Hier bij Zware Metalen maken we bewust de keuze om ons maximaal in het Nederlands uit te drukken. Geen hip taalgebruik of vreemdtalige uitspattingen, maar lekker het eigen traditionele woordenboek bezigen. Helemaal geweldig vind ik dat, waarlijk, bij mij mag het zelfs oudschools zijn en de archaïsche toer opgaan. Heerlijk! Maar met de nieuwe EP From The Shadows van Aeonian Sorrow moet het me toch van het hart: WHAT THE FUCK is me dat hier allemaal!
Helemaal nieuw is de EP nu ook weer niet, uitgekomen tijdens de laatste stuiptrekkingen van de maand maart. Hoewel, EP…? “Slechts” vier nummers zou je kunnen denken, maar die zorgen wel voor een dik half uur aan prachtige doom. Omdat de bespreking van het vorige album Katara van dit Grieks-Finse collectief me voor de neus weggepikt was door collega Joost (geen harde gevoelens hoor, want zonder meer een topreview en dito score), had ik verwacht dat deze EP intussen ook wel al op onze zwaarste der websites zou staan pronken. Welnu, het blijkt dus van niet en laat mij daar maar meteen verandering in brengen. Want waarom toch die Engelse schuttaal en – godbetert – aangehouden hoofdletters? Omdat Aeonian Sorow opener Harbinger Of Ruin de wereld in knalt. Zonder enige twijfel voor mij hét nummer van het jaar en er gaan al zeer zotte dingen moeten gebeuren om dit nog te doen veranderen. Wat een knaller. Wat een beest. Wat een emotie. Het pakt me zo hard dat het eigenlijk moeilijk onder woorden brengen is.
Ik ben al van in den beginne groot fan van de band en hou echt van het eigen geluid dat zangeres Gogo Melone en haar bandleden in hun emotionele doom metal leggen. En vanaf de eerste seconden ben ik alweer helemaal ingepakt door de enkele mysterieuze, half gefluisterde Griekse woorden, gevolgd door een melancholische filmmuziekpassage die mij aan de dramatische momenten van een film als Troy laat denken. Prachtig.
Na ongeveer een minuut is het dan zover: een drumroffel en word ik daar he-le-maal van mijn sokken geblazen door een emotionele uppercut van een blastbeatblackmetalpassage die ik langs geen kanten had zien komen. Blastbeats onder zware, bijna symfonische, met hartzeer doordrenkte, muziek, versterkt nog door de intense, doorleefde screams van Joel Notkonen. Na de furie volgt bijna volledige rust, met een rustgevende sereniteit die enorm contrasteert en even goed een logisch vervolg van het nummer betekent. Gogo zingt met die stem van haar die wonderbaarlijk zacht kan klinken, zalvend in de mooiste en puurste zin van het woord, vaak wat lager ook dan meestal in dit genre. Een korte opbouw maakt de brug naar een tweede blastpassage die altijd opnieuw voor kippenvel zorgt. Deze transformeert naar meer hakkende doom met zwaardere grunts, de headbanger in mij wordt er vrolijk van. Het tempo zakt opnieuw en Gogo neemt je, terwijl de intensiteit opnieuw zakt zonder dat aan spanning ingeboet wordt, mee naar het afsluitende hoofdstuk van deze monumentale brok muzikale emotie: op een dikke twee minuten van het einde barst het weer helemaal open met dubbele basdrums die de snelheid iets voorbij midtempo drijven, muziek aanvurend die je gewoon wil meeschreeuwen. Een apotheose à la Dishearten van Draconian, maar dieper, meer donker. Als Gogo haar zuivere stem vol intensiteit dan nog eens aan dat hele gebeuren toevoegt, dan worstelen al die gevoelens, waarvan je weet dat die ergens diep van binnen met elkaar aan het bakkeleien zijn, zich naar buiten. Geen droevige, contemplatieve introspectie: de gevoelens stromen naar buiten en je zou ze bijna letterlijk te lijf willen gaan.
Op Katara ontwikkelde Aeonian Sorrow zich al verder naar een geluid met een meer divers kleurenpalet. Deze EP gaat daar nog wat verder in. Benieuwd wat een nieuwe langspeler zal brengen… De muziek is hier werkelijk van uitzonderlijk niveau en ik hoop dat fans van dit genre (doom metal en aanverwanten, als het maar zwaar en melancholisch is) Aeonian Sorrow tot de lijst der groten beginnen te rekenen. Niet altijd even makkelijk in het gehoor liggend als bijvoorbeeld Draconian of Swallow The Sun, maar mensenlief, wat komt deze muziek binnen. Authentiek, persoonlijk, intiem, uniek, overweldigend. Jammer dat From The Shadows officieel als EP uitgebracht is en we EP’s geen score geven… De score zou zich dik in de negentig punten situeren.
Wanneer de band optreedt, ga ik altijd kijken, en ik kan niet wachten om Harbinger Of Ruin live mee te maken, dat wordt nogal eens een ervaring. Het gebeurt niet vaak meer dat ik dat doe, maar ik ga de teksten van buiten leren en elk woord mee krijsen/brullen en mij als een gek laten gaan. Bij voorbaat excuses aan medeconcertgangers die het graag rustiger houden.
Label:
Eigen beheer, 2025
Tracklisting:
- Harbinger Of Ruin
- Whispers In The Dark
- Your Blackened Forest
- Mist Of Oblivion
Line-up:
- Joel Notkonen – Vocalen
- Gogo Melone – Vocalen, keyboards
- Taneli Jämsä – Gitaar
- Jukka Jauhiainen – Gitaar
- Achilleas Papagrigoriou – Drums
- Jani Berney Mikkänen – Basgitaar (sessie)
Links: