Grub Nap – God Pile

Geschreven door op 07-08-2023 om 16:19.

Dertien minuten en 40 seconden, zoveel tijd heeft Grub Nap nodig om zes nummers door je strot te rammen. De pummelende sludgehardcoreband, zelfverklaard ‘slow ‘n low’ uit Leeds, VK, bestaat uit enkel twee leden. Leden die we kennen van DVNE, Cattle en Thank With A Portion. Even serieus, DVNE, is verplichte kost voor elke prog-en postliefhebber. Fantastische band. Waar DVNE traag en methodisch te werk gaat, gooit Grub Nap alle subtiliteit en voorzichtigheid tien verdiepen omlaag door een nog gesloten raam. Vandaag op het menu: ‘glasscherven en beton’.

Op deze debuut-EP worden de nummers aan een ijlend tempo gepresenteerd. In de mastering is er geen pauze tussen de nummers voorzien en daardoor voelt dit plaatje aan als één continu vuursalvo aan slopende riffs, snijdende screams – die naar het beestige toe gaan – en rauw drumwerk. De gitaren staan zo log en prominent in de mix met een heleboel distortion die over het randje wordt geduwd dat het kraakt langs alle kanten. Ditto zangproductie en een heldere, door de midssnijdende drumproductie scheppen duidelijkheid in de brij. God Pile klinkt alsof het opgenomen is in de betere cultkelder met relikwieën en werktuigen aan de muur. Ik kan me enkel inbeelden hoe goed de pauzes tijdens de opnamesessies moeten gevoeld hebben wanneer er terug zonlicht op het gelaat verscheen. Dat is best wel gelijkaardig aan het beluisteren van deze EP. Voor dertien minuten is er geen zon, geen adem, enkel donkerzwarte brij waar doorheen gewerkt moet worden. Bij afloop volgt dan ook een heerlijke catharsis.

Opener Closerer – haha, goeie – valt in met zo een smerige sludgeriff dat ik nog even de roetrandjes achter mijn oren en onder de nagels ga afwassen na dit verslag. Even smerige vocalen vullen het geheel aan en laten je geen seconde verpozen. We krijgen hier onvervalste sludge met een hardcore-en avantgarderand gepresenteerd. De band is verrassend consistent tussen de zes nummers, die ondergedompeld zijn in éénzelfde atmosfeer. Echter is elk nummer goed van elkaar te onderscheiden en heeft telkens unieke toetsen. Persoonlijk schiet Tin Banshee nog boven de rest van de nummers uit met de smerigste riff op de plaat. De harmonie over deze riff doet sinister aan, maar met genoeg potentie om je vastgekluisterd te houden voor deze korte rit. Wire Mother lijkt me het meest epische en beste nummer van de band. De perfecte soundtrack voor een moddergevecht.

Het is heel simpel. Als u zin hebt in zes versplinterend harde nummers, luister dit. Geen nuances, geen subtiliteit. Rammen. Geniet. Ik ga de band volgende week checken op Arctangent en dat zal een vieze modderpartij worden. Houdoe.

Label:

Human Worth, 2023

Tracklisting:

  1. Closerer
  2. Sticky Back Uranium
  3. The Daily Phet
  4. Tin Banshee
  5. Wire Mother
  6. Crowd Pleaser

Line-up:

  • Dan Barter – Zang, Gitaar
  • Steve Myles – Drums, Zang

Links: