met een terughoudende ritmesectie en hypnotiserend gitaargetokkel. De zang van Patrick valt als een warme deken over de muziek. De geruststellende schouderklop is een liefdevolle omhelzing geworden, waardoor de tranen nog steeds over je wangen heen biggelen. We starten de ontbijtsessie met een kopje troost, voorzien van een klein wolkje melk. Evengoed eindigen we de dag met een glas whisky om de pijn des levens ietwat te verzachten.

Voor wie het nog niet duidelijk is, Perfect Light is geen metal, al horen we nog wel wat elementen terug uit de doom metal, zoals de donkere baslijnen. Het is tijdloze muziek die zeer geschikt is om op weg te dromen. Hij laat zich het best beluisteren op de koptelefoon. Zo zijn nu eenmaal alle accenten in de muziek het best hoorbaar. Voor deze gelegenheid zijn er meerdere gastmusici opgetrommeld en is het mij niet geheel duidelijk wie welk aandeel had op dit album. Ik hoor wel een achtergrondzangeres (Lorraine Rath?), die een zeer sterke toevoeging is. De toch al schitterende zang van Patrick krijgt hierdoor nog eens extra diepte. Meteen al op het eerste nummer Reveal horen we hoe sterk dit uitpakt in een akoestische setting. De bijna negen minuten durende opening is voorbij voordat je het weet. Het opvolgende nummer Behind My Eyes is eveneens wonderschoon en voelt vooral heel comfortabel aan. Behalve het feit dat dit nummer wel degelijk melancholie ademt, klinkt er ook veel hoop in door.

Met Until gaan we voor mijn gevoel terug de dieperik in. De toonzetting is gelijk al in mineur, met die typische, akoestische gitaarberoeringen. Al snel loopt daar wat ingetogen elektrisch gitaarwerk doorheen. De hoge zangnoten worden vakkundig gekraakt en mijn huid lijkt steevast in standje kippenvel te verkeren. Het vrij korte, althans in vergelijking met de andere nummers, Colours laat ik even links liggen. Het is een wat anoniem nummer en zeker niet het sterkste werk.

Daarentegen is het opvolgende The Spaces In Between een prima nummer. Op het eerste gehoor wat voortkabbelend, maar als we echt goed luisteren komt het samenspel tussen muziek en woorden heel mooi tot uiting. Ook Raise Me Up weet gelijk de gevoelige snaar te raken. Het nummer ademt veel emotionele geladenheid, het bezingen van een verlies, de onmacht en de daaropvolgende gitaarpartijen. Adembenemend! Zonder enige twijfel het beste nummer van dit toch al prachtige album.

A Thousand Miles en Closure sluiten Perfect Light volgens dezelfde formule sfeervol af. Ik weet niet of ik Patrick Walker onder de brede noemer singer-songwriter moet scharen. Als dat zo is, dan heb ik er toch echt wat minder hekel aan gekregen, dan dat ik voorheen dacht. Dit is geen plaat die je iedere dag opzet, wel eentje die je rustig kunt opzetten als je even lekker wil zwelgen in zelfmedelijden. Of voor het slapen gaan. Of tijdens een regenachtige middagwandeling. Of…

Score:

82/100

Label:

Svart Records, 2022

Tracklisting:

1. Reveal
2. Behind My Eyes
3. Until
4. Colours
5. The Spaces in Between
6. Raise Me Up
7. A Thousand Miles
8. Closure

Line-up:

  • Patrick Walker – Gitaren, Zang
  • Chris Redman – Piano
  • Lorraine Rath – Basgitaar
  • Roland Scriver – Basgitaar
  • Ajit Gill – Drums
  • Andrew Prestidge – Drums

Links: