Mijn eerste kennismaking met het Poolse Dopelord moet een jaar of tien geleden geweest zijn. Ik hoorde Addicted to Black Magick en was meteen verkocht. Sindsdien staat deze band hoog op mijn lijst met favorieten. De band is in 2010 opgericht in Lublin, Polen, waar de vier bandleden samen op de universiteit zaten. Ze deelden een gezamenlijke interesse voor klassieke cultfilms, 70-erjaren rock, het occulte en een bepaalde magische plant.
Hun debuutplaat, Magick Rites, verscheen in 2012 en kreeg, net als zijn opvolgers, lovende kritieken. Vooral hun beukende riffs werden de hemel, ehm de hel, in geprezen. Nu, vier platen later, verschijnt hun vijfde schijf, Songs for Satan. De relatie tussen Satan en rock ‘n’ roll was er al voordat rock ‘n’ roll überhaupt bestond: Dopelord is dus zeker niet de eerste en enige band met dat idee.
Piotrek Zin, bassist en zanger, vertelde in een interview dat de titel iets gecompliceerder is dan doet vermoeden. Songs for Satan is een directe aanval op de Poolse Katholieke Kerk. Hij vertelt dat gedurende het Sovjetregime in Polen, de Kerk aan de kant van het verzet stond en in die tijd ook het enige instituut met connecties naar het vrije westen was. Niemand, inclusief de paus zelf, sprak zich toen uit over de keerzijde van dezelfde Kerk: het stelselmatig seksueel misbruiken van minderjarigen. In het huidige Polen is de Kerk sterk verweven met de politiek en andersom. De Kerk wil van Polen weer een conservatief land maken waar (seksuele) minderheden en vrijheid van meningsuiting geen ruimte meer hebben. Genoeg gezever over de Kerk, want dit is niet het Reformatorisch Dagblad. Songs for Satan is waar het om gaat.
Na een zeer kort intro begint Night of the Witch. Het nummer pakt je meteen bij de strot. Denk aan een pezige, rottende, hand met lange scherpe nagels: op zo’n manier dus. Het nummer begint en blijft intens. Je wordt niet meer losgelaten: zware riffs kronkelen rond je hals als een ware boa riffstrictor en worden steeds strakker aangetrokken. De drummer beukt log in op je schedel. De krachtige, heldere zangpartijen van Piotrek Zin, die in de verte op die van Ozzy lijken, maken de seance compleet.
Night of the Witch zet de toon voor de rest van de plaat, die eigenlijk geen slecht nummer heeft. Elke track blinkt uit in dikke riffs met lekker drumwerk. De heldere, soms wat nasale zangpartijen zorgen voor een mystieke sfeer, waarin de heer met huisnummer 666 wordt geprezen.
Gelukkig zijn er wel wat variaties. In One Billion Skulls maakt de band een uitstapje naar hun vorige plaat, Sign of the Devil. De track gaat richting sludge met hoekige riffs en zware, grommende zang in het refrein, uitgevoerd door gitarist en zanger Paweł Mioduchowski. In Worms, de laatste track van de plaat, verlaat het viertal de melodie en gaan ze los in een duivels sludgefeest vol logge riffs, zwaar, heel zwaar drumwerk en vervormde zang. Uiteraard ontbreekt aan het einde de gitaarsolo niet.
Dopelord klinkt op Songs for Satan melodieuzer dan op zijn voorgangers, zonder kitscherig te worden of in te boeten op zwaarheid. Want dát is de plaat, van de eerste tot en met de laatste groef. De riffs, refreinen en zangpartijen zijn heel duidelijk geïnspireerd op dat bandje uit Birmingham uit de vorige eeuw. Echter zo verdomd goed gedaan dat het allesbehalve klinkt als een ‘kloon van’. Alleen die titel … wat mij betreft had de plaat Riffs for Satan kunnen heten.
Score:
90/100
Label:
Blues Funeral, 2023
Tracklisting:
- Intro
- Night of the Witch
- The Chosen One
- One Billion Skulls
- Evil Spell
- Worms
- Return to the Night of the Witch
Line-up:
- Paweł Mioduchowski – Gitaar, zang
- Piotr Ochociński – Drums
- Grzegorz Pawłowski – Gitaar
- Piotr Zin – Bass, zang, mellotron
Links: