Mmmmmonsterlijk veel slam en goregrind in Hal 25 Alkmaar

Vroeger hoorde je ‘mmmmmonsterkill’ als je vijf spelers achter elkaar omlegde in Unreal Tournament, vanavond moet je je door vijf brute slam- en goregrindbands heen werken. De gelijknamige tour strijkt neer in de Alkmaarse Hal 25. Onder leiding van Stillbirth krijgen we ranzige teksten en de smerigste vocalen van Dehumanizing Itatrain Worship, Cumbeast en Phrymerial te horen. Mocht dat nog niet genoeg zijn, komt ook Kanine de boel op de kop zetten met zijn slamming deathcore. Een internationaal gezelschap van de hardst mogelijke herrie. Zware Metalen stuurde fotografe Mellow eropaf voor de foto’s en Ruben voor de verslaglegging.

Naast Poppodium Victorie in Alkmaar staat Hal 25 waar het er allemaal wat luchtiger aan toe mag gaan. Een podium van IBC containers, een gezellige vuurkorf buiten de deur, pissen in een omgebouwde huifkar, twee triomfantelijk prijkende dixies bovenop een zeecontainer die blij zijn dat de huifkar hun taak overneemt en een ongezonde hoeveelheid paspopledematen die zelfs uit de lichtarmaturen aan het plafond puilen. De atmosfeer is al helemaal goed voor het vijftal bands dat organisator Herrie hier vanavond laat spelen.

De aftrap wordt verzorgd door het Spaanse Phrymerial. De technische slamming deathcoreband, zoals ze zichzelf omschrijven, pakt het inderdaad technisch aan. Als enige hebben ze een elektronische kickdrum, dat het toch al summiere drumstel nog ieler doet lijken. Maar als de mannen aan hun set beginnen, klinkt het allesbehalve iel. Direct beginnen de pigsqueals van frontman John Puig en die kickdrum mag er dan armzalig uitzien, het elektronische geluid dat erdoor wordt geproduceerd klinkt erg sterk. Ook in de snaarafdeling maken we wat bijzonders mee, want alles wat op de gitaar gespeeld wordt, wordt bijna één op één overgenomen op de zes-snarige bas. Het zorgt voor een dreun achter het toch al zware geluid van de band.

Hoewel ze misschien geen goregrindlabel op zich hebben geplakt, lijken ze toch telkens een beweging richting het genre te maken. Met Anunaki Sperm Shot van de voorlaatste plaat hoorden we ze al vuige dingen roepen. Nu staat er op hun in mei uitgekomen album Earth Wonderland ook Dickdra en de banners waarop de albumart te zien is laat er geen twijfel over bestaan wat daarmee bedoeld wordt. Vuige teksten en gore geluiden dus. Maar wel onderstreept door technische muzikale begeleiding. Wat een band om de avond mee af te trappen.

Na het installeren van een normale kickdrum is Cumbeast aan zet. De Finnen winden er geen doekjes om, dit gaat over piemels en sperma. Als een kind zo blij stuitert frontman Iiro Kosonen over het podium om op clowneske wijze de nummers met vuige namen aan te kondigen. Ook deze mannen hebben sinds mei een nieuwe plaat uit en hier horen we vijf nummers van Fairytales of Filth.

Cummando, Cocktopus, het past allemaal in het straatje wat we van de band kennen. Slechts één uitstapje naar de vorige plaat vanavond, met Captain Cock dat wordt bijgestaan door John Puig. Ook in dit genre valt niet te ontkomen aan de invloed van piratenmetal en op de nieuwe plaat komen de folkinvloeden sterk naar voren. Afsluiter van de set Troll Named Scrot doet sterk denken aan landgenoten Finntroll en dat is niet alleen vanwege de trol in de naam. De trekzak en hoompah-toeters maken dit tot het stevigste folkmetalnummer ooit geschreven.

Het oogde wat gehaast, maar Cumbeast heeft hier zes vermakelijke nummers gespeeld die zowel luchtig in de inhoud zijn als zwaar in de uitvoering. Een goede toevoeging aan de poster, ondanks dat ze er niet op staan.

De serieuze noot vandaag komt van de brute deathmetalband Kanine. Geen flauwe piemelgrappen of teksten over zaadlozingen bij deze Fransmannen. Gewoon keihard de beuk erin zoals alleen zij dat kunnen. Iets wat het publiek graag van ze overneemt. Ik krijg in ieder geval weinig mee van de set tussen de rondvliegende ledematen en wervelende circlepit. Daarnaast heeft de band ook nog eens zijn inmiddels bekende strobelichten meegenomen, die op ooghoogte zijn afgesteld, dus zien doen we bijna niet.

Tussen al het geweld door wordt duidelijk dat ook Kanine aan nieuw materiaal werkt en de dit jaar uitgekomen singles Doom Bringer en 808 zijn hier te horen. Ook nummers die nog niet zijn uitgebracht worden hier ten gehore gebracht, en hoewel horen alles is wat we kunnen terwijl ik me vooral concentreer op het opvangen van aanstormende pitgangers, lijken ook deze nummers de keiharde brakedowns en bassdrops die we kennen van deze band te bevatten.

Hoewel kort, zet Kanine hier de heftigste set van de avond neer. Het moge hectisch zijn geweest voor het podium en onze hoofden gonzen nog een poos na, optredens als deze zie je maar zelden. Je komt ze op de gekste plekken tegen, maar weten altijd een indruk achter te laten. Ik mag er dan weinig van gezien hebben door de strobelichten, Mellow haar camera heeft alles wel kunnen vastleggen.

Voor de tweede keer in Europa en nu zelfs voor het eerst in Nederland is Dehumanizing Itatrain Worship de voorlaatste band van de avond. De Chinese delegatie zegt moe te zijn na een intensieve tour van twee weken, maar ze gaan vanavond los voor ons.

De meeste uitingen van het slamming anime goregrindgenre komen van één persoon met té veel vrije tijd die met een computerprogramma alles in elkaar draait, bij Dehumanizing Itatrain Worship zit er een heuse band achter. Zodoende is dit vrijwel de enige mogelijkheid om live naar deze vreemde afsplitsing binnen het genre te luisteren. Vorig jaar hebben we ons er al goed mee vermaakt op het Duitse Deathfest Open Air en hier doen ze het nog even dunnetjes over.

Zonder strobelichten valt er weer wat te zien en dat is maar goed ook want de pit gaat he-le-maal los voor deze gasten van ver. Stagedivers, crowdsurfers, één groot gekkenhuis. Met biggenklanken van de frontman en opperste concentratie van de gitaristen werken ze zich door zeven nummers heen. Sinds vorig jaar is er geen nieuw materiaal geproduceerd, maar we zijn nog lang niet uitgekeken op deze niche. Met de extra podiumervaring weet de frontman zich ook bij het laatste nummer Otakuslam Animeside een weg door de pit heen te banen terwijl de gorgel- en varkensgeluiden nog even hard uit de keel klinken. Deze mannen mogen hun weg wel vaker vinden naar Nederland.

Aangekomen bij de laatste band van de avond is dit publiek duidelijk nog niet moe. Ondanks alle heftigheid die we tot nu toe hebben meegemaakt moet de langste set nog beginnen. Stillbirth zagen we afgelopen zomer al op Pitfest, maar de Duitsers staan altijd garant voor een feest. Eind oktober zal hun nieuwe plaat Survival Protocol uitkomen en die moet hier in de schijnwerpers worden gezet. Innoveren doen de mannen niet, het blijft dezelfde slamming death metal die we van ze gewend zijn. Maar die was altijd van hoog niveau, dus dat maakt hier in de zaal niet uit. Ook blijven ze vasthouden aan het surfer imago, met bijpassende attributen. Het duurt niet lang of er ligt een knaap op een surfplank die over het publiek heen deint en het nieuwe nummer Cult of the Green is een excuus om de opblaasbare waterpijpen weer het publiek in te gooien.

Bij uitstek een publieksband is het frontman Lukas Swiaczny die de aanzet geeft voor de eerste en enige wall of death van de avond. Genoeg mensen die daaraan mee willen doen. De laatste restjes energie worden eruit geperst, al moet je wel uitkijken voor de glasscherven van gebroken bierflesjes voor het podium. Elke keer weer een feest met deze mannen.

In moordend tempo worden er twaalf nummers doorheen gepompt en die laten Alkmaar voldaan achter. Hal 25 stond weer helemaal op z’n kop. Buiten is het gemoedelijke kampvuur inmiddels gedoofd en het publiek stroomt langzaamaan naar huis. Dit mag een geslaagde avond heten. Een gezonde dosis slam en gore voor het weekend. Het was een mmmmmonsterlijk mmmmmooie avond, daar willen we er nog wel een paar van meemaken.