Soilwork
Wat moet ik toch ongelooflijk wennen aan de cleane zangstukken die de laatste tijd veelvuldig worden toegepast door bijvoorbeeld Strapping Young Lad, Darkane, Detonation en het Zweedse Soilwork. Ik luister zelf voornamelijk naar melodische, technische en brute deathmetal, dus heeft het enige tijd geduurd voordat ik deze zang kon leren waarderen. Het optreden van Soilwork was de druppel, puur doordat ik het nu zeer helder live heb ervaren en het me uitstekend beviel. Op dit moment heb ik de nieuwe plaat van Soilwork in de cd-speler zitten en koppelt mijn geheugen de muziek aan mijn recente live-waarnemingen. Smaakverbreding is hier dus van toepassing!
Soilwork opende met enkele nummers van het onlangs uitgekomen album Stabbing The Drama. Poeh, dat was catchy! Een opening die het publiek direct liet ‘flippen’. De band was hier in staat om dit effect vast te houden tijden de gehele set. Er schoten ook nog wat nummers tussendoor van het album Figure Number Five (2003). Een krappe drie kwartier leek dan ook niet toereikend te zijn. Een prima show dus! [RvdS]
Life Of Agony
Life Of Agony… De band waarvan ik een aantal jaren ‘fan’ ben geweest. Ik was uiterst positief over de albums van vóór de comeback: River Runs Red (1993) en Ugly (1995). Eind 2003 stond deze band in 013 (Tilburg) en dat was zwaar de moeite waard. Ik zag de band toen voor het eerst live. Ze speelden toen alleen nog oude nummers, dus dat was voor mij één al verwennerij. Helaas ben ik sinds Dynamo 2004 hard afgeknapt op de band. Gefrustreerd bewegende Keith Cupato haalde hier enekele uitschieters niet meer. Dat kan iedere zanger natuurlijk gebeuren, maar op Waldrock deed hij hetzelfde, een voorbeeld is het nummer Weeds van Soulsearching Sun (1997).
Op Waldrock ben ik zelfs eerder weggelopen bij het optreden, ik werd er bijna verdrietig van! Wat is het toch een pijnlijke zaak om een band die je ooit zo kon waarderen nu de andere kant op slaat. De oude nummers waren grappig om te horen, meer niet, want Keith kan het niet meer zoals vroeger. Het ergste is nog dat ik de nummers van de nieuwe CD Broken Valley ook absoluut niet kan waarderen. Het is misschien een gewaagde uitspraak, maar ik had alleen een goed gevoel aan Life Of Agony kunnen overhouden indien de comeback niet tot stand was gekomen. Zou het ouderdom zijn? Doe mij maar nummers als Lost at 22, River Runs Red, Through And Through, Let’s Pretend en Respect [RvdS]
Meshuggah
Meshuggah zien en dan sterven, dat was mijn doel op
Waldrock. Vanaf het moment dat de heren het podium op
liepen wist ik al dat dit mijn hoogtepunt van Waldrock
zou worden (hoezo bevooroordeeld?). Maar goed, wat wil
je als er geopend word met een knaller als The Mouth
Licking What You’ve Bled van Chaosphere. Tijdens het
Melkweg-optreden van vorig jaar lag de nadruk mij wat
teveel op Nothing, hetgeen resulteerde in (te)veel
midtempo-grooves, deze keer was de set een stuk
gevarieerder en kregen we een prima doorsnede van het
Meshuggah-materiaal op ons afgevuurd, met topsongs als
Straws Pulled At Random, Sane, Soul Burn en verrassend
genoeg een flink stuk van Catch 33. Is het de jongens
blijkbaar toch nog gelukt om die onmogelijke grooves
in te studeren. Onnodig te zeggen dat Meshuggah zwaar
overtuigde en de bijna verplichte afsluiter Future
Breed Machine maakte het feestje helemaal compleet.
Vanaf dat moment kon ik rustig sterven en heb ik dan
ook geen band meer bewust meegemaakt. [MdV]
Accept
Na het supertechnische gebeuk van Meshuggah in de tent was het tijd voor de “bejaarde” mannen van Accept. De rollators werden ingeruild voor de benodigde muziekinstrumenten om nog één keer de beest uit te hangen op een Nederlands podium. Hoogst vermakelijk om te zien hoe Accept zich nog zo energiek op een podium weet te profileren. Het gezelschap rond Udo Dirkschneider en Wolf Hoffman trok de nodige klassiekers uit de kast en fanatiek werd er meegebangd en gebruld op nummers als Princess of the Dawn en Metal Heart. Tijdens laatstgenoemd nummer kon ik het niet laten om even gniffelend rond te kijken om daar fronsende puisterige gezichtjes te ontwaren van de jonge garde die echt in de waan waren dat Accept een cover van Dimmu Borgir op hun setlist had staan. Erg grappig, die generatiekloof….
Na de reguliere set kwam Accept nog even terug om met het onmisbare Balls to the Wall hun set af te sluiten, waarna de verzorgers kwamen om de heren van Accept terug te begeleiden naar het verzorgingstehuis om van de nodige rust te genieten. Maar effe serieus: Petje af voor deze oudjes! Wat mij betreft hoogst geslaagd!! [GvdW]
Dimmu Borgir
Terwijl de duisternis langzaam zijn intrede deed over het Friese landschap, werd in de tent het onheilspellende intro ingezet voor het optreden van de mannen van Dimmu Borgir. Voor mij was het alweer een tijdje terug dat ik de heren live heb mogen aanschouwen (Dynamo ’98?) en ik stond dan ook te popelen de band weer eens op het podium aan het werk te zien. Terwijl Hellhammer (Mayhem, Arcturus) inmiddels is gecharterd om het volgende album in te drummen, is in niemand minder dan Tony Laureano (ex-Nile, -God Dethroned, -Angelcorpse) een trommelaar gevonden voor de optredens tijdens de zomerfestivals van dit jaar. En daar is natuurlijk helemaal niks mis mee, want deze beste meneer die kan er wat van! Wat de band wel tegenzat vandaag was het publiek. Tenminste niet het voltallige publiek, maar alleen een stelletje respectloze bier- en moddergooiende etters hebben voor de band het optreden lichtelijk verziekt. Zie hier voor een reactie van gitarist Silenoz op het voorval.
Maar goed…terug naar het optreden. In het uurtje wat de band mocht spelen, deed de band met nummers als Vredesbyrd, Kings of the Carnival Creation, Stormblåst, Reptile, Spellbound (By The Devil) en Progenies of the Great Apocalypse zowat alle albums aan, met natuurlijk als afsluiter de klassieker Mourning Palace. De band had er (ondanks de bekogelingen) duidelijk zin in en speelde een sterke set. Bassist ICS Vortex tilde het allemaal nog naar een hoger niveau met zijn geweldige galmende zangstem die voor een prettig contrast zorgde met de rest van het materiaal. Het totaalgeluid was niet optimaal en ik moet soms ook even mijn oren spitsen om de songs op te pikken (gitaren stonden iets te zacht vanuit mijn oorhoek), maar voor de rest was het allemaal prima te volgen en was ik duidelijk onder de indruk van de kwaliteiten van de band. Vaak heb ik met black metal dat het live niet goed uit de verf komt, maar Dimmu Borgir bewijst een duidelijke uitzondering te zijn op deze regel. Terecht behoort de band dan ook tot de ereliga in het genre.
Intussen hoorde ik Dave Mustaine al schreeuwen om aandacht. Dus dat werd rechtsomkeert richting hoofdpodium voor een stukje jeugdsentiment. [RdL]
Megadeth
Het was tijd een waardevolle hoofdact… Dat werd duidelijk bevestigd toen er drie kwartier voor aanvang van het optreden al een hoop mensen stonden te dringen voor de hekken. Ik wilde graag goede foto’s van de band maken, dus heb ik samen met de vele anderen de moeite genomen om ruim van te voren bij het hek te staan. Ik raakte met een aantal mensen in gesprek en velen waren dan ook speciaal voor Megadeth naar Waldrock gekomen. Ikzelf was vrij nuchter ingesteld en had geen specifieke verwachtingen van tevoren. Ik ben er zo één die jaren heeft door geteerd op Countdown To Extinction. Het enige waar ik van tevoren over had nagedacht waren de uitingen van Dave Mustiane omtrent het geloof. Bij het optreden, dat niet al te lang gelden plaatsvond in Hardenberg, schijnt dit tot ergenis te hebben van het publiek. Op Waldrock heb ik Dave er niets over horen zeggen.
Maar verdorie…! Ik ben blij dat ik deze grootheid eens live heb mogen aanschouwen. Dave was niet erg spraakzaam, maar stond na enkele nummers fanatiek op het podium. Het vooroordeel over grote bands die wat neerzetten en zo snel mogelijk weer bier gaan drinken ging niet op en dat sierde de band dit optreden. Er lagen blijkbaar een hoop nummers in de planning voor dit optreden, waardoor de nummers vrij rap achter elkaar werden ingezet. Megadeth mag dat van mij, want de band heeft hier laten zien dat ze erg veel leuks in petto hebben. Mijn enthousiasme werd nog eens extra bevredigd toen de band Peace Sells, Sweating Bullets en Symphony Of Destruction op een geweldig enthousiaste manier neerzette. Ik heb niet veel aandacht besteed van de release van The System Has Failed (2004), maar door de nummers van deze plaat die ze tijdens het optreden speelden ben ik me weldegelijk gaan interesseren voor het laatste album. Ik weet zeker dat het publiek het geweldig heeft gevonden en ook ik ben zwaar onder de indruk. We hebben dik anderhalf uur mogen genieten van Dave en kornuiten met een fantastische toegift met het nummer The Punishment Due. Geweldig, anderhalf uur was lang, maar nog niet lang genoeg… [RvdS]
Terwijl de laaste tonen van het Megadeth -concert nog wat nagalmden over de omgeving Bergum, verlieten de bezoekers zolangzamerhand het hoofdterrein. Dan wel in de richting van de camping, dan wel in de richting van huis. Het was weer een geslaagde dag, zoals eigenlijk elke Waldrock eigenlijk gedenkwaardig is geweest en waar iedere metalliefhebber weer volop aan zijn trekken is gekomen. Het enige waar men helaas niet aan kon trekken dit keer, waren sigaretten. Nee, die schenen door een of ander nieuw beleid niet meer verkocht te mogen worden op het festivalterrein. Toch een piepklein smetje op de dag, aangezien de gemiddelde rookverslaafde zijn heil moest zoeken in de sociale en meelijwekkende medemens. Hierbij ontschoot menig vloek en scheldwoord, wat weer een extra bevestiging was voor de aanwezige plaatselijke gebedsgemeenschap om het festival te willen verbieden….De volgende keer neem IK in ieder geval een extra pakje mee.
Maar goed…verder natuurlijk geen kwaad woord richting de organisatie die er weer voor gezorgd heeft dat er weer klinkende namen op de bill kwamen te staan. Hoofdact Megadeth bleek ook een schot in de roos, aangezien menig metalhead natuurlijk wel een aantal Mustainetjes op de plank heeft staan. Daarnaast viel het qua weer gelukkig ook alleszins mee, zodat veel van de meegebrachte regenponcho’s thuis weer onuitgepakt de kast in konden. Nu maar weer afwachten wat het programma van volgend jaar gaat worden, want ik weet zeker dat ik er volgend jaar gewoon weer bij wil zijn. Al is het alleen al voor de gezelligheid! Proost! [RdL]
Link: Website Waldrock
Geschreven door: Robert de Leeuw, Gurbe van der Wal, Martin de Vries en Renée van der Ster
Foto’s: Robert de Leeuw, Renée van der Ster