Walg en de Balg! De zaterdag van Pitfest 2025

Pitfest – negen jaar geleden begonnen als eendaags indoorfestival in café The Spot te Erica – is inmiddels een vaste waarde in het festivallandschap als driedaags openluchtfestival te Emmen. Ook dit jaar weet de organisatie weer een bijzonder charmant evenement op poten te zetten: niet te groot, niet te duur, schoon, lekker eten en drinken, korte rijen, vriendelijke crew, voldoende schaduw en zitplaatsen en een gevarieerde programmering waarmee liefhebbers van zowel hardcore, punk als metal hun hart weer kunnen ophalen. En wat hadden we een geluk met het weer dat in tegenstelling tot voorgaande weken voortreffelijk was voor een zomerfestival. Dit jaar is de Zware Metalen-redactie met vier man sterk vertegenwoordigd in de personen van John the Savage (JS), Ruben Baar (RB) en Dypfrys (D) die de festivalervaring in woorden vatten en Frido Stolte (FS) die het geheel vastlegde op de gevoelige plaat.

Lees hier ook het festivalverslag van de vrijdag.

Reproach
Aan het Belgische Reproach de ondankbare taak om een nieuwe dag onuitgeslapen Pitfest in te luiden. De meeste mensen liggen nog hun roes uit te slapen op dit onchristelijke tijdstip. Reproach bedankt als vanzelfsprekend de mensen die toch de moed hebben gevonden om het optreden te bezoeken. Twee dappere strijders in het publiek houden hun eigen pit gaande. De thrashy hardcore punk van Reproach leent zich er prima voor. Het knauwende geknor van zanger Stijn (geen volkszanger) wordt gecomplimenteerd door de diepe keelhoesten van snaarslager Tim. Stijn neemt met zijn energieke en belevenisvolle presentatie de leiding op het podium. Hij zwaait met zijn armen en stampt woest over het podium. Tim is naast zijn slagersbrul verantwoordelijk voor de gitaarsectie. De riffs en het gestamp klinken natuurlijk en doorleefd. Het heeft in essentie niet veel meer om het lijf dan regelrechte garagepunk. Heel interessant vind ik de meeste tracks dan ook niet. De tracks zijn veelal de lengte van een gemiddeld grindnummer en bestaan uit korte, explosieve geweldsuitbarstingen. Reproach bestaat al sinds de jaren ’90 en dat is te horen aan het spel. Dit is 50% attitude en 50% ervaring. De band zet een solide performance neer waardoor het slaperige publiek wakker is geschud. Het optreden is aan de korte kant, maar een sloopkogel heeft ook niet veel tijd nodig om de boel naar de kloten te helpen toch? (D)

Schizophrenia
Schizophrenia gaat beginnen. Drummer Lorenzo komt op met een lach van oor tot oor en wijst op zijn ‘FCK NZS-shirtje’. Die brede lach verdwijnt overigens niet meer van zijn smoel. Het vormt een mooi contrast met de agressieve thrash die de band ten gehore brengt. Rustig opstarten blijkt er niet bij als het aan Schizophrenia ligt. De mannen uit Antwerpen hebben een echt jaren ’80 uiterlijk en zouden met gemak kunnen opgaan in de Bay Area-metalscene. Invloeden van Morbid Angel zijn duidelijk hoorbaar, waarmee hun verschijning meteen op zijn plaats valt. Opvallend zijn de crashbekkens die mijlenver boven de drummer uit torenen. De aandacht blijft zo wel op hem gericht. De eerste dubbele baspartijen zijn van een overdonderend tempo en de jonge garde bouwt de eerste pit.

Ondanks het vroege tijdstip weet Schizophrenia de aandacht van het publiek meteen te pakken en laat die ook niet meer los. Aangezien de band vanuit Antwerpen opereert vraag ik me ineens af of de zanger geen Nederlands spreekt, of niet weet dat we ook (of juist) in Nederland ook Nederlands spreken… Geintje. (Riccardo Mandozza klinkt niet bepaald Belgisch maar zijn geboortegrond blijkt in Italië te liggen.) Het publiek krijgt een dilemma voorgeschoteld: willen we een Slayer– of Morbid Angel-cover? Het wordt Morbid Angel’s Maze Of Torment. Bepaald niet het makkelijkste nummer om te spelen maar Schizophrenia doet het met verve. Wat een overtuigende band. Volgend jaar nog maar eens boeken en dan wat later op de dag! (JS)

Xibalba
Xibalba is de naam van deze Californische band en de naam van de onderwereld in de Maya mythologie. De muziek van de band bestaat al twintig jaar uit een verpletterende mix van beatdown hardcore en slam death metal. Als je het op papier ziet denk je misschien: dit is een kutband. Niets is minder waar! Xibalba is een bloedserieuze en inhoudelijke band.

Xibalba start het optreden met Descending Into…/The Place of Fear waarbij de ritmische palm mutes gelijk de toon zetten voor het optreden. Bright Sun was volgens vocalist Nate Rebolledo de eerste track die de band ooit schreef. Het publiek wordt verder naar voren gedirigeerd om daar enige pits en hoofdschuddens te starten. De track vat Xibalba goed samen. Van racende stukken belanden we uiteindelijk bij een harde break en teksten die vol overtuiging worden gescandeerd. Drummer Jason Brunes doet eveneens een duit in het zakje, zo weten we dat het echt menens is. De teksten verkennen serieuze thema’s als persoonlijke strijd, roots en een vrij pessimistisch wereldbeeld. Nate Rebolledo besluit met zijn kenmerkende ‘Hell Yeah!’. De bands speelt verder nog Aztlán, Hasta La Muerte en als afsluiter No Serenity. Hasta La Muerta wordt de meest gedenkwaardige track van de set, vooral vanwege de overtuiging waarmee het ‘refrein’ wordt geschreeuwd. Ook de opening is indrukwekkend met een tekst die zoveel zegt als: “Ik ben een man van de straat en ik geloof dat ik mijn zielsversen moet schreeuwen, tot de dood!”. Het is die typerende straatcultuur vermengd met somber slopende hardcore die uitstekend verwoordt wat deze band brengt.

De zaal reageert vandaag toch vrij lauwtjes op deze keiharde mix van dubbele bassen en breaks. Ligt het aan het tijdstip? Is het de muziek? Of is het de vrij kalme presentatie van de band zelf? Ik weet het niet. Zodra de band het podium verlaat start vrolijke Mexicaanse folk muziek. Een contrast dat schril afsteekt tegen de donkere catharsis waar de band ons vandaag deelgenoot van heeft gemaakt. (D)

Crawl
De bandnaam doet Zweedse stijl HM2-death metal vermoeden. Het vermoeden blijkt gegrond want we kunnen vervolgens alle hokjes afvinken. Zweedse band: check. HM2-pedalen: check. Rottig deathmetallogo: check. Crawl speelt ronkende death metal. Vier veteranen sterk. De muziek staat als een huis met lekkere midtempo’s afgewisseld met dikke deathmetalpolka’s. De pit groeit snel aan. Zanger Joachim zou in een andere context ook door kunnen gaan voor een sprookjesschrijver. Aan zijn agressie af te lezen overigens wel sprookjes van de ouderwets soort. (Lees: sprookjes die lang niet altijd goed afliepen.) Binnen de primitieve kad(av)ers van de Zweedse death metal spelen ze lekker met ritmes, wat de aandacht van het publiek er goed bij houdt. Zou Crawl later op de dag spelen, dan zou dat denk ik heel mooi combineren met het hogere gehalte gerstenat achter de kiezen. Het publiek waggelt gemoedelijk mee in deze old school deathmetalprocessie, waarbij Dismember en At The Gates nooit ver weg zijn. De HM2-pedalen zijn goed afgesteld en de snaredrum klinkt als een hakblok. Niemand danst maar iedereen staat als een zoutpilaar te bieren en instemmend mee te knikken. Een tevreden deathmetalpubliek. (JS)

Stillbirth
De Duitsers van Stillbirth bestaan alweer 25 jaar. De band speelt zijn eigen soort slam death metal. Qua thematiek valt er weinig pijl op te trekken, met onderwerpen als cannabis, gore en post-apocalyptisch surfen. De mannen verschijnen op het podium enkel gekleed in een apocalyptische neongele zwembroek. De band speelt vrij technische muziek, zeker sinds de laatste albums. Desondanks wil men vooral over het podium rennen, synchroon headbangen en semi-grappige grimassen trekken. Het publiek gaat compleet los op dit type entertainment. Ik ben het type zuurpruim dat vooral veel weerstand voelt tegenover dit soort geinig bedoelde joligheid die afleidt van de vette muziek.

Voordat Rising From the Ashes start, wordt nog een aantal opblaasbare bongs het publiek ingesmeten. En hoewel ik in een hoekje sta te mopperen is de eerste crowdsurfer van de dag een feit. Global Error 2.0 is voor de band een aanleiding om een wall of death te starten. De band is geoefend en je hoort eigenlijk niet dat sommige tracks veel nieuwer zijn. Ook deze nieuwe tracks beheerst de band tot in de puntjes. Klassieker Steuerklasse 1 und Keiner Sagt Danke wordt opgedragen aan alle andere bands vandaag. De strekking van de track is simpelweg een metafoor tussen in je gezicht geblaft worden met een flats sperma en je uitsloven voor belastingschijf 1 inclusief een verplichte kerkbelasting. Dit alles terwijl ‘Heinz’ thuis op de bank zit te chillen van een uitkering en een andere groep mensen gezellig hun vermogen laten herstructureren in Liechtenstein. Een -punk-tuele dosis maatschappijkritiek dus!

Muzikaal is het een lading pig squeals tot diepe grunts van vocalist Lukas Swiaczny. De man raakt zelfs even buiten adem van zijn eigen strapatsen. De band werkt van break naar break met felle bends en knorrende bassen. Gedurende de setlist kom ik er alsnog lekker in, maar dat kan ook bijna niet anders met de sfeer die er in het publiek is ontstaan. De band speelt strak en er verzuipt wel eens een noot, maar ik ben toch positief te spreken over de kwaliteit van de mix vandaag. De tracks zijn goed te volgen en alles klinkt prima in balans. De band is niet erg gericht op onderscheidende tracks schrijven en het optreden duurt precies lang genoeg om niet verveeld te raken. We krijgen nog een toegift met het ultrakorte Chainsaw Vs. Face 2.0. Het laatste woord is aan Stillbirth: “Smoke one, drink one”. Een advies dat vandaag niet aan dovemansoren is gericht. (D)

Angelus Apatrida
Drenten zijn een mooi, maar vreemd volk. Ergens bestaat de verwachting dat voor elk podium statafels moeten staan en dus heeft iemand zo’n ding tientallen meters over het terrein gesleept om het pontificaal voor het podium neer te zetten. Het blijft een vreemd lokaal fenomeen. En niet heel handig als de Spaanse thrashmetalband Angelus Apatrida hier komt spelen, want die staat garant voor een stevige herrie en dus een leuke moshpit.

Dit is old school thrash zoals we van de Bay Area gewend zijn, maar dit is nog een relatief jonge band uit het Middellandse Zeegebied. Altijd goed om te zien dat de traditie van gillende solo’s, strakke gitaren en hoge uithalen wordt doorgezet door de volgende generatie. Het laatste album Aftermath uit 2023 liet zien dat ze ook cleane vocalen konden inzetten en ook die klinken niet onaardig. Hier laten ze dat merken met het nummer Cold van die laatste plaat. Had zomaar een toffe meezinger kunnen zijn, als het publiek daar aan mee had willen doen. Dat geldt natuurlijk ook voor Sharpen the Guillotine, dat een pakkend refrein kent. Handelsmerk blijven de rauwe uithalen en het piekfijne gitaarwerk van de Spanjaarden. Het publiek lijkt simpelweg te druk met alle beweging in de moshpit. En geef ze ook eens ongelijk, want dit is energieke muziek waar je niet bij stil kan blijven staan. (RB)

Wisdom in Chains
Wisdom in Chains is dit weekend voor de tweede keer aan de beurt. Dit keer met een set van Blood for Blood. Waarom? Waarom niet! Wisdom in Chains is zelf zwaar beïnvloed door de Oi!/hardcore combo van Blood for Blood. Deze vrij unieke stijl hoor je niet veel, dus reden te meer om wat oude koeien uit de sloot te halen. Het wordt een charmant optreden waarbij we vooral kunnen baden in nostalgie met leuke publieksinteractie.

Mad Joe Black is sinds ongeveer een jaar niet meer de frontman van deze Amerikanen. Hij was als stichtend lid een belangrijke invloed binnen de band. Uit latere berichten bleek dat zijn stem toch wat problemen begon te geven en hij ook niet meer top gemotiveerd was. Dat was in elk geval de lezing van de rest van de band. Als vervanging werd Frankie Puopolo ingevlogen. Een frontman met pit, maar het blijft natuurlijk apart om een nieuwe stem bij de muziek van Wisdom in Chains te horen.

De band trapt af met Livin’ in Exile. De band heeft gisteren al opgetreden en er zit nog een beetje de klad in. Frankie Puopolo heeft amper stem meer, maar geeft desondanks alles vandaag. Aan het einde van de track zit er zelfs nog een gek dansje in! Hij mag vandaag in zijn handjes knijpen met gasten in het publiek die gretig in de microfoon willen meeblèren. Spit My Last Breath is onderhoudend. Een vrij eenvoudige track en de voordracht doet niemand van zijn stoel vallen, maar we zitten er lekker in. Wasted Youth Crew (My Kind Belong Nowhere) doet het een stuk beter met zijn opzwepende tekst die iedereen verstaat. ‘Fuck You!’ schreeuwt de zaal terwijl de middelvingers omhoog gaan. Nothing For You wordt opgedragen aan de gehele DIY scene.

Langzamerhand begint Frank Puopolo zijn stem wat op te warmen en begin ik hem zowaar af en toe te horen. Het publiek wordt uitgenodigd om te komen stagediven, iets wat volgens mij niemand echt verstaat. De dikke hardcorebeat die volgt creëert in plaats daarvan een flinke pit. Dit soort muziek luister je natuurlijk niet vanwege de techniek. Dead End Road heeft echter een redelijke solo met tremolo picks. De timing is niet perfect, maar zoals ik al zei is iedereen hier voor de sfeer. Voordat het laatste nummer klinkt, krijgen we nog een liefdesverklaring van de band. Iedereen mag Blood for Blood scanderen, waarna natuurlijk Paper Gangster de zaal in wordt geslingerd. Deze liveversie is niet optimaal, qua stem en qua timing. Alsof iemand je wilt slaan en net daarvoor over een banaan uitglijdt. Het publiek boeit het geen fuck, die zijn hier om te knokken en allang blij om Blood for Blood te horen. “We want more!” wordt uit volle borst geschreeuwd. En ook al speel je het materiaal van een ander, dan doe je als band wel iets goed! (D)

Bütcher
De Belgen van Bütcher maken het type speed metal wat niemand anders op dit festival maakt. Het is inmiddels etenstijd voor de doorsnee mens. Je kan kiezen tussen oosters, friet, pizza’s of hamburgers. De echte liefhebbers komen natuurlijk voor iets van de slager.

Ook bij de slager krijg je wel eens iets oosters. De band trapt af met Speed Metal Samurai. Bütcher heeft strak spelen niet uitgevonden, is mijn eerste gedachte. Het spel klinkt wat gehaast en niet alle picks zijn even helder. De band heeft nog wat moeite om erin te komen lijkt het. De band is gelijk begonnen met spelen en introduceert zichzelf niet echt in het begin. Ik kreeg het idee dat Bütcher misschien iets teveel van ons verwachtte aan het begin van de tracklist. Aan de start komt weinig respons uit de tent, maar op een festival kent natuurlijk niet iedereen al je tracks.

Metalström/Face The Bütcher wordt er gelijk achteraan geslingerd. Aan de gilletjes van vocalist R Hellshrieker zal het vandaag in elk geval niet liggen. Het leek op het album net alsof je te maken hebt met verschillende vocalisten. Dat is dus niet zo. Deze man tovert werkelijk hoog en laag uit zijn eigen keeltje. Een indrukwekkende prestatie! Met Viking Funeral kan er meer gerockt worden vanwege de trage passages. De band zit er ook een stuk beter in inmiddels.

R Hellshrieker lult wat met het publiek en kondigt Koraktor’s Iron Rule aan. Door zijn gesprek met het publiek ontstaat er ook wat meer onderlinge band. De band gaat voortvarend van start en heeft de boel nu goed onder controle. Het eerste gedeelte van de solo vervliegt door het te zachte geluid. Dat is alles wat ik erover te zeiken heb want de sfeer zit er lekker in! En hoe vet is het als de band daarna 666 Goats Carry My Chariot inzet?! Een track van maar liefst negen minuten live voordragen is misschien niet heel gebruikelijk. Het is een van mijn favoriete tracks van de band. De uitvoering heb ik voor de verandering ook eens niks op aan te merken. De drummer slaat precies op het juiste moment op zijn cymbalen en de pit is van start. Een indrukwekkend hoogtepunt van het optreden!

We zijn toch nog niet moe? Elektrik Exekutioner mept erop. Als een vinger in een stopcontact knalt de band uit elkaar van energie. Headbangen is toegestaan! Gooi er nog een knaller tegenaan met Iron Bitch en je kan niet meer missen. Eenmaal opgewarmd is deze wervelwind niet meer te stoppen. De speed metal knalt over het veld en links en rechts vliegen de bends en ‘shrieks’ om je oren. Om de euforie te verlengen speelt de band 45 RPM Metal. Een track van hetzelfde karakter. Hier en daar mist de juiste noot, maar ik begin te begrijpen dat het bij speed metal draait om ongetemde passie in plaats van mokerstrak spelen. Het is jammer dat de band na deze track het podium verlaat, want voor mijn gevoel zat iedereen er net goed in!

Aan de hoeveelheid uitroeptekens die nodig waren voor deze review valt af te leiden dat ik uiteindelijk wel plezier had van dit optreden. Het rommelige spel was mij hier en daar wel een doorn in het oog. Het begon wat onhandig, maar de band wist dat om te draaien naar een bevlogen en uniek optreden. Het kost een fles whiskey, maar dan heb je ook wat! (D)

Ramones Alive
De vrolijke noot van vandaag is weggelegd voor de tributeband Ramones Alive. Een samenwerking van Nederlandse muzikanten uit Heideroosjes, Peter Pan Speedrock en Legion of the Damned. Zoals ze het zelf verwoorden vonden ze dat Ramones ‘meer is dan een shirtje bij de H&M’ en dat de muziek weer onder de aandacht moest komen. En daar hebben ze potverdikkie gelijk in ook! Het publiek lijkt het er ook mee eens te zijn, want zo vol als deze tent nu staat, is het dit hele weekend niet geweest.

In vergelijking met wat er vandaag nog meer te zien is, is dit duidelijk de mildste band van de dag, maar daar is de energie niet naar. Bijna twintig nummers gooit de band eruit in de korte tijd die ze ervoor krijgen. Alle hits van de Ramones die je zou verwachten, zoals Blitzkrieg Bop, Pet Sematary, Sheena is a Punkrocker en wat je al jaren niet meer hebt gehoord.

Het is tof om er weer eens aan herinnerd te worden dat Ramones verdomd leuke muziek maakte en dat dit ook vandaag nog het luisteren waard is. Zeker zoals dat door deze kundige muzikanten vertolkt wordt. Het moet net zoals de jaren ’70 zijn geweest hier in de tent, met enthousiaste stagedivers en crowdsurfers. De ‘bop’ zit er in ieder geval goed in, iedereen in de tent stuitert. Een leuke toevoeging aan deze dag. (RB)

Wiegedood
Bij Wiegedood staat voor aanvang al een hele meute klaar. De verwachtingen zijn hoog. Geen woord van de host. Wiegedood begint als donderklap bij heldere hemel. We worden meteen overweldigd door de op hol geslagen drumpartijen, onmenselijk monotoon. De Ellert Stage wordt opgesierd met een enorme backdrop met daarop alleen het ‘takkenlogo’. Met zijn drieën weten de mannen uit Gent dit blackmetalspektakel maar mooi hoog te houden. Zanger Levy onderstreept zijn vakmanschap nog even met een portie strotzang, een traditionele zangtechniek die wonderbaarlijk goed combineert met metal. Wiegedood kan bogen op een repertoire waar je u tegen zegt en een hoop klassiekers passeren de revue. Een Spaans gitaartje of sample van iemand die stomdronken de hulplijn belt; deze wat luchtigere onderbrekingen zijn een welkome adempauze in al het geweld. Terloops worden we ook nog even getrakteerd op een gedurfd, jazzy intermezzo. Al dit geëxperimenteer roept de vraag op wat we in de toekomst nog allemaal kunnen verwachten van deze Belgen. Wiegedood zet met drie accenten een retestrak muzikaal uitroepteken achter het optreden. Wat een geweldenaren! (JS)

Skroetbalg
Een stuk minder montoon en serieus is het Drentse Skroetbalg. De laatste keer dat ik schreef over Skroetbalg was bij de recensie van Geen Toeval. Zanger Sander Broersma wees mij er fijntjes op dat ik al enige tijd de verkeerde tekst aan het meeblèren was, aangezien ik deze compleet verkeerd had verstaan. Als ‘buitenlander’ in Drenthe kost het soms wat moeite om je de taal eigen te maken, maar Skroetbalg helpt je met zijn Drentse teksten alvast op weg! Vandaag is de boodschap volkomen duidelijk: Alles kats kapot! Daar is geen woord Frans bij! Skroetbalg wordt aangekondigd als de ‘huisband’ van het festival. Voor degenen die hier bekend zijn mag dat geen verrassing zijn want de mannen draaien al een paar jaar mee op Pitfest. Sinds kort hebben de mannen zelfs hun eigen feestje genaamd Skroetfest. Dat de band aan populariteit wint, blijkt wel uit de volle zaal. Het is tijd om te blazen met die punk rock!

Punkrock is Terug is de metonymische opener waarmee Skroetbalg gelijk de toon zet. En om die toon te zetten, wil zanger Sander Broersma het eens geheel anders doen. Hij zweept de zaal op om nog voordat de eerste noot is gespeeld een wall of death te creëren. Pitfest heeft wel zin in dit feestje en gaat gedwee mee in deze agressieve vorm van vermaak. Altied Kwoad staat op een T-shirt dus het is waar. Deze track en Stompen in de Kroeg misstaan niet in de setlist want de mannen grossieren in kwaaie muziek. Wat voor muziek dat is? Punk rock, en die is Harder Dan Oen Metalband. Een kraker die het altijd goed doet op een festival dat van de ruige metalbands aan elkaar hangt. Om te kijken of het publiek een voldoende krijgt voor zijn huiswerk wordt rondgevraagd naar de beste auto. Dat moet wel de Renault 5GTE zijn. Als Skroetbalg een auto was dan moet dat wel de 5GTE zijn: hoekig, getuned tot de max en met een extra rauwe turbokick. Gitarist Roberto Timmer scandeert lekker mee waardoor de boodschap binnenkomt.

Tussen de tracks door houdt Sander Broersma het publiek bezig met stoere praatjes en vermakelijke humor. En hoewel hij even vergeet op tijd in te zetten bij Rommel van de Action weet de band je gelijk deelgenoot te maken van de kleine irritaties uit het leven. Ik sta zelf als een autistische Bob in een hoekje te kijken. Maar ook aan mij gaat de boodschap niet voorbij en ik peins: ‘die kloterommel van de Action!’. Rutger Beuving heeft nog de strakste noten in zijn mars. Hij knalt de simpele punkritmes door de zaal. Ponypark is Kut mag natuurlijk niet ontbreken. De track wordt luidkeels meegeschreeuwd door de zaal. Een doodsimpel nummer, maar verzin het maar eens. Het is niet minder moeilijk om een simpel catchy nummer te maken dan een complexe track. Een speelduur van een minuut is alles wat nog rest. Het is het perfecte recept voor afsluiter Drenthe Godverdomme! Vandaag is voor Drenthe. Als dat nu nog niet duidelijk is dan ben je doof. (D)

Misery Index
Na een korte adempauze op de camping is de groove van Misery Index al te horen vanaf het stadion. Dit is volle bak Amerikaanse stijl death metal. Het Tama-drumstel op de Ellert Stage krijgt het zwaar te verduren. Drummer Adam stort razendsnelle blastbeats over ons heen, maar er is ook ruimte voor enorm groovende stukken. Tijdens het hele optreden is er een gestage pit. Een goed deel van het publiek kan zichtbaar goed uit de voeten met de muzikale kunsten van Misery Index. De kindvriendelijke moshpit getuigt van een hoog gehalte gemoedelijkheid. Door de voortdurende stroom van heftige passages en misschien ook een beetje het gebrek aan afwisseling springen er niet per se nummers uit. Maar dit kwartet uit Baltimore, Maryland weet het publiek met al zijn intensiteit volledig te overtuigen. (JS)

D.R.I.
Dirty Rotten Imbecils bestaat veertig jaar. Ze spelen een set van veertig minuten om dat te vieren! De band heeft enkel materiaal wat retro klinkt, omdat men al sinds 1995 besloot geen nieuwe tracks uit te brengen. Bijkomend voordeel is dat de band behoorlijk wat tijd heeft gehad om te oefenen, en dat zullen we weten! Violent Pacification is het eerste nummer dat de band het publiek wil laten horen. En strak dat het is! Kurt Brecht is bovendien een ongelofelijk solide zanger die gelijk iedereen omver blaast met zijn typische stem. Argument Then War is een track uit 1985, maar wordt nooit oud. Misschien is het simpelweg de rare combinatie van thrash beats, plotse overgangen en het groovy refrein.

De track Madman wordt opgedragen aan de vader van Kurt Brecht. Een man die het moet ontgelden vanwege het zijn van ‘cactus’ (dronken) en een nazi. Het samenspel is heerlijk exact en je ziet aan de presentatie dat deze mannen houden van wat ze doen. Vooral het drumwerk weet te imponeren vanwege de precisie. Tijdens Beneath The Wheel gebruikt Spike Cassidy zelfs zijn microfoonstandaard om zijn gitaar te bespelen. Zo bizar dat het een hoogtepunt van het optreden is. Het podium wordt steeds verder gekoloniseerd door stagedivers. Het bizarre dieptepunt is een malloot die de microfoonstandaard omstoot terwijl hij dronken het podium oprolt. Wat een ongelofelijke nerd ben je dan! De band speelt stoïcijns door voor zover dat lukt. Nadat de kabels van Spike Cassidy weer zijn aangesloten en de microfoon weer rechtop staat wordt de track naar een succesvol thrashend einde gebracht.

Kurt Brecht merkt op dat de grootte van het festival precies goed is, en dat heeft hij uitstekend gezien. Pitfest is precies het juiste formaat met zowel bekende als minder bekende bands en dat maakt het zo leuk om hier aanwezig te zijn vandaag! De band zet Nursing Home Blues in. De solo blaast je van je sokken en ook het drumwerk blijft klinken als een klok. Natuurlijk is het alsof je met een been in de jaren ’80 staat vandaag. Maar dat is juist wat deze band zo vet maakt. D.R.I. speelt tijdloze tracks op een hoog niveau. De gedoodverfde afsluiter is Five Year Plan. Een lekker rockende track die het publiek nog een keer los laat gaan. De mannen zelf lijken de energie ook wel op te hebben na dit intense en buitengewoon gave optreden en bedanken nog een keer Pitfest. Te horen aan het daverend applaus van het publiek is de dank wederzijds! (D)

Tribulation
De vreemde eend in de bijt vandaag heet Tribulation. Op een festival met zoveel geweld is deze gothicmetalband juist beduidend rustig. De heren passen helemaal in het plaatje met hun dunne geraamte en lange ledematen. Sluik haar en oogschaduw maken het het beeld alleen maar compleet.

Na een intro die klinkt al een draailier beginnen de Zweden aan The Unrelenting Choir, het openingsnummer van hun meest recente wapenfeit Sub Rosa In Æternum. Swingende gitaren en dansbare melodieën vullen de tent. Het publiek blijft echter wat achter, dit valt duidelijk wat te ver buiten het bereik waar de mensen hier voor komen. Dit is dan de band zonder moshpit vandaag. Voor wie wel blijft kijken moet dit toch vermakelijk zijn. De deathmetalroots worden immers ook nog aangedaan met de rest van de setlist vol oudere nummers. Melancholia en In Rememberance zijn goede voorbeelden van hoe het eerder ging. Het is de vraag of de band rond Johannes Andersson daar op een volgende plaat op terugkomt, of dat de nieuwe richting puur gothic is. Voor nu is dit een leuke combinatie van de twee. (RB)

Backfire!
Met een beetje fantasie kun je van M-town ook wel Emmen maken, want de Maastrichtenaren van Backfire! lijken zich hier net zo goed thuis te voelen. Eén van Nederlands invloedrijkste hardcorebands speelt inmiddels geen clubshows meer en heeft aangegeven er in 2026 (opnieuw) mee te stoppen. Vaste frontman Patrick Coenen is er helaas niet meer bij vanwege langdurige medische klachten en heeft zijn afscheidsconcert al gegeven, maar Marco Swaan doet een uitstekende invalbeurt.

Vandaag trekken de Limburgers de oude doos open met een speciale set vol nummers van de debuutplaat Rebel 4 Life uit 1996 en de Still Dedicated plaat uit 2000 die opgedragen was aan hun drummer Richard Bruinen, die zich het jaar daarvoor van het leven beroofde. Een nostalgische en emotioneel geladen set dus. Al maken de mannen er een groot feestje van. Ze zijn zelfs wat te vroeg begonnen, want ze zijn al bezig als we na Tribulation aan komen lopen, maar de sfeer zit er al goed in. Korte nummers volgen elkaar in een razend tempo op en er zit geen rem op vanavond.

Ook buiten Nederland was de band populair, vooral in de Amerikaanse hardcorescene. Daarom is Wisdom in Chains ook vandaag hier om de boel flink aan te moedigen. Hun frontman Frankie Puopolo is flik bezopen aan de zijkant van het podium en trekt de ene na de andere stagediver het podium op. Zoveel plezier hebben de Amerikanen erin dat ze bijna de stacks omver schoppen, maar na even streng toegesproken te worden door een podiumknecht houden ze zich koest. De internationale hardcoregemeenschap draagt Backfire! duidelijk een warm hart toe en dat komt hier duidelijk tot uiting.

Met nog een kwartier te gaan ronden ze de set al af. Zouden ze dan toch te vroeg begonnen zijn? Maar met zoveel tijd over kan er gemakkelijk nog wat gespeeld worden en dat doen de heren dan ook. Swaan heeft twee microfoons te pakken die hij beide gebruikt voor een laatste toegift. De nummer blijven echter kort, dus ook na de bonusronde blijven er tien minuten over op de klok.

Nederland mag zich rijk rekenen met een band als Backfire!, en hoewel ze het al vaker hebben gezegd, kunnen we altijd hopen dat ze weer terugkomen. (RB)

Cradle of Filth
We zijn inmiddels goed bekend met de band rond Dani Filth. Cradle of Filth komt vaak voorbij en ook vandaag trekken ze de aandacht. Met hun theatrale gothic metal vallen ze net zoals Tribulation aardig uit de toon op dit festival, maar dat weerhoudt ze er niet van om een volle show neer te zetten. Er zitten duidelijk gradaties in wie er het meeste aandacht geeft aan de presentatie. Meneer Filth gaat natuurlijk voorop in zijn zwarte harnas, kort daarop gevolgd door gitarist Ashok die zich als Pinhead uit de filmserie Hellraiser heeft verkleed. Zijn vrouw, keyboardspeler en backing vocaliste Zoë Federoff, moet het duidelijk niet zo hebben met al die opschmuck.

Hun meest recente plaat The Screaming of the Valkyries komt hier natuurlijk even onder de aandacht met openingstrack To Live Deliciously en White Hellebore. Beide nummers leunen hevig op de vocalen van Federoff die de symfonische invalshoek onderstrepen.

Filth noemt vanavond, ondanks het nieuwe album, een ‘best of set’. Dat is nogal een uitdaging met zestien platen op je naam en de helft daarvan wordt dan ook volledig genegeerd. Een nummer van hier, een nummer van daar, uiteindelijk krijgen ze wel een uur vol. Van het stevige oude materiaal van The Pinciple of Evil Made Flesh tot de meer dansbare deuntjes van Cruelty and the Beast. De band gaat er kundig mee om. Ergens komt gastzanger Anthony Ponce nog het podium opgewandeld voor een nummer om de poppenkast nog wat verder uit te breiden.

Voor Pitfest was dit misschien een headliner zonder al te veel pit. Cradle of Filth kiest toch de meer toegankelijke nummers en het publiek kan alleen maar beleefd toekijken. Kundig muzikaal werk en een theatraal optreden zijn eigenlijk wat verspild aan dit festival. (RB)

Walg
Aan Walg de eer en taak om Pitfest af te sluiten. Op de website staat te lezen dat dit het eerste optreden is en ook het enige optreden in 2025 zal zijn. Na het theatrale Cradle Of Filth verzorgen de Groningers van Walg een goeie pot nietsontziende, compromisloze black metal. De muziek doet wel een beetje aan Wiegedood denken, alleen dan een tandje smeriger. Terwijl het publiek voor de Brammert Stage nog een laatste keer een heftige bak metal recht in hun smoel krijgt, zit er ook nog aardig wat volk relaxt op de helling naast de tent. Intussen slaan we de laatste munten stuk en het mag gezegd: ook na middernacht is het bier nog altijd goed koud. Walg bedient zich van midtempo-stukken afgewisseld met uptempo thrash en trekt ondanks het late uur de tent nog met gemak vol. De Groningers gaan erop los alsof ze de duivel op de hielen hebben. Het is genieten tot en met de laatste band. Walg blijkt een waardige afsluiter. (JS)

Noem het Groningse trots, maar het is het vermelden denk ik wel waard. Na vijf onwijs goede albums in vier jaar tijd is dit dus het eerste live optreden van de band. Hiervoor hebben frontman Yorick Keijzer en multi-instrumentalist Robert Koning versterking moeten inroepen. Koning neemt het gitaarwerk op zich en heeft God Dethroned-drummer Frank Schilperoort gestrikt voor het slagwerk. Voor bas is Jessica Otten van Dictated en Haliphron ingeschakeld. Ze verzorgen samen een bloemlezing van de eerste vier platen. We zijn ‘het beste publiek waar ze ooit voor hebben gespeeld’. Niet zo moeilijk als eerste publiek, maar hopelijk is het niet de laatste. Dit smaakt absoluut naar meer. (RB)

En dan is het klaar. Ondanks het scanderende publiek komt er niets meer. Het is goed geweest. Tijd om te gaan slapen, bijkomen, terugblikken en natuurlijk alvast vooruitblikken naar volgend jaar. Dan vindt op 4, 5 en 6 juni voor de tiende keer Pitfest plaats en zijn we op die memorabele jubileumeditie net als de afgelopen jaren vast weer net zo van harte welkom in Drenthe potverdikkie! (JS)

Na drie dagen zit het hele festival er alweer op. Gemoedelijke sferen, en heftige moshpits voor de podia. Emmen staat weer even op de kaart. De publieksfoto’s kunnen we jullie natuurlijk niet onthouden, dus die volgen hieronder. Mocht je er volgend jaar bij willen zijn, dan kun je nu al kaarten kopen voor de jubileumeditie van 2026. Dat wordt natuurlijk weer een groot feest! Potverdikkie wat een mooie mensen, kijk of je er tussen staat!