Aan het strand van het Indiase Thiruvananthapuram vond eind november de derde editie van het International Independent Music Festival (IIMF): een festival met een programma zo gevarieerd als de lokale keuken met bluesrock en hiphop tot folk en indie pop, gespeeld door acts uit zes landen. Helemaal bovenaan de bill van het driedaagse festival stond echter een bekende naam: Martyr, powermetalband uit Utrecht. Gitarist Rick Bouwman en manager Koen Bakker hielden voor Zware Metalen een verslag bij van ietwat chaotische maar ook onvergetelijk avontuur naar het grootste land ter wereld.
Donderdag 21 november
Schiphol
‘s Middags verzamelt het reisgezelschap zich op luchthaven Schiphol. Na het inchecken is het wachten geblazen, dus tijd voor een rondje (te duur) bier. We heffen het glas en proosten op de goede afloop. De vlucht naar Delhi roept!
Delhi: chaos op de luchthaven
Na een lange vlucht van dik acht uur landt Martyr in Delhi. De tijd voor de aansluiting naar Kochi is met drieënhalf uur overstap achteraf eigenlijk behoorlijk krap te noemen. Alle spullen moet namelijk uit het vliegtuig en weer worden ingecheckt voor de volgende vlucht. De zakelijke visa moeten worden gecheckt en de beambten nemen hier uitgebreid de tijd voor.
Tijd voor een lekker biertje ontbreekt want terwijl we na de paspoort- en visumcontrole haastig richting de volgende gate willen gaan, worden gitaristen Justin Schut en Rick apart genomen door de douane. Wat begint als een routinecontrole ontaardt in een uitgebreide inspectie waarbij de heren letterlijk alles uit moeten pakken. Manager Koen, bassist Vinnie Wassink en zanger Rop van Haren gaan ondertussen alvast vooruit om het aansluitende vliegtuig tegen te houden. Drummer Elwin Molenaar bekijkt op zijn gemak hoe Rick en Justin geduldig vragen beantwoorden over de effectpedalen, snoeren en voorversterkers die in hun handbagage te ontwaren zijn.
Met behoorlijk wat kunst- en vliegwerk weet Koen het vertrek van de vlucht naar Kochi nog wat uit te stellen. Net wanneer het ernaar uitziet dat het vliegtuig tóch zonder de voltallige band moet vertrekken, verschijnt het achtergebleven drietal bezweet bij de terminal. Hun timing is perfect en met een zucht van opluchting stapt iedereen aan boord voor de drie uur durende vlucht naar Kochi. De chagrijnige blikken van de overige passagiers worden voor het gemak genegeerd.
Een metalband in een vliegtuig
Aankomst in Kochi: hitte, chaos en Kingfisher
In Kochi wordt het reisgezelschap opgewacht door promotor Jay en zijn crewleden Abhinav en Adithya. Helaas blijkt Justin’s gitaar te zijn achtergebleven in Delhi. De medewerkers van Air India geven niet het idee dat zij alles uit de kast zullen halen om de gitaar op tijd op het juiste adres te bezorgen, maar Jay regelt meteen dat deze met een volgende vlucht naar een nabijgelegen luchthaven komt. Intussen halen we een flinke stapel roepies en worden we stapvoets door het chaotische verkeer naar een kroeg gereden. Op het dakterras smaken een aantal ijskoude Kingfishers heerlijk in de tropische hitte van 35 graden.
Big spender Rick Bouwman (1 euro is 88 Indiase roepies)
Kingfishers op een dakterras
Met de trein naar Thiruvananthapuram
In de avond staat een treinrit naar Thiruvananthapuram (voorheen Trivandrum) op de planning. De promotor heeft gereserveerde plaatsen geregeld en hoewel de airco in de trein voor wat verkoeling zorgt, maakt de hitte buiten het eten van de zoveelste curry extra pittig. Na drie uur arriveren we, in een wederoom druk, benauwd en chaotisch centrum van Thiruvananthapuram, waar de vele contrasten in rijkdom en armoe van India meteen weer duidelijk worden. De tourbus brengt ons vervolgens pijlsnel naar het hotel.
Bij het zwembad geniet iedereen van een ontspannen verdere avond en nacht, compleet met het nodige gerstenat en verhalen over de reis tot nu toe. Ook worden nieuwe vriendschappen gesloten met enkele andere internationale bands die ook in het resort verblijven. Uiteindelijk ontaardt dit in een nachtelijke skinny dip, die de leden van het Deens/Noorse gezelschap Cold Drop de volgende ochtend als een “epic night” beschouwen.
Pootje baden bij het zwembad (gelukkig voor de skinny dip)
Zaterdag 23 november
De grote dag: IIMF 2024
De ochtend begint met een vroeg ontbijt (curry, uiteraard) en een warme soundcheck op het festivalterrein. Justin’s gitaar is op miraculeuze wijze vijf minuten vóór de soundcheck gearriveerd (dankzij Jay’s voortreffelijke crew) en dus staan alle seinen op groen om er een onvergetelijke dag van te maken.
Het podium is indrukwekkend groot en de sound klinkt fenomenaal. Eerst is er een lunch en wat vrije tijd op het mooie Kovalam Beach, met kleurrijke bussen en eettentjes waar we overspoeld worden door locals die foto’s willen maken. De crew had gewaarschuwd niet het terrein zelfstandig te verlaten maar de locals zijn juist alleraardigst. Nadat we waren uitgenodigd bij strandtent Ari’s Palace voor een heerlijk koud biertje keren we terug naar het hotel om ons voor te bereiden.
Vinnie Wassink in het wild
Een bassist met een tuktuk eromheen
Rop en Vinnie scoren handtekeningen
De tourbus brengt iedereen naar het terrein voor het diner en de verdere kennismaking met de crew, kok, stagehand Lekshmi en overige gasten. Langzaam komen steeds meer headbangers het terrein op en worden velen handen geschud en foto’s gemaakt. Tegen middernacht is het dan zover: Martyr betreedt – nadat Rick als jurylid nog een prijs in een gitaristenwedstrijd mocht weggeven – als headliner van de tweede dag van IIMF 2024 het podium. De show is een visueel spektakel met een prachtige lichtshow, rook, steekvlammen, vuurwerk, een confettikanon en torenhoge vuurbommen. Het publiek gaat compleet uit zijn dak.
Martyr met de lokale crew
Headliner Martyr
De set van ruim een uur met oude, iets minder oude en nieuwe klassiekers vliegt voorbij. Er wordt geschreeuwd, gezongen, geklapt alsof het een lieve lust is en de band zelf is ook on fire. Tijdens de soundcheck waren we al gewaarschuwd dat de fans ons niet met rust zouden laten en dat bleek inderdaad waar te zijn, maar wel in de positieve zin van het woord. Na afloop nemen we uitgebreid de tijd om merchandise te signeren en foto’s te maken met onze nieuwbakken fans. Anderhalf uur na de show staat Koen nog steeds in zijn Magere Hein-outfit te poseren met enthousiastelingen die een fotootje met hem voor boven hun bed willen.
Afterparty en afsluiting
Om half drie keren we terug bij het hotel, waar samen met andere bands nog urenlang bij het zwembad wordt doorgebracht. Er wordt gezongen, gedronken en wederom gezwommen. Rond half zeven is het eindelijk bedtijd.
Zondag 24 november
Na een paar uur slapen en een curryontbijt (voor een enkeling) krijgen we een rondleiding door het Kerala Arts Center Village, waar we lokale ambachten en kunst bewonderen. Elwin speelt gezamenlijk met crewlid Manoj Indiase percussie en overal worden weer foto’s gemaakt. Het is mooi te zien hoe er lokale producten worden gebruikt om ambachtelijke kunst te maken. Plots wordt Rick opgetrommeld voor een ontmoeting met de hoogste festivalbaas, die hem complimenteert met de “beste liveshow ooit” en hem onverwacht een royaal gevulde envelop overhandigt als extra dank. Een geweldige afsluiter van een fantastisch avontuur.
Cultuur snuiven
Martyr in het wild
Terug naar huis
Met gemengde gevoelens, enerzijds hyped van het succes en anderzijds bedroefd om alweer afscheid te nemen van deze fantastische mensen, nemen we zondagavond laat afscheid van het festival en de organisatoren. Na een vijf uur durende busrit in de nacht naar Kochi en een vlucht naar smoggy Delhi geniet Martyr nog van de zoveelste curries in het laatste vliegtuig naar huis.
60 uur reizen in vier dagen, in totaal slechts acht uur slaap om één uurtje op het podium te staan? Is dat het waard? Jazeker: wat een reis, wat een herinneringen – India zit voor altijd in ons metalen hart!
Proost op meer avonturen! Maar nu eerst even een lekker patat oorlog…
Namens Martyr,
Rick en Koen
Foto’s:
Martyr
Links: