In 2020 schreef ik mijn buitengewoon enthousiaste recensie over Oceans of Slumber. Het album dat de naam van de band draagt, laat eens te meer horen waartoe hij in staat is. Een onoplosbare identiteitscrisis die mij en vele luisteraars met smart vervulden. Het was dan ook even schrikken toen ik las dat het nieuwe album Starlight and Ash zich volledig op een stijl toelegt, die door de band gedefinieerd wordt als New Southern Gothic. Komt hiermee een einde aan de wilde mengeling van stijlen, waarbij de heren en dame zo goed gedijen? Enigszins sceptisch begin ik aan mijn eerste luisterbeurten.
Wat daarbij in eerste instantie opvalt is het volledig ontbreken van de grunts. Je zou denken dat dit slecht nieuws is voor de liefhebbers. Het goede nieuws is dat de grunts op dit album niets zouden toevoegen. Eigenlijk heeft Oceans of Slumber een aantal aspecten vanuit de vorige albums samengevoegd om hier iets nieuws uit te creëren. Door de warme stem van Cammie, die zich inmiddels mrs. Beverly mag noemen, blijft het geheel vertrouwd aanvoelen. De “stempel” New Southern Gothic is niet zo fors gezet als ik vreesde. Zo is er wel degelijk ruimte voor metaalachtige randjes. Dit hoor je dan met name terug in de gitaarriffs, degelijke drumescapades en de toch wel naargeestige sfeer. Daar wil ik direct aan toevoegen dat het over de gehele linie een stuk ingetogener klinkt dan het voorgaande album. Starlight and Ash spreekt tot de verbeelding, vanaf de opener tot het einde is het een muzikale uitspatting waarbij het voelt alsof je de film zelf in je hoofd af laat spelen. De hints naar blues, jazz, country, maar zeker ook de jaren tachtig, liggen er dik bovenop.
Na een aantal luisterbeurten komen de klanken en teksten tot leven. Buiten het feit dat de muzikanten hier prima musiceren en er echt zeer genietbare momenten op gitaar, synth, drums en piano te horen zijn, steelt mrs. Beverly hier toch wel de show. Zelden heb ik een zangeres gehoord die haar unieke pallet van stemklanken zo de breedte weet in te stuwen. En natuurlijk sta ik daar na het horen van een nummer als The Banished Heart (2018) niet meer van versteld, maar evengoed ben ik nu ook weer verbluft. Zoals ik toen ook al wist, is het een dame die heel klein en intiem kan zingen, om vervolgens alles uit de kast te halen. Niet zelden zit er ook een snik of randje aan haar stem, waarmee de tragiek maximaal bij de luisteraar binnenkomt. Zodoende voelt Starlight and Ash aan als een heel emotioneel album, waar je maar moeilijk van kunt loskomen. Het voelt haast niet eerlijk om er ten opzichte van de andere nummers een nummer als voorbeeld uit te pikken, waarbij dit het beste hoorbaar is. En toch doe ik het. Just A Day begint ietwat zoetsappig, met hoog stemgeluid, om vervolgens onder invloed van dikke brommende gitaren de diepte in te gaan, wanhoop en desillusie komen tezamen tot een opzwepend einde. Het is slechts één van de vele momenten waarbij ik als luisteraar volledig in trance ben door het gebodene.
Score:
90/100
Label:
Century Media, 2022
Tracklisting:
1. The Waters Rising
2. Hearts of Stone
3. The Lighthouse
4. Red Forest Roads
5. The Hanging Tree
6. Salvation
7. Star Altar
8. The Spring of ’21
9. Just A Day
10. House of the Rising Sun
11. The Shipbuilder’s Son
Line-up:
- Cammie Beverly – Zang
- Xan Fernandez – Gitaar
- Jessie Santos – Gitaar
- Mathew Aleman – Synth
- Semir Ozerkan – Basgitaar
- Dobber Beverly – Drums en Piano
Links: