Iemand zin in Franse metal? Nee, eens niet Gojira, maar Dagoba uit Marseille komt gezwind aanzetten met een fris, nieuw album. By Night heet de plaat en Napalm Records vroeg ons heel lief om deze te beluisteren en indien mogelijk te bespreken. Het label gelooft immers hard in deze band. Stap voor stap bouwde Dagoba namelijk aan zijn carrière. Opgericht in 1997, een eerste album in 2003 en sindsdien met iedere nieuwe schijf een stap voorwaarts gezet. Je kan bezwaarlijk zeggen dat Dagoba het allemaal cadeau heeft gekregen. Eerst werd de lokale scene veroverd (Dagoba, 2003), maar al snel gaf heel Frankrijk zich over aan deze band (What Hell Is About, 2006) en hey, het was eens niet aan de Duitsers deze keer.
Dagoba verscheen nu op het radar van de grotere labels en buitenlandse promotors. De band tekende bij een sterk label als Season Of Mist en mocht op tournee met bands als Machine Head en Sepultura. Het album Face The Colossus (2008) werd zelfs door ons besproken. Het ging hard voor de band. Toch bleef de echte grote doorbraak uit. Terwijl de landgenoten van Gojira de wereld ervan overtuigden dat Frankrijk wel degelijk leuke metal kan maken, bleef Dagoba vooral in eigen land een bekende naam. Ikzelf kende de band sinds Poseidon (2010) en dat vond ik best een aardig plaatje. Ik leerde hierna het oudere werk kennen en dat beviel me ook. Daarna begon de band me wat te verliezen. Ik was bijvoorbeeld niet overtuigd van de bands laatste plaat Black Nova (2018). Anderen zagen meer potentieel in deze Franse groep want na Season Of Mist was het de beurt aan Century Media Records om Dagoba een platendeal voor te schotelen. En sinds vorig jaar vond de band onderdak bij de Oostenrijkse metalgigant Napalm Records. Het is geen toeval dat verschillende grote labels de band het hof maakten.
Deze Dagoba speelt het hierbij vaak op veilig. Ik word voortdurend heen en weer geslingerd tussen leuke en dan weer ontgoochelende metal. Gelukkig staan er wel degelijk lekkere groovemetalnummers als Bellflower Drive en Summer’s Gone op deze schijf. Ik zeg groove metal, maar zoals de meeste nummers van Dagoba is ook deze een hybride mengeling van zowel groove als industrial en zelfs wat metalcore. Mijn favoriet is echter The Last Crossing. Ja, het refrein is melodisch, popgevoelig en daar is weer die verdomde synthesizer alsof de band zijn eigen versie van The Final Countdown wil afleveren. Toch is de kracht, groove en snoeiharde gitarenaanval zo sterk dat ik alsnog overstag ga. Heerlijk nummer hoor.
Toch ga ik nu even de sfeer verpesten. Ik hoorde helaas ook nummers zoals The Hunt. Melodieuze radiometal wordt hierbij op storende wijze onderbroken door een bizar soort 90’s eurodance-geluid. Heel vreemd. On The Run ligt me ook totaal niet, maar dit eerder omdat het nummer nogal sterk aanleunt bij symfonische metal en zelfs ronduit popmuziek. Hey, het kan zijn dat jij dit wel onvoorstelbaar leuk vindt natuurlijk. Iedereen heeft zijn eigen voorkeur qua boterhammen. Dagoba houdt van afwisseling en wisselt vaak van beleg. Helaas lust ik het niet allemaal.
Score:
75/100
Label:
Napalm Records, 2022
Tracklisting:
1. Neons
2. The Hunt
3. Sunfall
4. Bellflower Drive
5. On the Run
6. Break
7. City Lights
8. Nightclub
9. Summer’s Gone
10. The Last Crossing
11. Stellar
Line-up:
- Shawter – Zang
- Kawa Koshigero – Basgitaar
- Richard De Mello – Gitaar
- Theo Gendron – Drums
Links: