Hels avondje Cannibal Corpse en Dark Funeral in Hengelo

Een uitverkocht huis in Hengelo op deze avond waar twee prominente namen in de metal hun krachten bundelen: Cannibal Corpse en Dark Funeral. Dat beide bands niet alleen teren op hun verleden blijkt uit de kwalitatief vrij goede platen die de bands de afgelopen jaren hebben uitgebracht. Vanavond ligt de nadruk niet zozeer op die albums, maar krijgen we een bloemlezing door de oeuvres van de bands.

Wegens verplichte werkzaamheden en daarna erbarmelijke omstandigheden op de weg mis ik Stormruler en Ingested. Gelukkig hebben we de foto’s van Frido nog.

Omdat Cannibal Corpse zijn podiumopstelling al klaar heeft staan, speelt Dark Funeral op de helft van het podium. De band heeft besloten om het geheel maar te voorzien van een hoop vlaggen. Het maakt van het podium bijna een knusse aangelegenheid. Het is een tijd geleden dat de band hier te zien was en het onthaal is dan ook enthousiast.

Als ik om me heen kijk, waren de meeste mensen ook nog wel bij de optredens hiervoor en daarvoor en daarvoor. De leeftijd ligt wat hoog en dat zorgt ervoor dat de meeste mensen warmere gevoelens hebben bij het oude werk zoals Unchain My Soul. Dat wordt met veel gejuich onthaald. Iets minder enthousiasme is er bij een nieuwer nummer als When I’m Gone. Niet alleen het publiek voelt het. Ook de band lijkt er minder gemotiveerd van te spelen. Het nummer wordt overigens wat langzamer gespeeld dan op de plaat.

De band speelt overigens solide. Het geluid is ook vrij goed. Zo is te horen hoe ingenieus sommige riffs van Lord Ahriman live ook tot hun recht komen. De bandleider staat er overigens het hele optreden wat stoïcijns bij. Maar wat wil je, als je een 240 kilo wegend kostuum aan hebt getrokken. Wie overigens totaal niet stil zit, is de drummer. Want zo de tering, wat een snelheid legt hij in zijn drumwerk. Bij vlagen worden bijna record brekende beats per minute gehaald, erg knap!

Ook zanger Andreas is enthousiast. Aan het begin lijkt hij zijn stemgeluid nog niet helemaal gevonden te hebben, maar dat wordt beter naarmate de set vordert. Bij een nummer als Nail to the Cross weet hij wel indruk te maken. Ook weet hij het publiek goed mee te krijgen, al dan niet met oproepen om Satan te eren of even een omgekeerd kruis af te likken. Hij geeft ook aan dat het goed is om weer op tour te zijn. Dat kunnen wij wel beamen.

Dan is het de beurt aan de titanen van de death metal: Cannibal Corpse. De heren verdienen lof omdat zij nog altijd actief zijn en relevante albums afleveren, zoals het in 2021 verschenen Violence Unimagined. Waarin ze in de hun herkenbare stijl death metal presenteren. De band is altijd doorgegaan met solide albums en shows af te leveren. En dat zie je ook vanavond. Geen poespas, geen effecten, alleen een enorme backdrop met de naam van de band.

Alles wordt teruggebracht tot waar het om draait: de nummers. En daar spelen ze er veel van vandaag. Erg veel. Ruim anderhalf uur rammen ze het ene na het andere nummer er doorheen, onder af en toe wat tekstuele begeleiding van George Corpsegrinder. Die ontpopt zich overigens als een uiterst sympathieke frontman. Hij brult (en bij vlagen krijst) zich een weg door de set heen, al is er tussen al het geweld door ook nog ruimte voor wat grappen. Hij vraagt bijvoorbeeld aandacht voor de vrouwen, waarna doodleuk Fucked With A Knife wordt gespeeld. Ook daagt hij de mensen uit om beter te headbangen dan hij dat kan. Om daar vervolgens aan toe te voegen ‘you will fail miserably’. Geen wonder, als je nek de omvang heeft van een fregat.

Wat ook opvalt vanavond is dat het (inmiddels eigenlijk niet meer zo) nieuwe bandlid Erik Rutan moeiteloos de nummers speelt. En bovenal, zijn gitaargeluid is echt kraakhelder. Dat valt zeker op tijdens de solo’s die hij speelt. Sowieso is alles goed waarneembaar en dat is wel prettig bij de bij vlagen complexe muziek die Cannibal Corpse speelt. Een mooi voorbeeld hiervan is het geluid tijdens de hele vette uitvoering van Inhumane Harvest.

Zoals gezegd ramt de band door zijn setlist heen. Achttien nummers in totaal, die een reis nemen door het omvangrijke oeuvre. Daarbij worden in het tweede deel van de set overigens meer de old-schoolnummers gespeeld. En dat valt goed bij het publiek, gezien de almaar groter wordende pit die voor het podium ontstaat en zelfs een slachtoffer eist. De beste man moet tijdens Death Walking Terror weggedragen worden. Hopelijk gaat alles goed met hem. ‘Safety first’ roept George nog, als de band het nummer heeft stilgelegd. Het is ook lastig om stil te blijven staan bij de grooves die in de songs worden gelegd. Het blijft ook bijzonder dat sommige nummers zo’n dertig jaar oud zijn, maar de tand des tijds goed hebben doorstaan. Zoals Stripped, Raped and Strangled en A Skull Full of Maggots. Uiteindelijk wordt er afgesloten met het onvermijdelijke Hammer Smashed Face en kan het publiek murw gebeukt maar tevreden naar huis