Max Cavalera is – pas op: understatement – een bezig metalbaasje. Deze zomer bracht hij met zijn broer Iggor ons nog, veelal goed ontvangen, opnieuw opgenomen versies van de Sepultura-vroegertjes Bestial Devastation en Morbid Vision. Nu meldt hij zich met zoon Igor met de tweede plaat van ‘pissed-off’-project/band Go Ahead And Die. Het moet, als ik niets over het hoofd zie, zo rond de dertigste volwaardige release van de man zijn. Daar zaten een paar absolute parels bij, met (voor mij) als hoogtepunten Beneath The Remains, Arise en het industrial/noise/punk-album dat Max met het onaantastbare Nailbomb uitbracht. Eens kijken wat Unhealthy Mechanisms ons brengt.
Nou, vooral een vuig rifforama van woedende verbetenheid. Johnny Valles, onder meer ex-Skeletal Remains en nieuw aan boord, geeft de vellen en ijzers er vanaf de derde seconde van opener Desert Carnage al flink van langs. Zijn semiblasts, het ietwat korstige geluid en de ruige vocalen zorgen voor een stevige stempel van (punky) death metal. Daarbinnen gebeurt genoeg: het gaat van zo’n (bijna) klassiek thema als Morbid Angel op Chapel Of Ghouls neerzette, via een industriële piep naar een doomy start-stop-passage en dan weer verder. Knap en energiek, maar toch kriebelt de gedachte dat een paar van die ideeën en riffs nog net meer impact (die immers altijd ‘imminent’ moet zijn) zouden hebben als ze wat langer aangehouden zouden worden. Dezelfde variatie tussen traag en rap zit ook in de sterke tweede track Split Scalp waar hardcorepassages, gierende thrashsoli en klassiek Zweedse deathriffs een pervers spel met elkaar aangaan. Tumors begint met een loodzwaar ploegende en zwoegende doomriff die zowaar makkelijk mee te neuriën is, waarna de zang, overladen met echo, de spotlight neemt. Die zou misschien beter nog even bij de riff blijven. Ah gelukkig, daar is de stiekemerd alweer!
Drug-O-Cop vangt – wat al te verwachten was – aan met sirenes en ontpopt zich – ook al te verwachten – als eenvoudige (dan wel recht door zee, kies zelf maar) punk/hardcoretrack met nog steeds smakelijk gitaarwerk. Er lijkt een kleine link te zijn met Nailbomb, maar de song mist in die vergelijking dan toch net een paar procentjes vuur. Dat vuur vinden we in het snellere No Easy Way Out. Het is gelijk het nummer waarop me duidelijk wordt wat me lichtjes tegenhoudt helemaal mee te gaan: het geluid. Het hoeft voor mij echt niet altijd modern en zeker niet übergecomprimeerd te klinken. Ik kan bijvoorbeeld zeer genieten van de brute gitaarsound van Hellhammer. En toch zouden de intenties van Unhealthy Mechanisms naar mijn (zeer bescheiden en vooral onbeduidende mening) beter doorkomen als iemand het echo-effect, bijvoorbeeld op de zang, vroeg in het proces op onverklaarbare wijze had laten verdwijnen.
M.D.A. (Most Dangerous Animals) heeft weer die lekkere afwisseling tussen groovy stampritmes en razende versnellingen, waarbij de riffs in de tragere stukken lekker meeslepend zijn. Het rappe Chasm is in al zijn boosheid een van de meer charmante tracks van de plaat, net als het naar de kuiten happende Blast Zone met naar het einde toe zo’n machinaal repeterende riff die het hoofd als vanzelf op en neer doet gaan. De echte link naar Point Blank is er dan bij de ongeremde gekte van het afsluitende titelnummer. Vooral de snelle, peesverscheurende gitaarpartijen doen denken aan Wasting Away, en daarmee ook aan die dag in 1995 dat Nailbomb het podium van Dynamo Open Air beklom voor zijn tweede en laatste optreden.
En zo staat er heel wat venijnig materiaal op Unhealthy Mechanisms. Wat we misschien net iets minder horen in alle groove en boosheid zijn echt beklijvende melodieën, hooks en een paar momenten van bijzondere inspiratie (of de rust om die de ruimte te geven om echt op te vallen). Die zouden een toch al goede plaat nog net dat beetje verheffen en aansluiting geven bij de hoogtepunten in het oeuvre van de familie Cavalera. Maar misschien is Go Ahead And Die daar ook helemaal niet het vehikel voor. De naam van de band is wat dat betreft misschien al veelzeggend: dit is een uitlaatklep voor woede en baldadigheid en in die zin kan Unhealthy Mechanisms zeker tellen, en je misschien wel de vaak toch wat gezapige Kerstdagen door helpen.
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
