District 97 – Trouble With Machines
Lasers Edge Group, 2012
De debuutplaat werd met open armen ontvangen, dus ligt menig progfan watertandend te wachten op het vervolg van District 97, een jonge band uit Chicago met een immens potentieel. Met de stempel prog omdat de stijl van dit gezelschap niet zo maar te plaatsen valt. Een mengeling tussen pop en rock, maar met erg gewaagde stukjes en flink wat symfonie.
Ik moet toegeven dat dit spektakel een week lang in de platenspeler rondjes heeft moeten draaien voor alles evolueerde van een ‘Wat is me dit voor iets?’, naar een ‘Wow! Wat is me dat voor iets!’. Een niet al te simpel plaatje dus, waar songs in complexe structuren opduiken en je zo ook het gevoel geeft dat er een verhaal aan vast hangt. Je moet voor Trouble With Machines even alle grenzen wegbanen en je zonder vooroordelen laten begeleiden door de muziek van deze band. Back and Forth werpt er al meteen een symfonische lading prog tussen die wel wat moet verteren, maar wat je eigenlijk een band als Opeth vandaag ook zou zien doen. Op The Thief duikt immers weer zo’n fase op die me enorm doet denken aan Åkerfeldt en co. Een oldschool randje, maar met een structuur die alle kanten op gaat. Complexe drumpatronen, basrijke golven, symfonische weelderigheid en daartussen een hoogstaand samenspel. Aritmische complexiteit en overlappende flappen, en hier en daar zelfs wat AC/DC-notensolotjes en zwaardere, gedempte blokken die je even wat meer op adem doen komen van al het symfonische.
Open Your Eyes lijkt wat rockender te openen, maar ook hier duikt flink wat afwisseling op met eveneens enkele frivole keyboardklanken die erdoor banen. Bovendien is het bij District 97 ook even wennen met de aparte popzang van Leslie Hunt die hierop wordt geplaatst. In het begin wat moeilijk om allemaal te verwerken, maar als je het de tijd geeft om te laten inzinken, krijg je het allemaal wel geplaatst. Wat overblijft zijn complexe progressieve fases, waar de luisteraar zowel door symfonische pop als een pak verrassende rockritmes gevoerd wordt, maar waar de zang van Leslie ook een aparte dimensie vormt binnen het muzikale concept van deze band. Van rustigere, gevoeligere momenten op The Perfect Young Man, tot een zuivere poprockstem die mij persoonlijk soms wat doet denken aan Beyoncé Knowles, maar dan met andere overgave en klemtoon gezongen en uiteraard op een totaal andere stijl van muziek gebracht. Niet voor niets zat deze dame in 2007 in de top 10 van American Idol.
Noem je jezelf een liefhebber van prog, dan probeer je hem. Wanneer hier over pop gesproken wordt dan moet je uiteraard niet aan TMF-fratsen denken, maar District 97 laat in haar onwaarschijnlijk prachtig en gecompliceerd verhaal toch ergens wel een poppig sfeertje na, mede uiteraard door de aparte zangstijl op deze progressive stijl om vingers en duimen bij af te likken. Als je dan nog niet overtuigd bent dan raad ik ook aan om bij deze release de bijhorende DVD eens een rondje te laten draaien, want daarop staat een volledig concert van de band. Zo weet je tenminste dat ze het in het echt ook weten te brengen. Ik weet niet wat jullie ervan zeggen? Ik zeg: jaarlijstmateriaal!
Tracklisting:
- Back and Forth
- Open Your Eyes
- The Actual Color
- The Perfect Young Man
- Who Cares ?
- Read Your Mind
- The Thief
Line-up:
- Leslie Hunt – Vocals
- Rob Clearfield – Keyboards, Guitar
- Jim Tashjian – Guitar, Backing Vocals
- Patrick Mulcahy – Bass
- Jonathan Schang – Drums, Percussion
Links: