Weltschmerz – III: Non Sequitur

Geschreven door op 29-10-2024 om 18:45.

We kunnen allemaal tellen en van je 1 en 2 en 3. Soms is het ook gewoon zo eenvoudig. Het Nederlandse Weltschmerz komt met III: Non Sequitur. Een album dat als opvolger mag bestempeld worden voor platen uit 2014 (Odium Humani Generis) en 2019 (Illustra Nos), en dat is al weer een poos geleden. Dan kan het ook gewoon verkeren. Het zijn vooral Hræsvelg en Valr die sinds 2009 klussen in deze band (en in menig andere bands trouwens ook). Maar één ieder die de Nederlandse scene wat volgt, had dit natuurlijk al lang gezien.

Het mag geen verbazing wekken dat deze twee bovenstaande oudgedienden nog een ouwe getrouwe vanonder het spreekwoordelijke stof sleuren. Niemand minder dan Galgenvot, ook actief in onder andere Wrang, komt zijn keeltouwtjes aanbieden op dit album. Dit album zou een mengeling moeten zijn van ouder, eerder klassiek aanvoelend blackmetalwerk met de wat experimentele zijde van ons geliefde genre.

De eerste klanken op dit nieuwe album klinken alvast heerlijk roestig. Maar al snel wordt alle roest weggeblazen. Prominent baswerk, een blastpartij en de typische Galgenvot-vocalen nemen direct Casus Belli in de hand. Het is direct een oorlogsverklaring. Je moet heden ten dage wel goed uitkijken wat je hierover schrijft, maar de muziek van dit Weltschmerz is in ieder geval erg agressief en hondsbrutaal. Nochtans is het niet al knuppelen en hengsten wat de klok slaat. Er is afdoende tijd voorzien om de experimentele kant van de band te laten horen. Een wandelende baspartij lijkt wat verloren te lopen tussen dissonanter gitaarwerk, maar niks is minder waar: het trekt het geheel gewoon naar andere hoogtes.

Begenadigd rustig gitaarspel maakt meteen indruk in het begin van A Shimmering Light. Een epische kadans neemt het vervolgens over; je verwacht een blastpartij van jewelste maar de heren trekken het nummer rustig verder het licht in, de duisternis uit. En terug de donkerte in, want de blastpartij komt toch! Uitstel is dus geen afstel en mede gezien de keuze voor deze ritmische afwisseling kan dit nummer toch tot het sterkste van de plaat gerekend worden. Emanations is een rustgevend akoestisch instrumentaaltje dat de brug slaat naar het tweede gedeelte van de plaat. Fugit Irreparabile Tempus vijzelt het tempo gewild weer op, met opnieuw een infusie van licht experimenteel gitaar- en baswerk. Puik. Galgenvot’s schuimbekkend gezang legt ook hier weer een apart laagje over het geheel. Ego Solus brengt openklinkende akkoorden tot leven en dit terwijl de vocalen zo zuur en giftig gebracht worden dat alleen jij een einde kan maken aan deze luisterbeurt… Niet doen, want je kan volgens mij de plaat gewoon nogmaals beluisteren.

III: Non Sequitur is in mijn oren de beste Weltschmerz-plaat tot nu toe. Het zit hem in de vernuftige mix van oud en nieuw, van klassiek blackmetalmateriaal en licht experimenteel werk. En dan vergeet ik zeker niet de magnifieke vocale prestatie van de heer Galgenvot.

Score:

85/100

Label:

Eigen beheer, 2024

Tracklisting:

  1. Casus Belli
  2. The Unwavering Silence
  3. A Shimmering Light
  4. Emanations
  5. Fugit Irreparabile Tempus
  6. Ego Solus

Line-up:

  • Galgenvot – Zang
  • Valr – Drum
  • Hræsvelg – Gitaar, bas

Link: