Baest – Colossal

Geschreven door op 15-08-2025 om 23:51.

Het werd toch potverdorie weer eens tijd! Toegegeven, de heren van Baest brachten in 2022 nog de EP Justitia uit, maar de vorige langspeler Necro Sapiens werd toch alweer vier jaar geleden uitgebracht. Niet eens zo heel lang als je er over nadenkt, maar dit album liet toch smachten naar meer ronkende vuiligheid. Al werden de kettingzagen op die laatste langspeler wat meer naar de achtergrond verdrongen ten faveure van meer melodisch sloopwerk. Trekt die tendens zich verder door op dit nieuwe album of kunnen we een kolossale verandering verwachten? Ditmaal tonen we u graag Colossal.

Vrolijk plingelende gitaargeluiden komen uit de speaker op de toehoorder af gedanst. Heeft AC/DC toevallig een nieuw nummer uitgebracht en is dit door Century Media per ongeluk voor het album van Baest gezet? Niet blijkt minder waar als de ronkende basgitaar en vervolgens ook de dubbele basdrums de jaren ’80-gitaarlijnen vergezellen in een prettige mengelmoes aan stijlen. Het gehele album krijgt in zekere zin een flinke dot heavy metal en hard rockend riffwerk met zich mee. Hiermee weet Baest toch een fris geluid aan de dode metalen man te brengen. Dat komt goed tot uiting in de frivole opener Stormbringer (met die AC/DC-achtige opener) of het swingende King of the Sun (inclusief koeienbellen!), waarbij de openende gitaarlijnen zelfs wat van Ghost weg lijken te hebben. Het bijna té catchy Misfortunate Son doet er nog even een schepje bovenop en zorgt ervoor dat het geheel van dit album Colossal als een ontzettende bak met plezier weg luistert. Dit voelt overduidelijk een stuk toegankelijker dan het eerdere werk, waarbij ook de muzikale composities enigszins de gemakkelijke weg verkiezen.

Uiteraard vinden we ook genoeg botversplinterende death metal terug op dit nieuwe schijfje. Het monumentale Colossus zorgt tussen de logge secties door namelijk ook voor de nodige smeerpijperij. Het bruut stampende Imp Of The Perverse start nog met zompige death ’n roll, maar weet in de tweede helft toch een verdomd stevige troefkaart te trekken (ik krijg spontaan zin in een moshpit). Dit nummer vertolkt de ultieme rol tussen dansbare rockdeuntjes en smerige death metal. Ook op het snelle Mouth of the River vinden we duidelijk nog verwijzingen naar het duistere verleden terug. Hiermee wordt de dynamiek goed opgezocht op dit nieuwe schijfje. Dat wordt verder kracht bijgezet door de instrumentale ballade Light the Beacons, waarbij andermaal de jaren ’80 naar de voorgrond worden gedrukt. Het afsluitende Depraved World zoekt net als Imp of the Perverse naar een samensmelting tussen melodie en steviger werk, maar weet daar net wat minder goed in te slagen.

Dit Colossal was toch een flinke verrassing na de eerste luisterbeurt. Met een uitermate fris geluid weten deze Denen namelijk een zeer swingend en levendig album af te leveren. Wie deze vijf heren al eens live heeft mogen aanschouwen, of bekend is met het eerdere werk, weet dat het plezier er altijd vanaf spat als een opengereten aorta. Met dit nieuwe album wordt dat met speels gemak wederom tentoon gesteld, al wordt dit niet overal even overtuigend overgebracht. Het kan echter niet anders dan dat deze heren met een dikke glimlach op hun gezicht in de opnamestudio hebben gezet. Dat vertaalt zich dan ook door in goedkeurende (nog net geen kolossale) grijns bij uw redacteur van dienst.

Score:

79/100

Label:

Century Media/Sony Music, 2025

Tracklisting:

  1. Stormbringer
  2. Colossus
  3. In Loathe and Love
  4. King of the Sun
  5. Imp of the Perverse
  6. Misfortunate Son
  7. Mouth of the River
  8. Light the Beacons
  9. Depraved World

Line-up:

  • Simon Olsen – Zang
  • Svend Karlsson – Gitaar
  • Lasse Revsbech – Gitaar
  • Mattias ‘Muddi’ Melchiorsen – Basgitaar
  • Sebastian Abildsten – Drums

Links: