Zware Metalen ging de hele maand november op zoek naar de beste metalcover ooit gemaakt. November werd daarmee Covember! Elke dag werd op deze pagina én op onze Facebook de leukste inzending van de dag geplaatst. Degene met de leukste en origineelste over van de hele maand kreeg na afloop van Covember een door Season of Mist verzorgd cd- en vinyl-pakket!
Het is haast niet voor te stellen, maar de beste metalcover ooit gemaakt is niet gevonden! Slecht nieuws betekent in dit geval goed nieuws want dan gaan we volgend jaar gewoon weer op zoek!
We hebben wel weer een geweldige editie achter de rug die al direct ijzersterk begon met een verrassende inzending van Helmut Lotti en we realiseerden ons weer eens dat het nummer Motorhead van de band Motörhead op het album Motörhead gewoon een cover is, ook al is het van dezelfde maker. Echt: luister maar eens naar het origineel! Fields of the Nephilim kwam met een bijzonder fraaie cover van het alamerende In the Year 2525 (Exordium & Terminus) en Grave gaf een sterke draai aan de Alice in Chains-klassieker Them Bones.
Heidevolk en Brutus zorgden voor fijne bijdrages uit Nederland en België voordat Alex Terrible All I Want For Christmas Is You draaglijker maakte. Officium Triste gaf een fijne versie van een jaren ’80-klassieker en Beyond the Black verrastte met een live-versie van een vergeten Motörhead-nummer. Blind Guardian, EverEve en Tulus staken jaren ’60-nummers kundig in een nieuw jasje en dat deed ook Samael met Helter Skelter van The Beatles. De Zwitsers deden dan ook een gooi naar de winst… totdat bleek dat die inzending vorig jaar ook al meedeed! Omdat dat toen zonder video gebeurde is dat helemaal over het hoofd gezien!! Een schandaal voor Covember maar een al gebruikte cover mag niet nog een keer meedingen naar de winst.
Gelukkig was daar het wonderlijke duo Apocalyptica en Nina Hagen, dat een stemmige versie van Rammstein‘s Seemann opleverde. Nóg stemmiger dan het origineel, ook al door de dreigende cello’s. En dan die raspende, langzaam opbouwende zanglijn van Hagen, die de woorden van haar moedertaal in het gezicht van de luisteraar spuugt… Magnifiek!
Meer Covember? Bekijk de edities van 2021, 2020, 2019, 2018, 2017 en 2016 terug!
Covember dag 30 (inzending via site):
Something in the Way van Nirvana is al eens langsgekomen in deze rubriek. Sterker nog: het Oekraïense 1914 won er in 2020 mee. Nu hebben we de versie van de Zweden van Avatar:
Space Oddity van David Bowie stemde bij de release in 1969 al treurig en dat is niet anders bij de versie die blackmetalband Tulus 31 jaar later opnam:
De Duitse gothicmetalband EverEve bestaat niet meer maar heeft tussen 1996 en 2005 zes albums uitgebracht, dus materiaal genoeg. Op het derde album, Regret uit 1999, staat een bewerking van de klassieker van The Animals: House of the Rising Sun:
Een bijzondere cover. Want dat Dream Theater iets met Metallica heeft, is bekend. De band bracht ooit eens een officiële bootleg uit waarop het complete Master of Puppets werd gespeeld. De afsluiter van die plaat is ook live gebracht, met een bijzonder gastoptreden van ‘Barney’ Greenway van Napalm Death!
In 1963 maakte The Beach Boys het vrolijke Surfin’ U.S.A. In 1996 verscheen de versie van Blind Guardian op een compilatiealbum dat in 2007 een geremasterde variant kreeg:
De Poolse deathmetaltrots Vader was deze editie nog niet langsgekomen maar hier zijn ze met een bewerking van de Mayhem-klassieker Freezing Moon:
in 2003 pakten de cellisten van Apocalyptica het fraaie Seemann van Rammstein aan. Voor de zang vroegen ze (toen nog) punkzangeres Nina Hagen die haar moedertaal zo heerlijk articulerend brengt:
Vandaag zijn we diep gaan zoeken in het archief van The Gathering. En dan kom je op de heruitgave uit 2008 van het compilatiealbum Downfall deze in één take opgenomen versie van Dethroned Emperor van Celtic Frost tegen:
Het in een ander jasje steken van Venom‘s Buried Alive is een koud kunstje voor de heren van Obituary:
We pakken Motörhead er maar weer eens bij. Voorman Lemmy was natuurlijk een macho, maar maakte ook gevoelige liedjes. Love Me Forever bijvoorbeeld, uit 1990. Beyond the Black gaf live op Wacken Open Air een fraaie cover weg:
Fast As A Shark van Accept kwam in 1982 uit en staat nog steeds als een huis. Altar maakte in 1998 een vette eigen variant:
Het invloedrijke Killing Joke had tot nu toe één grote hit: het uit 1985 afkomstige Love Like Blood. Het nummer duikt nog elk jaar op in de Top 2000: de door het publiek samengestelde ranglijst van de beste nummers ooit. De Rotterdoomers van Officium Triste coverden het in 2009:
Het is nog Covember maar Kerst wordt straks een stuk dragelijker met een flink verbeterde versie van de Mariah Carey-draak All I Want for Christmas Is You door Slaughter to Prevail‘s Alex Terrible:
Voor dag 17 gaan we naar de dame en heren van Brutus, die live A Forest van The Cure een steviger jasje aantrokken:
Eerder deze maand overleed Pierre Kartner, de Nederlandse componist die als artiestennaam Vader Abraham had. Eén van zijn grootste hits was In ‘t kleine café aan de haven uit 1975. Rockband Meadow uit Gouda bestond in de jaren ’80 maar kort, maar coverde het nummer en trad zelfs op met Vader Abraham zelf:
Heidevolk pakte de nederpopklassieker van Nits (één van de mooiste popliedjes ooit gemaakt) op:
Helter Skelter van The Beatles was in 1968 al hardrock nog voordat die term überhaupt bestond. Samael maakt er een cover van. Mét videoclip waarin in een flits ook nog even Charles Manson langskomt…
Primus-voorman Les Claypool deed ooit auditie voor de vrijgekomen functie van bassist bij Metallica. Hij werd het niet. Maar met zijn band coverde hij wel The Thing That Should Not Be:
Heb je je altijd al afgevraagd hoe een powerversie van Michael Jackson‘s They Don’t Care About Us klinkt? Beast In Black levert het antwoord:
Het immer vernieuwende Therion pakte in Children of the Damned van Iron Maiden op. Het nummer verscheen in 1997 op het Japanse Made in Tribute: A Tribute to the Best Band in A Whole Goddamn World!.
Voor dag 10 gaan we diep de underground in. The KuntautCulT was een Nederlandse grindcoreband die maar vier jaar heeft bestaan: van 1996 tot 2000. De band bracht één album uit: From the Pits… in 1999. Daarop een cover van het eveneens Nederlandse Shocking Blue, dat met Venus dertig jaar eerder een nummer 1-hit scoorde in de Verenigde Staten.
Them Bones bracht Alice in Chains wereldfaam. Het Zweedse Grave nam het onder handen en gaf er een deathmetaldraai aan:
Vers van de pers: op het nieuwe album van Queensrÿche, Digital Noise Alliance, staat een cover. En wel van dé hit van Billy Idol: Rebel Yell:
Het Amerikaanse Trivium pakte een paar jaar geleden de uitdaging op om I Don’t Wanna Be Me van Type O Negative van meer pit te voorzien:
Born to be Wild! Wie kent dé hit van Steppenwolf niet? De goregrinders van Rompeprop maakten er hun eigen versie van en doopten het om tot Porn to be Wild:
De gelegenheidsformatie Mouth for War (bestaande uit leden van van Acid Deathtrip, Hacksaw, Pestilence, Choreomanic, Rebelstar, Meatallica en Cryptosis) heeft de Pantera-klassieker met dezelfde naam onder handen genomen:
One-hit-wonderformatie Zager & Evans, had in 1968 een duister profetisch nummer over de ondergang van de mensheid met In the Year 2525 (Exordium & Terminus). Een cover is een kolfje naar de hand voor de gothic metallers van Fields of the Nephilim:
Eentje in de categorie ‘je wist wel dat het een cover was maar was het allang weer vergeten’: Motorhead (zonder metalumlaut) van Motörhead! Lemmy schreef het vlak voordat hij uit Hawkwind werd gezet en nam het opnieuw op met zijn eigen band (nog steeds zonder metalumlaut). Dat maakt het dus een cover!
Eiffel 65 is een Italiaanse dance-act die in 1999 een wereldhit scoorde met de hersenklever Blue. Hun landgenoten van Fleshgod Apocalypse gaven in 2021 een eigen draai aan het nummer.
Na de winnaar van volgend jaar blijven we hangen in België, want niemand minder dan Helmut Lotti pakte Run to the Hills van Iron Maiden op en, eerlijk is eerlijk, hij doet het verbluffend goed. Inclusief verbeten blik en striptease.
De winnaar van Covember 2021 was de cover van Channel Zero-zanger Franky De Smet-Van Damme. Omdat het is knap om een eenvoudig klinkend liedje overeind te laten in een metalversie en deze ook nog eens live te brengen, terwijl de maker van het origineel voor je neus zit. En het trok dan volgens Urbanus op niets, bij Zware Metalen houden wij ook niet van madammen met een bontjas. Want madammen met een bontjas zijn gemeen.
Link: