Waar 2024 al tal van waanzinnige platen heeft voortgebracht wil ik de nadruk leggen op het woord waanzin op het moment dat ik de nieuwste plaat van het doorgedraaide Gigan voor mijn neus heb liggen. Voor wie niet bekend is met de band, Gigan speelt waanzinnig complexe en experimentele technische death metal, vermengd met talloze invloeden uit andere muziekstijlen. Zo complex als de albumtitels zijn, zo complex is de muziek. Deze nieuwste verzameling van gecontroleerde waanzin heeft de titel Anomalous Abstractigate Infinitessimus gekregen. En Willowtip, ook al verantwoordelijk voor de nieuwe plaat van het ook al knotsgekke Pyrrhon, mag hem uitbrengen.
Dit is intussen de vijfde langspeler van het trio waarvan bandbaas Eric Hersemann volledig verantwoordelijk is voor het componeren van deze muzikale gekkigheid. Voor dit nieuwe werkje heeft de band zijn tijd genomen, liefst zeven jaar heeft het geduurd voordat deze nieuwe schizofrene versie op death metal het levenslicht ziet. Hierin heeft de band zichzelf ook geprobeerd beter te definiëren waarbij oneindige verbeelding, verweven waanzin, kleurrijke technische hoogstandjes met misantropische dissonantie en pure brutaliteit worden vermengd. Wat? Ja, precies zo klinkt de muziek ook. Ben zeer benieuwd hoe dit alles heeft uitgepakt op Anomalous Abstractigate Infinitessimus. Ik ben overigens ook zeer benieuwd hoe het gebruik van een theremin uitpakt. Ik had nog nooit van het instrument gehoord en vraag me tevens af of het ooit wel eens door een metalband is gebruikt. Maar Gigan doet het gewoon!
Zoals ik al eerder aanhaalde zijn de titels van de albums complex, zo ook de titelnummers. Het eerste nummer Trans-Dimensional Crossing of the Alta-Tenuis toont dat al. Het is een acht minuten durend episch muziekstuk waarbij de eerste minuten een meeslepende atmosfeer neerzetten waarbij bezwerende tonen door je gehoorgangen heen suizen. Met een dreigende, rollende drum erachter bereikt het geheel een steeds spannendere sfeer. Dan mag het los en horen we de band snoeihard uithalen met furieuze death metal, tegen grindcore aanschurkend. Maar met het duidelijke technische karakter en de lekker in het gehoor liggende, pakkende riff stuwt het zich voort tot we een rustpuntje mogen beleven. Tijdens dit momentje van relatieve rust horen we soleerwerk waar veel meer gevoel in ligt dan we vooraf hadden mogen bevroeden. Dan weer vol op het gas blasten we via manische melodieën richting het einde.
Dan komen we terecht bij het meer dan tien minuten durende epos met de naam Emerging Sects of Dagonic Acolytes. Doordringende riffs met malende ritmes starten het verhaal. Vervolgens worden we getrakteerd op een caleidoscoop aan klanken, spacey riedeltjes en drumpatronen die een volledige samenhang lijkt te ontberen. Met een gecomputeriseerde stem die als een soort van commentator van het gebodene verslag doet, maar niets verklaart. Dus dit is dan zeker wat de band bedoelt met het hebben van een eindeloze fantasie. Hier hou je van of hier hou je niet van, maar in samenspel met de fantastische death metal die de waanzin omarmt, zoals die van het begin en einde van het nummer, maakt deze tien minuten tot een waar spektakel.
Wanneer we ferm hebben doorgezet vliegen de complexe muzikale structuren van Katabatic Windswept Landscapes ons alweer om de oren. Werkelijk alle kanten op stuiterend lijken alle muzikanten zich op hun eigen eilandje te bevinden. Waar het misschien in eerste instantie allemaal als los zand klinkt blijkt er een heel sterke cohesie te zijn tussen de heren muzikanten. En ik betrap de band hier zelfs op het beheersen van de kunst van het schrijven van catchy melodieën.
Erratic Pulsitivity and Horror wordt gekenmerkt door pittige death metal waar dramatische tonen afgewisseld worden met wederom gebruik van allerlei spacey riedeltjes. Ik denk dat de titel de muziek zeer goed beschrijft.
Op naar het sluitstuk van deze plaat! Langzaam, slepend en vooral dreigend beginnen we aan deze laatste acht minuten durende trip. Met weer zo’n bijzondere titel: Ominous Silhouettes Cast Across Gulfs of Time. En golvend is ook de eerste indruk die het nummer geeft waarna het de zware gitaren omruilt voor een periode van “kijk-maar-wat-je-doet” en de muziek als losse noten incoherent door de ruimte zweven, op zoek naar samenhang. Op zoek naar elkaar. Maar langzaam vormt zich toch steeds meer en meer een geheel en worden heel mooi de vreemde tonen ingewisseld voor stevige death metal via een heel erg strakke overgangsfase. Loodzwaar en met diepe grunts gaan we midtempo naar de laatste inspanningen van Gigan om ons volledig te overrompelen met zijn complexe muziek.
En dat is de band wederom gelukt. Hoewel ik moet zeggen dat ik ten opzichte van de vorige LP’s, zoals bijvoorbeeld Multi-Dimensional Fractal-Sorcery and Super Science, het hectische wat minder prominent vond en ook het geluid een stuk beter aanvoelde. Maar dat neemt niet weg dat er meer dan voldoende uitdaging ligt om de nummers volledig te doorgronden. Zo heb ik er vrij veel luisterbeurten aan gewaagd eer ik wat kon opschrijven. Maar voor mij is het de investering meer dan waard geweest en vind ik dat Gigan een fantastische plaat heeft gefabriceerd. Het lijkt me sterk dat deze niet hoog gaat eindigen op mijn eindejaarslijst!
Score:
90/100
Label:
Willowtip Records, 2024
Tracklisting:
- Trans-Dimensional Crossing of the Alta-Tenuis
- Ultra-Violet Shimmer and Permeating Infra-sound
- Square Wave Subversion
- Emerging Sects of Dagonic Acolytes
- Katabatic Windswept Landscapes
- Erratic Pulsitivity and Horror
- The Strange Harvest of the Baganoids
- Ominous Silhouettes Cast Across Gulfs of Time
Line-up:
- Eric Hersemann – Gitaar, basgitaar, synthesizer
- Nathan Cotton – Drums
- Jerry Kavouriaris – Vocalen
Links: