Grisâtre – Esthaetique
Dusktone Records, 2012
Het demowerk van Grisâtre heeft me bij mijn strot gegrepen en niet losgelaten. Kippenvel veroorzakende, depressieve black metal zonder franjes, zonder vrolijk pessimisme. L’idée de Dieu, de eerste langspeler van de Franse eenzaat achter deze band, werd niet wat ik er van had verwacht. Het tweede album, eveneens op Dusktone, is gelukkig indrukwekkender.
Grootste verschil met het debuut is dat op Esthaetique een meeslepende trance wordt gecreëerd waarin je de minuten geruisloos ziet passeren. Een nog steeds vrij lo-fi geluid is standvastiger en vooral ononderbroken fluctuerend in een veel beter uitgewerkte ambientstijl. De basgitaar klinkt dan weer minder bluesy en emotioneel, eerder nihilistisch als een neerwaarts vacuümtrekkende vibrator, op zijn Xasthur‘s (verder niets mee te maken). Het resulteert in een deprimerende luisterervaring waar ik bijna ontroerd van word, gewoon, omdat er iemand in staat is om ze te creëren. Omdat er iemand rondloopt die desolate gevoelens zo intens in muziek kan omzetten. Snif snif, waar liggen die zakdoekjes…
Componist Rokkr heeft dat prima gedaan, voor een depressieve droefgeestigaard. Voor mijn part doet hij vooral verder in de lijn van Esthaetique, ik hoop dat de fans het met mij eens zijn. Zeer degelijke serotonine-verlagende plaat.
Tracklisting: 
- Intro
- L’Abstrait
- L’Impression
- Opus Demens
Line-up:
- Rokkr
Links: