Nature of nurture? Een debat dat zijn oorsprong al kent in de Griekse filosofie, maar in de loop der eeuwen verder vorm is gegeven door de psychologie en wetenschap. Zonder hier teveel over uit te wijden gaat deze discussie in feite over de vraag of de menselijke persoonlijkheid wordt ingegeven door persoonseigen kenmerken en genen (nature) of door de omgeving en ervaringen in het leven (nurture). Op die manier kan gekeken worden naar zaken als criminaliteit en welke rol de mens hier zelf in speelt. Deviant Process lijkt zich hier ook mee bezig te houden. Hoewel de teksten niet geheel voor zich spreken, geeft de band wel aan dat ze gaan over thema’s als verslaving, trauma’s, eenzaamheid en machtszucht. Vandaag presenteren we u het album Nurture.
In een ietwat verdraaide vorm is de nature-nurture discussie ook op ons geliefde zware genre van toepassing. Althans, een zekere vorm van ‘opvoeding’ speelt hier wel een rol in. Er zijn weinig mensen die vanuit het niets starten met het luisteren naar de meest extreme bands die voorhanden zijn. Vaak begint dat toch met zogeheten gateway bands. Van daaruit gaat er een hele wereld open en voor je het weet bevind je jezelf in een konijnenhol van extremiteit welke je nooit voor mogelijk had gehouden. Totdat je op een gegeven moment het spectrum van de progressieve tech-death hebt bereikt, waar Deviant Process zich ook in ophoudt, met zijn ingewikkelde gitaarpatronen en duizelingwekkende snelheden.
Deviant Process zou zijn naam echter geen eer aandoen als het de zaken niet iets anders zou aanpakken. De band geeft hierover aan juist minder focus te hebben op grensverleggende instrumentatie, maar meer kijk op pakkende songstructuren. Dit resulteert in nummers die in relatieve zin wat gemakkelijker in het oor zouden moeten liggen. De voorliefde van de heren voor experimentele jazz is echter goed te horen in de opzet van de nummers, wat dan toch wel voor een behoorlijke complexiteit weet te zorgen. Denk aan een mix van Cynic met Beyond Creation. De (prominent hoorbare) baslijnen zorgen daarbij voor een erg prettige toevoeging aan dit Nurture. Luister bijvoorbeeld eens naar de fijne deuntjes in de opening van Asynchronous of halverwege Homo Homini Deus.
Het zijn echter vooral de met regelmaat terugkerende rustige secties die voor de juiste balans zorgen in de muziek, zoals de brug van The Blessings of Annihilation Infinite waar de gitaren bijna Zuid-Europees aandoen. Want ondanks de belofte van de band om de zaken wat anders aan te pakken gaat het er ook gewoon behoorlijk wild aan toe. Datzelfde geldt overigens voor de vocalen tijdens het gehele album. Deze staan behoorlijk op de voorgrond in de mix, maar voelen vooral ook erg wild aan. De zangstructuren lijken daarbij wat te botsen met de kant waar de muziek naartoe wil gaan. Het grootste nadeel is wellicht nog te vinden in de monotone manier waarop de teksten over de muziek worden uitgespuwd. Ze bevatten de nodige agressie, maar na enkele nummers begint dit toch behoorlijk tegen te staan.
Het oordeel van dit Nurture blijkt er één van gemengde gevoelens te zijn. Enerzijds staat de muziek als een huis en geven de gitaarlijnen genoeg om van te genieten. De vocalen maken echter dat de muziek toch behoorlijk chaotisch overkomt en dat is helaas een dermate groot minpunt dat we hier niet aan voorbij kunnen gaan.
Score:
72/100
Label:
Season of Mist, 2021
Tracklisting:
- In Worship, In Blood
- Emergence
- Asynchronous
- The Hammer of Dogma
- Syrtis Magma
- Homo Homini Deus
- The Blessings of Annihilation Infinite
- Cybervoid (Obliveon cover)
Line-up:
- Jean-Daniel Villeneuve – Zang, gitaar
- Stéphane Simard – Gitaar
- Philippe Cimon – Basgitaar
- Michel Bélanger – Drums
Links: