Geschreven door Yves Pelgrims op 12-11-2024 om 18:50.
Het geesteskind van Blake Judd is er eentje dat ik al geruime tijd volg, zij het met ruime intervallen ertussen. In 2006 herinner ik me nog Instinct: Decay dat ruw was, maar riffs bezat met een heerlijke diepgang, onder andere op het nummer Antichrist Messiah. Toch was het vooral de experimentelere fase ten tijde van Assassins: Black Meddle Pt. I, maar vooral Addicts: Black Meddle Pt. II die me bijgebleven is. Silencing Machine uit 2012 was nog steeds prima verteerbaar, maar net een stapje terug.
Door wat foute fratsen spoorde het niet meer met Judd en Century Media Records en het moet gezegd worden dat dat ook te horen was. Hoewel The World We Left Behind nog uitgebracht werd door het label, kwamen er destijds wat problemen aan het licht. Geen idee of het ook al borrelde tijdens de opname, maar ik vond het eigenlijk een draak van een plaat. Ancient Howls of Dawning Fury (2018) heb ik nooit mogen horen, ook omdat de band op zoek was naar een deftig label in die periode, maar de EP Resilient, die het levenslicht zag bij Lupus Lounge (Prophecy) toonde een zekere terugkeer van Nachtmystium, maar dan wel op safe spelend.
Na weer een wissel in de gelederen is het zes jaar later dan tijd voor dit Blight Privilege. Meteen is duidelijk dat Blake Judd ook hier op safe speelt. Judd vertelde zelf al over de openingstrack Survivor’s Remorse dat de thematiek ingaat op de terugkeer naar een onherkenbare wereld vol dogma en gekheid. Je zou ook kunnen stellen dat Nachtmystium wat in het verleden blijven hangen is en melodische black metal brengt die wat voorbijgestreefd is. Toch klinkt het zo verdraaid lekker in de oren allemaal, dit herkenbare patroon: meloblack met herkenbare drumpatronen, waar stelselmatig één gitaar de diepte inbaant of het geheel melodisch kracht bijzet. Je zou het dus ook gewoon pure nostalgie kunnen noemen, maar ik twijfel of deze band nog een plaats zou kunnen bemachtigen op Roadburn. Typisch Nachtmystium is ook dat de vocalen van Judd stevig in de mix staan en hij een zekere verstaanbaarheid heeft op vlak van zijn screams. Het zorgt ervoor dat deze plaat des te meer catchy en zelfs meezingbaar wordt bij momenten.
Er zit ook een zekere afwisseling in de nummers op Blight Privilege. A Slow Decay klinkt bij momenten wat trager (pun intended?), met knappe melodieën die zich banen door het melodieuze weefsel, en Conquistador krijgt wat atmosferische zweverigheid mee op bezige drumpartijen. Blind Spot is het nummer dat ongetwijfeld tekstueel het sterkst zal blijven hangen; in mijn hoofd klinkt het nu wat verdraaid, want ik hoorde eerst “You were always in my ‘lunch box'”… Sorry Judd. Een prima Nachtmystium-track desalniettemin.
Dat kan in het verlengde ook gewoon gesteld worden van deze nieuwe plaat. Nachtmystium en Blake Judd tonen met dit wapenfeit dat ze bestaansrecht hebben anno 2024, maar dat betekent niet dat je op zoek moet gaan naar een nieuwe impuls. Dat hoeft ook niet, als je het mij vraagt. Blight Privilege gaat ongetwijfeld naar binnen als zoete koek bij alle Zweedse of Amerikaanse meloblackfans.
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
