Dante – Saturnine
ProgRock Records, 2010
Progressieve rock maakt op het moment een soort bloeitijd door. Veelal dankzij bands als Porcupine Tree zijn steeds meer mensen geïnteresseerd in het genre en dus springen nieuwe bandjes dan ook als kool uit de grond. Vreemd genoeg is het idioom, gezet door Dream Theater begin jaren negentig, daardoor een beetje naar de achtergrond verdwenen en zijn bands vaker beïnvloed door de modernere generatie dan door oude bands zoals Yes en Genesis. Als bands hun eigen roots niet kennen dan kan dat soms uitlopen op een soort van gat in de muziek en zo ook een gat in het genre. Vreemd genoeg kreeg ik bij mijn eerste lading promos als recensent voor deze website onmiddellijk twee bands voorgeschoteld die wel sterk teruggrijpen op de oude technieken met lange songs, veel solo’s, gierende hammonds en synthesizers. In het geval van het album Saturnine van de Duitse band Dante heeft dit vrij goed uitgepakt, al zal de muziek niet bar veel potten breken of een gigantisch publiek bereiken, daarvoor is het al te vaak eerder en ook beter gedaan.
Dat neemt niet weg dat Saturnine best een lekker plaatje is voor mensen die het genre een warm hart toedragen en fan zijn van zowel de progressieve metal van de jaren negentig als fans van de eerder genoemde eerste golf van de symfonische rock. De muziek staat bol van de tempowisselingen en ingewikkelde songstructuren, zonder echt moeilijk weg te luisteren of veel aandacht op te eisen. Dit komt vooral doordat de meeste melodieen niet op een gigantisch hoog tempo worden uitgeoefend maar eerder rustig aan je voorbijtrekken en de muziek veel mooie rustpuntjes kent. De instrumentbeheersing is op zijn minst indrukwekkend te noemen als je ervan uitgaat dat Dante als een hobbybandje is begonnen. De mix is ook prima in orde, alle instrumenten zijn lekker duidelijk aanwezig. Hier en daar is het geheel mooi dichtgesmeerd met strijkers die net even dat extra gevoel geven. Het epische Never Return is wat betreft songwriting het hoogtepunt van de plaat vanwege de zeer pakkende melodieën.
Jammer genoeg is het niet geheel rozengeur en maneschijn. Zanger Alexander Göhs heeft namelijk net niet genoeg bereik om de zanglijnen altijd even interessant te houden. Dit wordt toch over het algemeen wel vrij creatief en doeltreffend opgelost met harmonielijnen maar toch is het gebrek vrij duidelijk te horen. Ook klinken sommige passages teveel ‘geknipt’ en sluiten net niet honderd procent op elkaar aan waardoor je de indruk krijgt dat er in de studio behoorlijk wat werk is verricht op dit vlak. In dit geval is dat alleen niet helemaal gelukt. Ook het gebrek aan originaliteit kan sommige mensen op den duur wel eens gaan irriteren.
Deze laatste minpunten daargelaten is Saturnine toch een behoorlijk degelijk plaatje geworden. Geen verplichte aanschaf, geen groot gemis als je het nooit gehoord hebt, maar voor de doelgroep toch misschien wel een tip om eens te beluisteren op internet en aan te schaffen als het je aanspreekt. Waarschijnlijk zal ik het zelf af en toe ook nog wel eens als achtergrondmuziekje opzetten.
Tracklisting:
- All My Life
- Drifting
- Last
- Never Return
- Maybe One Day
- Modal Acousma
- Vanessa
Line-up:
- Alexander Göhs – Zang
- Marjus Berger – Gitaar
- Markus Maichel – Piano, Toetsen
- Dennis Neumeier – Basgitaar
- Christian Eichlinger – Drums
Links: