Bell Witch & Aerial Ruin – Stygian Bough Volume II

Geschreven door op 25-12-2025 om 18:55.

Zo’n twee en een half jaar geleden bracht Bell Witch het indrukwekkende Future’s Shadow Part 1: The Clandestine Gate uit. Toen nieuw werk van Bell Witch aangekondigd werd voor dit najaar, hoopte ik dan ook dat het vervolg in aantocht was. Het ging echter om dit Stygian Bough Volume II, eveneens een vervolg, maar dan op het in 2020 verschenen Volume I. Dat werk smaakte me geweldig goed en het beviel collega-redacteur Bart Al Foet ook meer dan behoorlijk. Helemaal geen teleurstelling dus dat er nog wat geduld nodig is voor het vervolg op The Clandestine Gate, want ook dit is weer op en top doemgenieten in melancholie, mystiek en sacrale sferen. 

Beide volumes van Stygian Bough zijn een samenwerking tussen het duo van de funeral doomers van Bell Witch (Dylan Desmond en Jesse Shreibman) en folkartiest Aerial Ruin (Erik Moggridge), wiens muziek hoofdzakelijk uit akoestische gitaar en zuivere zang bestaat. Geen klassieke splits dus, maar albums met een evenwaardige inbreng vanwege beide bands. Hoewel het geluid van beide artiesten duidelijk terug te horen is, laat de samenwerking hen toe om nummers te brengen met een rijkere combinatie aan elementen dan mogelijk is met hun respectievelijke individuele bandgeluid. Ze brengen vier lange nummers op dit album, variërend van elf tot negentien minuten, samen goed voor een klein uur muziek. Hoewel, lange nummers: met de laatste Bell Witch-albums in gedachten zou je eigenlijk kunnen zeggen dat de nummers verbazend kort zijn. Hoe dan ook vinden we op Stygian Bough Volume II effectief de meest song-gerichte aanpak die we ooit van de band gehoord hebben, ook in vergelijking met het eerste volume. Doorheen het album loopt echter wel degelijk een rode lijn, met als thema verschillende vormen en effecten van aanbidding en verering, perfect aansluitend bij het gebrachte geluid. 

Opener Waves Became The Sky stelt de doomfan meteen gerust: dit album is zeer Bell Witch. Traag tempo, een ronkende, emoties uitbeeldende basgitaar en plechtige drums, die uitgesproken dynamischer klinken op dit schijfje (best wel hevige fills, smaakvol geplaatst). Die klassieke Bell Witch-elementen worden meteen aangevuld met de warme, melancholische harmonieuze vocalen van Erik Moggridge. Niet enkel wanneer er sprake is van harmonieën zijn de vocalen genieten geblazen: luister maar eens naar de hartverscheurende, contemplatieve zang vanaf ongeveer vijf en een halve minuut. Kippenvel. De trage muziek met zijn massieve geluid zorgt voor een muur aan melancholische, empathische steun voor het eenzame stemgeluid, waarvan de desolaatheid benadrukt wordt door het contrast met de koorzang van het begin. Het is me qua instrumentatie niet altijd duidelijk of de bas- of elektrische gitaar aan het woord is, maar de gelaagdheid die bijkomend geweven wordt door de cleane basgitaar die de melodielijn meespeelt of er een eigen lijn onderlegt, is ronduit prachtig. Naarmate de passage verder uitgewerkt wordt, gaan ook de vocalen opnieuw in harmonie, zonder ook maar een greintje aan gevoel in te boeten. Een huilende leadgitaar begeleidt je naar het einde van het nummer. Wat een ervaring alweer. 

Met de aanvang van King Of The Wood komen we plots in meer traditionele doomwateren terecht, met een unheimlich gevoel dat de bovenhand voert, een gevoel dat naar het einde terugkomt door een atonale (bijna-)tremoloriff, die het begin van het einde van dat nummer inleidt. Die meer traditionele (funeral)doominsteek komt trouwens doorheen het hele album hier en daar terug, ook in de opener is dat geval aan de hand van een aantal korter aangehouden doomriffs die de emoties verbinden. Na het dreigende begin van King Of The Wood volgt een sfeervol, rustig stuk folkmuziek. Wanneer Bell Witch invalt (want dat is toch ongeveer wat hier gebeurt), blijft het serene gevoel vastgehouden om naarmate het nummer vordert opnieuw richting die dreiging te evolueren. De atonale riff die ik al vermeldde, zorgt voor een bevreemdend effect, alsof die gedeeltelijk los staat van de rest van de muziek. Het is dus zeker niet allemaal sereniteit en in hogere sferen verkeren op deze samenwerking. 

Met From Dominion komt de melancholie nog sterker terug dan tevoren. De eerste drie minuten hoor je hoe Erik pure droefenis muzikaal gestalte geeft. De keyboards die in de loop hiervan aansluiten, en ook de melodie van zijn stem, brengen mij helemaal terug naar het album We’re Here Because We’re Here van Anathema, in het bijzonder het muziekstuk Presence, dat mij nog altijd kippenvel kan geven. Wanneer het volledige instrumentarium invalt, is het ronduit magistraal: Erik gaat van ingetogen zang naar krachtig en de muziek gaat van zeer rustig naar zwaar, en dat is helemaal niets nieuws natuurlijk, maar de muziek wordt nog trager, wat een enorm slepend effect geeft, en je voelt je vanbinnen mee vertragen. 

Dat zou, als collectief goed voornemen voor het in aantocht zijnde nieuwe jaar, zeker niet slecht zijn: af en toe vertragen. En dan hebben we het langste nummer, afsluiter The Told And The Leadened, nog niet eens gehad. Met Stygian Bough Volume II brengen Bell Witch en Aerial Ruin weer een ma18chtig mooie split uit, en wat mij betreft mag die samenwerking in de toekomst zeker nog een derde ronde krijgen. De bands treden trouwens ook samen op, om deze muziek live te kunnen brengen. In februari 2026 doen ze Nederland en België aan, gaat dat zien. Werkelijk prachtig. 

Score:

90/100

Label:

Profound Lore Records, 2025

Tracklisting:

  1. Waves Became The Sky
  2. King Of The Wood
  3. From Dominion
  4. The Told And The Leadened

Line-up:

  • Dylan Desmond – Basgitaar, zang
  • Jesse Shreibman – Drums, percussie, synthesizer, zang
  • Erik Moggridge – Zang, gitaar

Links: