Sjodogg – Ode To Obscurantism
Osmose Productions, 2010
IJzig, kil, afstandelijk, klinisch. Zomaar wat termen die in me opkomen terwijl ik naar deze plaat luister. Niet dat ze de hele lading dekken, want de avant-gardistiche ‘dark minimalistic metal’ van het Noorse Sjodogg laat zich niet makkelijk omschrijven. Laten we daarom maar beginnen met de constatering dat Ode To Obscurantism een van de betere en meer originele platen is die ik dit jaar gehoord heb.
Niets is ‘normaal’ aan het tweede album van deze band. Aparte songstructuren, aparte overgangen, aparte stem, aparte riffs: dat zou een goede samenvatting zijn, ware het niet dat een lezer daar weinig aan heeft zonder de muziek erbij te horen. De enige plaat die in me opkomt ter vergelijking is Ordo Ad Chao van Mayhem, qua sfeer doet het ook denken aan het latere werk van Emperor, maar dan ontdaan van alle bombast. Het is black metal die eerder beelden oproept van een kil slachthuis op een verlaten industrieterrein dan van een donker bos in een duister oord. Trage riffs begeleid door snelle en technische drums, een zanger die eerder voordraagt dan ‘zingt’ (ergens tussen Attila Csihar, Mortuus en Kvarforth in), en nummers die van hard naar zacht en weer terug gaan waardoor een enorme spanning wordt opgeroepen. Sjodogg daagt de luisteraar uit, en beloont degenen die deze uitdaging aangaan met een vervreemdend gevoel dat perfect past bij dit soort black metal.
Ode To Obscurantism is geen alledaagse of makkelijke plaat, maar wel een die het verdient gehoord te worden. Het beste advies is dan ook om ‘m te beluisteren en zelf te oordelen. Waarschijnlijk geen album wat bij iedereen in de smaak zal vallen, maar wat mij betreft een dikke aanrader.
Tracklisting:
- Dehiscence
- Winter Sickness
- Black Locust Solace
- Cordylobia The Emasculator
- Day Of The Centipedes
- The Unmolested
- Rhegma
- In The Pungent Mires Of Aholibah
Line-up:
- Vulnus – zang
- Dracunculus – gitaar
- Tetrapus – bas
- Hordeolum – drums
Links: