Kalmah – For the Revolution
Spinefarm, 2008
Ze waren met een bende, de zogezegde Children Of Bodom-klonen. Omnium Gatherum, Mors Principium Est, Skyfire, Norther, Kalmah en in mindere mate Eternal Tears Of Sorrow bleken het meest talent en steun van hun label te bezitten en braken wat door. Ondertussen is Omnium Gatherum de weg wat kwijt, Mors Principium Est zijn brein en Norther zijn dodelijke agressie. Eternal Tears Of Sorrow is zijn eigen weg ingeslaan, net als Skyfire. Kalmah hield vast aan zichzelf, en na drie cds was het duidelijk dat ze een eigen stijl hadden. Zelfs terwijl grote referentie Children Of Bodom meer en meer een karikatuur van zichzelf begon te worden bleef Kalmah gezellig doorbeuken. The Black Waltz bracht verandering in het verhaal. De screams werden al op het derde album lager, maar op The Black Waltz was er geen sprake meer van screams. Toch bleek het een super melodisch uptempo deathmetal album dat net als zijn voorgangers hoge tachtigers scoorde. Nu was het de vraag of de muzikale revolutie zich verder zou doorzetten.
En ja hoor, de zang blijft verder en verder omlaag gaan. En niet alleen qua toon. Ik vind het erg spijtig om te zeggen, maar er sluipt langzaamaan gewenning en verveling op bij deze gruntende vocalen. Het doet mij denken aan een vermoeide versie van de diepe stem op de Haggard-albums. Niet goed.
Muzikaal zit het nog altijd sterk in elkaar. Er zijn iets meer solomomenten voorzien, en er is ten opzichte van de vorige schijven een extra zesde versnelling voorzien. Keyboardgewijs zijn er wel elementen aanwezig waarvan ik wenkbrauwen optrek. De hoge tonen die op Hatebreeder te horen waren (denk aan de Psycho-messteken in Hitchcocks epos), worden hier klakkeloos overgenomen! Ik vind het ook spijtig dat Children Of Bodom niet meer klinkt als indertijd, maar dit is ridicuul. Gelukkig maakt het samenspel van de heren en de vindingrijkheid veel goed. Ook al is het geheel weer iets ontoegankelijker en complexer geworden, deze schijf valt op het vlak van songwriting goed te verteren.
De productie is wat mak, een vrij egaal geluid waar alleen de solo’s echt uitschieten. In het verleden had men bij Kalmah nooit reden tot klagen op het vlak van studiobehandeling. Deze keer echter…
Al bij al dus een beetje jammer. Het is geen album als de vorige, en de combinatie van de stem, de makke productie en de ietwat ontoegankelijker samenstelling van de liederen maakt het mij niet makkelijk om enthousiast te blijven over het talent en de instrumentbeheersing van deze heren.
Ik zou niemand aanraden om met dit album Kalmah te leren kennen. En ik heb zo een voorgevoel (hopelijk zit ik er naast) dat de heren met dit album er wel eens zouden durven mee kappen, want veel positieve reacties voorzie ik niet.
Schade, want ook al blijft het niveau bovengemiddeld, dit kon beter.
Tracklist
- For the Revolution
- Dead Man’s Shadow
- Holy Symphony of War
- Wings of Blackening
- Ready for Salvation
- Towards the Sky
- Outremer
- Coward
- Like a Slave
Line-up:
- Pekka Kokko – Guitar, Vocals
- Antti Kokko – Lead Guitar
- Janne Kusmin – Drums
- Timo Lehtinen – Bass
- Marco Sneck – Keyboard
Links: