Het is dertien jaar geleden dat de deathcorepioniers van All Shall Perish zich in Nederland hebben laten zien. De Amerikaanse band leek zelfs even helemaal van het wereldtoneel te zijn verdwenen, maar ze zijn zowaar weer op tour. Reden voor fans om af te reizen naar Tilburg waar de Next-zaal volledig is uitverkocht. Met niet alleen de grootvaders van het genre, maar ook nog eens een slam affiche van drie kneiterharde bands die eropuit zijn om de zaal volledig te slopen. Reden voor Ruben om de eerste winterbui van het jaar te trotseren en zich bij het uitzinnige publiek te voegen om onderstaand verslag uit te brengen.
De Next-zaal in Tilburg is al vroeg op de avond gevuld. Er is dan ook wat te zien hier in de krochten van de 013. Te beginnen met Acranius. De Duitsers zijn net begonnen als ik binnen loop tegen een muur van mensen. Vlak voor het podium moet je ook niet zijn als je zonder blauwe plekken thuis wil komen, zo blijkt later.
Pigsqueals vullen de zaal en er wordt druk met ledematen gezwaaid in de pit. Geen wonder dat het publiek wat afstand houdt. Dat wil de band liever niet zien en die maant het publiek wat stappen naar voren te zetten. Tegelijk beloven ze dat er niks gaat gebeuren als de mensen wat naar voren komen. Voordat de pit natuurlijk weer in volle hevigheid losbarst door de gore gutturals van frontman Marcus Jasak. En met meer mensen voor het podium zien een aantal enthousiastelingen dat ook als teken om de eerste stagedives in te zetten. Het nummer Expulsed To The Worthless bewijst dat ze een heftige openingsact zijn. Dit belooft wat voor de rest van de avond. Het publiek heeft er duidelijk zin in en de toon is gezet.
Een opvallende naam in het bandaanbod van vanavond is Vulvodynia, al is het alleen al om die naam. Niet omdat het een aandoening is voor pijnlijke schaamlippen, maar om het vrijwel onophoudelijke gedoe rondom de Zuid-Afrikaanse band. Twee jaar geleden vloog de toenmalige frontman drummer Thomas Hughes aan en na eind oktober eindelijk een vaste vervanger te hebben aangenomen werd deze Zion Bittenbender na een week alweer op non-actief gezet wegens beschuldigingen van seksueel misbruik. Een klein wonder dat de band überhaupt nog functioneert dus.
Gitarist Lwandile Prusent heeft nu de vocalen weer voor zijn rekening genomen, waardoor de line-up van het laatste album Entabeni op het podium staat plus bassist Nate Gilbert. Vocalen kan Prusent dus wel leveren, maar de frontman-rol ligt hem duidelijk niet. Hij probeert het natuurlijk wel en dit publiek heeft weinig aansporing nodig om in beweging te komen, maar het enthousiasme komt niet vanuit Prusent.
Enthousiasme is er wel bij de instrumenten. De hoogmoedigheid spat er in ieder geval vanaf. Totale onzin dat hier een gitaar met acht snaren voor nodig is, enkel voor wat djent geluiden. Dat is niet eens het instrument van de lead gitarist. Ook de zessnarige basgitaar lijkt overdreven voor wat er daadwerkelijk gespeeld word. Dat is natuurlijk een muur van geluid waar je nauwelijks nuances uit kan opmaken. Moderner werk als Adamaster bevat wel wat technische snufjes, maar die komen van de lead gitarist, niet van de instrumentele gevaartes waarmee gezwaaid word. Geef dan maar de goede oude slamnummers als Psychosadistic Design waar de zaal ook ook bijna schuimbekkend van rond gaat stuiven. Meer mensen die van het podium af springen en een kolkende pit draaiende houden. Het spreekwoordelijke hek is nu echt van de dam en we zijn pas halverwege.
Voor een beukband als PeelingFlesh pakken ze het totaal niet serieus aan. Meermaals nemen de Amerikaanse gitaristen een flinke hijs van een vape en vrijwel elk nummer wordt ruw onderbroken door memes of andere gare geluiden. Maar tussen al die ongein door dreunen er heftige slams door de zaal. De bas doet de zaal op haar grondvesten trillen en dat is best knap, want ze hebben helemaal geen bassist op het podium staan. Die is er eerder dit jaar namelijk mee gestopt, waardoor het overgebleven viertal het nu van een tape moet hebben die nogal hoog in de soundmix is opgenomen. Extra bas betekent wel extra slam en daar kan dit doorgedraaide publiek geen genoeg van krijgen.
Opnieuw slingert de een na de andere concertganger zich van het podium terwijl één van de gitaristen het publiek via een microfoon die buiten het podium staat ophitst om er nog een schepje bovenop te doen.
Met een kleine adempauze om geluidsman Milo een fijne verjaardag toe te zingen helpt Marcus Jasak van Acranius graag mee om het tempo weer op te schroeven. Nadat hij een gastvers heeft geschreeuwd duikt ook hij op de kolkende mensenmassa. Voor een eerste show in Nederland weten ze zich hier sterk te profileren, dus de nieuwe plaat PF Radio 2 moet hier wel goed in de smaak vallen. De uitzinnige fans kunnen zich niet meer bedwingen tijdens het laatste nummer F.F.W.A.S. dat ze eerst vanuit de eerste rij mee kunnen schreeuwen, maar frontman Damonteal Harris maakt de inschattingsfout een open uitnodiging op het podium te maken waardoor vijftien man tegelijk de Next bestijgen en zich ook simultaan weer met een snoekduik terug de zaal in werpen.
Zoveel mensen die zich tegelijk in een ondoordachte actie als een tsunami ter aarde storten kan natuurlijk nooit goed gaan en dat gaat het dus ook niet. Er gaan mensen hard neer, en die komen niet meer zelfstandig overeind. De band moet de set vlak voor de finishlijn stilleggen om ervoor te zorgen dat de pit ze niet ook nog eens vertrappelt en enkele paniekkreten lijken de menigte weer terug te brengen op aarde. Nadat de ambulancebroeders de ongelukkigen hebben nagekeken lijkt alles gelukkig mee te vallen, maar er zijn mensen erger toegetakeld de pit uitgekomen. De herentoiletten verderop lijken in ieder geval meet op een plaats delict, dankzij een urinoir onder de bloedspetters. Kennelijk is iemand een tand of twee en flik wat waardigheid kwijtgeraakt in al het geweld.
Een heel verhaal voor de eerste Nederlandse show van PeelingFlesh, dat zal ze wel een reputatie opleveren. Het publiek lijkt in elk geval wat te zijn bedaard voordat de laatste band van de dag het podium inneemt.
We hebben er dertien jaar op moeten wachten, maar All Shall Perish is terug in Nederland. Frontman Hernan Hermida heeft zich weer eens kunnen losweken van Suicide Silence om de vier platen van de Amerikaanse deathcorepioniers weer aan de man te brengen. Hoewel er genoeg jonge lui zijn die zich net uitbundig in de pit hebben laten zien zijn er ook genoeg oude fans op de been die al die oude nummers nog volledig mee kunnen schreeuwen. De inmiddels 42-jarige Hermida kan zelf ook nog zeer verdienstelijk schreeuwen. Meestal wordt het wat minder met de jaren, maar zijn dienstverband met Suicide Silence heeft hem duidelijk scherp gehouden.
Ook deze mannen doen het zonder bassist op het podium, zonder dat dat invloed heeft op de dreunen in de zaal. Ariand Oropeze van After the Burial die er op de Amerikaanse tournee nog bij was, heeft de oversteek naar Europa niet gemaakt. Maar als viertal klinken de nummers net zo hard. Stabbing to Purge Dissimulaton overtuigt iedereen in de zaal waarom dit zo’n baanbrekende band was. Zonder nieuw materiaal moet je echter wel wat nieuws doen, dus hebben ze een nummer gevonden dat ze voor deze tour nog niet eerder live hadden gespeeld. Promisis van het tweede album The Price of Existence is een zwaar, melancholisch nummer dat de daaropvolgende platen goed inleidt. Die gaan namelijk eveneens over stukgelopen relaties, zoals Hermida ze ook aankondigt. Deconstuction en Never…Again worden ook opgedragen aan exen die je geen warm hart meer toedraagt.
Inmiddels is de pit weer voorzichtig opgestart, zei het een stuk minder intens dan hoe het eerst ging. Ook het stagediven lijkt geen populaire optie meer te zijn, maar er zijn enthousiastelingen die het niet kunnen laten. Het zou natuurlijk zomaar tien jaar kunnen duren voordat je dat weer kan doen bij deze band en dan ben je geen twintig meer. Klappen kunnen we wel nog altijd, dus dan doen we desgevraagd ook.
Voor Awaken the Dreamers horen we ook wat clean vocals van Hermida. Dat klinkt toch beduidend minder. Je kan zien waar de focus heeft gelegen de afgelopen jaren. Gelukkig duurt het niet lang en hervat het rauwe keelgeluid snel genoeg.
De band sluit de set af met Laid To Rest. Een mogelijk poëtisch einde van de avond, want wie weet hoe lang het duurt voordat we dit weer kunnen zien. En om dat nog extra kracht bij te zetten krijgen we als toegift There Is Nothing Left te horen. Het enige nummer van de vierde en laatste plaat This Is Where It Ends uit 2011 vanavond. Toen was het dus al een bijna profetische boodschap. Laten we hopen dat er nog meer in zit voor All Shall Perish, want hoewel alles op den duur vergaat is dit is nog lang geen vergane glorie.
Setlist:
All Shall Perish
- Eradication
- There Is No Business To Be Done On A Dead Planet
- Black Gold Reign
- Stabbing To Purge Dissimulation
- Promisis
- Deconstruction
- Never…Again
- Awaken The Dreamers
- Wage Slaves
- The Day Of Justice
- Laid To Rest
- There Is Nothing Left
Datum en locatie
23 november 2025, 013 Next, Tilburg
Link: