Na een voor mij hernieuwde kennismaking met Tygers Of Pan Tang in 2021 via het gesmaakte verzamelalbum Majors & Minors en de EP A New Heartbeat vorig jaar, komen de Britten nu op de proppen met een nieuw volwaardig album. Bloodlines is de naam, het dertiende album in hun discografie.
Door hun Britse origine en door de periode waarin ze ooit startten – de band zag het daglicht eind de jaren ’70 en de eerste albums volgden begin de jaren ’80 – krijgen de heren steevast het etiket NWOBHM opgekleefd. New Wave Of British Heavy Metal. Maar eerlijk gezegd dekt die vlag al lang de lading niet meer. Gitarist van het eerste uur Robb Weir en de zijnen creëren nu gewoon heel lekkere hard rock. Soms eens stevig en snel, soms eens neigend naar AOR of stadionrock, maar vooral: altijd melodieus.
Gaat dit na meer dan veertig jaar zorgen voor hun ultieme doorbraak? Vermoedelijk niet; de band heeft gewoon de pech een van die groepen te zijn die nooit het grootste commerciële succes hebben gekend ondanks albums die echt wel dik in orde zijn. In het Engels zegt men dat zo mooi: “They always deliver.”
Volgens medestichter Robb Weir is de huidige bezetting de sterkste ooit en dankzij een recente tournee ook volledig op elkaar ingespeeld. Voor de productie ging de band deze keer in zee met de Deen Tue Madsen, die ook al samenwerkte met bijvoorbeeld Moonspell en Sick Of It All. Deze laatste wou in het licht zetten waar Tygers Of Pan Tang nu voor staat: harde rock, melodieuze vocalen en begeesterende gitaarsolo’s. Wel, dat doel is bereikt.
Bloodlines trapt af met de pompeuze, wat dreigende intro van Edge Of The World. Al onmiddellijk stevige riffs met een refrein dat wat tegengas geeft. Opvallend is het “echo”- effectje op de stem waardoor het nummer wat proggy overkomt. Een stem die trouwens wel wat weg heeft van Glenn Hughes die tot voor kort zanger en bassist was van de Dead Daisies.
Af en toe wordt Tygers Of Pan Tang vergeleken met Judas Priest. Niet abnormaal hoor, want ook nu staat er met Fire On The Horizon een nummer op het album dat dicht bij de snelle riffs en het algemene geluid van Judas Priest aansluit. Inclusief gitaarduel, maar dat is bij meerdere nummers het geval. Lekker nummer!
Het niveau blijft ook daarna hoog. Light Of Hope is wat meer ingehouden maar Back For Good is een topnummer. Op zich niet heel hard maar dankzij bluesinvloeden en een hoog sleazy/glamgehalte kan dit gerust uitgroeien tot een meezingnummer op de komende festivals. Whitesnake zou heel blij zijn met zo’n nummer, denk ik.
Wat volgt er nog? Een ballad natuurlijk, nooit echt mijn ding, maar goed, slecht is Taste Of Love absoluut niet. En ook A New Heartbeat vind je hier terug, een van de vier nummers van de gelijknamige EP van vorig jaar. Believe is een typisch pompeus Tygers Of Pan Tang nummer, met nog eens de talkbox in actie.
Wat mij betreft levert Tygers Of Pan Tang met Bloodlines drie kwartier lang uitstekende hardrock af die geen seconde verveelt. Niets wereldschokkends, niets vernieuwends maar een album dat mooi in elke collectie kan staan. Al is het maar voor die mooie rode hoes.
Score:
81/100
Label:
Mighty Music, 2023
Tracklisting:
- Edge of the World
- In My Blood
- Fire on the Horizon
- Light of Hope
- Back for Good
- Taste of Love
- Kiss the Sky
- Believe
- A New Heartbeat
- Making All the Rules
Line-up:
- Robb Weir – Gitaar
- Francesco Marras – Gitaar
- Jack Meille – Vocalen
- Huw Holding – Bas
- Craig Ellis – Drums
Links: