In 2021 droeg ik op eigen initiatief het album Pilgrim aan van het Duitse Thron ter recensie op Zware Metalen. Nadat ik mijzelf trakteerde op enkele luisterbeurten via de ondergrondse kanalen, was ik al snel van het materiaal overtuigd. Een notering in de ZM Jaarlijst op plaats 112 geeft aan dat er nog genoeg werk aan de winkel is om meer luisteraars te overtuigen van deze Duitse degelijkheid. Waarop ik mijzelf direct de vraag stel of een degelijk album volstaat om tot grotere hoogte te stijgen? Het nieuwe album Dust is in tegenstelling tot diens voorganger wel in onze redactielijst terecht gekomen. Laten we eens uiteenzetten in deze recensie wat deze nieuweling ons te bieden heeft.
Waar Pilgrim eindigde, gaat Dust doodleuk verder. Met enkele uitgesponnen Wataineske gitaarriffs opent het album heel melodieus om daarna een stuk thrashy blackmetalwerk te laten horen. De omschakeling naar het snellere blastwerk lijkt kinderlijk eenvoudig, doch zeer overtuigend. Dying In The Mud is desondanks niet direct een keiharde kraker, Thron lijkt zijn kruit niet te snel te willen verschieten. Return lijkt daarvoor te zijn aangewezen: op het rustige bruggedeelte na, is het rammen geblazen. De heer SAMCA komt met zijn vocalen al snel vrij scherp uit de hoek, meteen overtuigend in combinatie met de blasfemische gitaarmasturbatie en het duivelse dubbele baswerk als fundament. Mooi om te horen dat er heel veel thrash en duistere tonen zijn verweven in deze oerdegelijke black metal. Het zijn de haast alarmerende riffs tijden The True Belief die indruk maken. Vrij simpel, doch effectief ploetert de band zich door dit nummer heen. Er is ook voldoende ruimte om het eens ter afwisseling wat rustiger aan te doen. Een gekend recept, want op die manier komen de hardere stukken net even wat raker aan.
En hoe interessant en dissonant Thron zijn muziek tot uiting brengt, horen we nog eens terug tijdens The Tyranny Of I, waar tijdig ook weer even wat ruimte overblijft om onheilspellend uit de hoek te komen. Het is hier goed te horen dat de band nog beter heeft nagedacht over de opbouw en het verloop van zijn nummers. Sjonge, er zit me toch een pak variatie in, zo gaat dit niet snel vervelen hoor! Nee, als dan Face Of Despair er nog een schepje bovenop doet, zowel qua variatie als agressiviteit, zijn we wel volledig om. Ook al zouden de twee resterende nummers nu als volstrekte poepnummers klinken, wat hoogst onwaarschijnlijk zou zijn, dan zou Dust evengoed nog een bijzonder goed album zijn. En zoals verwacht zijn The Wrong God en Martyr nummers die niet uit de toon vallen. Tijdens The Wrong God spelen de gitaristen PVIII en Ravendust met enkele interessante gitaarthema’s. Vanuit de leadgitaar speelt hij een terugkerend stuk wat perfect wordt aangevuld door de tweede gitaar en de gelaagde bastonen van SXIII. Martyr is een afsluitend nummer dat na een sample (?) razend van start gaat in de reeds gekende stijl. Zoals ook tijdens een aantal andere nummers op Dust horen we drummer J heel smaakvol drummen met veel getik op de cymbalen, waardoor we plotsklaps heel even aan het drumwerk van Mgła denken. Gelukkig voelt het nergens overdreven aan en zo komt Thron hier ook met een redelijk rustig fragmentarisch intermezzo weg om nog éénmalig naar het einde toe te accelereren.
Concluderend is het album Dust een stap voorwaarts en zou ik dit werk niet als degelijk willen kwalificeren. Daarvoor is het gewoonweg te goed. Pilgrim waardeerde ik al met een hoge score 85 en wat mij betreft overstijgen de Duitsers dit niveau met als resultante onderstaande score. Zonder enige twijfel jaarlijstmateriaal en bij voldoende erkenning nu eens niet op positie 112!
Score:
91/100
Label:
Listenable Records, 2023
Tracklisting:
- Dying In The Mud
- Return…
- The True Belief
- The Golden Calf
- Monologue
- The Eve
- Into Oblivium
- In Tyranny of I
- Face of Despair
- The Wrong God
- Martyr
Line-up:
- SXIII – Basgitaar
- PVIII – Gitaar, synthesizer
- SAMCA – Vocalen
- J – Drums
- Ravendust – Gitaar
Links: