Deströyer 666 – Never Surrender

Geschreven door op 04-12-2022 om 15:40.

Vroeger weerhield de kinderachtige bandnaam me er wel eens van om Deströyer 666 aan te zetten. Eigenlijk zonde, want best leuke muziek komt er van KK Warslut en de zijnen. Tegenwoordig is RC niet meer aanwezig op de leadgitaar. Daarmee is Deströyer 666 nog maar drie man sterk. Ene Bez is aangetrokken om de gitaar live te beroeren, maar die heeft met Never Surrender niets te maken gehad. De band zegt zelf: we gaan door met waar we goed in zijn. Dat is op Never Surrender te horen.

Never Surrender is een routineklus voor de band. Het album staat bol van de prima uitgevoerde, maar redelijk gezapige black/thrash flashbacks. De agressie is een stuk afgenomen met de jaren. De mannen zijn al wat ouder het er wordt mogelijk daardoor niet meer altijd op het strakst van de snaar gemusiceerd. Het provocatieve testosteronrandje is er een beetje af. Daarmee won de band nieuwe zielen, maar verloor er ook weer wat. De doorsnee thrash/heavy liefhebber zal het wel kunnen waarderen, zo’n ongepolijst en kernachtig album. Want laten we eerlijk zijn: tracks als Never Surrender en Guillotine zijn simpel te verteren. Guillotine heeft nog een tekst die er wat politiek venijn ingooit. De riff kan het gebrek aan inhoud niet echt opvangen. “What the hell happened to my country?” klinkt een beetje zuur. Ok, boomer.

Dan komen we bij mijn hoogtepunt: Pitch Black Night. Het is een lekkere 90s black/thrash riff voorzien van een bijtend gebrachte tekst. Het intro duurt even, maar daardoor komt de riff juist als een donderslag bij heldere hemel. De rideslagen van de drum en het opvolgende cymbaalvuurwerk zijn een mooie ondersteuning van de duivelse schreeuwen. Wat ook helpt is een riff die ongelofelijk catchy is, zoals het hoort. Het nummer heeft een interessante opbouw en flow waarbij de verschillende passages logisch na elkaar zijn geplaatst. Grave Raiders probeert een refrein te brengen, maar het is te saai en inschikkelijk om indruk te maken. De riff op Savage Rights is een stuk creatiever, maar in het nummer gebeurt vrij weinig op de melancholische solo na. Een samenzang brengt nog wat extra gewicht aan. Rather Death gebruikt een ouderwets vraag/antwoordspel, maar buiten rampestampen is er weinig boeiends aan. De solo maakt nog wat goed, maar verder is het toch echt gezapigheid troef. De eentonigheid zit hem vooral in de veel te lang uitgerekte maten die niet op zichzelf kunnen staan. Het enige wat het roept is: “mag ik zo snel mogelijk eindigen voor een betere passage?” Dat mag niet van Deströyer 666. De band rekt en rekt. Batavia’s Graveyard gebruikt een bekende zeemansmelodie en werkt die op geheel eigen wijze uit. Het tempo ligt laag, en het is verfrissend om de band een folkmelodie te horen spelen.

Never Surrender is vooral een herhalingsoefening. Ik had de hoop dat het een top drie album van dit jaar zou zijn. Dat is het helaas niet. Het is een soort best-of-album, maar dan niet met de beste nummers van de band. Het drumwerk van Kev Desecrator wil ik nog even uitlichten. Deze man voelt meestal heel goed aan welke beats goed passen, en laat ruimte waar dat nodig is. Hij is ontzettend vindingrijk in zijn beats en fills en met zijn stellende wijze van drummen draagt hij dit album erg goed. Vermakelijk is Never Surrender zeker, maar het aantal toppertjes van tracks ligt wel vrij laag op dit album. Niet het beste album uit de discografie van de band als je het mij vraagt. Een redelijke Deströyer 666 plaat is echter nog altijd een goede plaat in zijn algemeenheid. Ik zou de plaat tekort doen als ik minder dan 80 punten zou geven. Dat ga ik dus ook niet doen.

 

Score:

80/100

Label:

Season of Mist, 2022

Tracklisting:

  1. Never Surrender
  2. Andraste
  3. Guillotine
  4. Pitch Black Night
  5. Mirror’s Edge
  6. Grave Raiders
  7. Savage Rights
  8. Rather Death
  9. Batavia’s Graveyard

Line-up:

  • K.K. Warslut – Vocalen, gitaar
  • Felipe Plaza Kutzbach – Basgitaar, vocals
  • Kev Desecrator – Drums

Links: