Het vanuit het Gelderse Ede opererende Netherstorm heeft een geschiedenis die teruggaat tot 2001. In 2013 ging de groep uiteen terwijl het juist debuutplaat Apophis Rise had uitgebracht. Vocalist/gitarist Mike Oude Geerdink liet het er echter niet bij zitten en besloot een doorstart te maken waarbij hij zelf het werk van de slaggitarist ook maar op zich nam en Luuk van Gerven (Ex Libris, ex-After Forever) voor de bas vroeg. Dat resulteert nu in The Steep and Savage Path.
Netherstorm maakt blackened death metal, maar ik word erg op het verkeerde been gezet door het bandlogo en artwork van dit album, dat een space/science fiction-achtig thema doet vermoeden. Buiten het feit dat Oude Geerdink graag zijn akoestische gitaar gebruikt, is de genreaanduiding wel juist en horen we nummers in het verlengde van God Dethroned, zij het minder warm. The Steep and Savage Path voelt wat kil aan en komt niet over als een compact geheel.
En dan zijn we er nog niet: tracks 10 tot en met 16 zijn de instrumentale versies van alle nummers met vocalen die we nèt hebben gehoord. Ik kan me werkelijk geen album voor de geest halen waarbij dit eerder is gebeurd, behalve de gebruikelijke bonus-cd’s hier en daar. De logica ontgaat me ook volledig. We hebben de muziek toch net gehad? Waarom komt het dan nog een keer langs, maar dan zonder zang? Is dit de karaoke-versie van Netherstorm ofzo? Het betekent tegelijkertijd dus ook dat we een album met zestien nummers en een speelduur van bijna 67 minuten krijgen, waarvan ruim de helt instrumentaal is. En dan is de effectieve speelduur opeens nog maar een half uurtje. Best weinig voor een plaat waarmee je een doorstart wilt maken en waarbij je moet opvallen in de wagonladingen aan releases die wekelijks over ons worden uitgestort.
Is het dan alleen maar negativiteit wat dit plaatje betreft? Nee, zeker niet. Pape Satan, Aleppe steekt met kop en schouders boven het overige werk uit. Het is agressief, schakelt vlotjes naar de hoogste versnelling en even gemakkelijk weer terug en doet in de verte aan Rotting Christ denken. En ja, het laat horen dat Oude Geerdink een prima gitarist is. Zijn wat beperkte grunt die in veel van de overige nummers licht storend is, komt hier volledig tot zijn recht. Omdat Into the Suffering City en Sepulchers of Sorrow ook prima nummers zijn (waarbij God Dethroned zeker bij de laatste track weer als referentiekader dient), is het tweede deel van dit album goed te doen.
Het vervelende is dat Netherstorm écht wel wat te vertellen lijkt te hebben, maar op The Steep and Savage Path komt het er maar mondjesmaat uit. Ik ben wel benieuwd naar het volgende werkje van deze band, op voorwaarde dat de akoestische gitaar in de open haard wordt gegooid en er niet weer allemaal instrumentale nummers langskomen. Als een gebrek aan inspiratie de reden daarvoor is, zijn er genoeg bands om een cover of twee van te kiezen.
Score:
70/100
Label:
Vidar Records, 2021
Tracklisting:
- Hate Me for All Eternity
- Swallow the Styx
- The Steep and Savage Path
- Maelstrom of Misery
- Winter Freezing Bleeding Wounds (instrumentaal)
- Pape Satan, Aleppe
- Into the Suffering City
- Sepulchers of Sorrow
- Perpetual Journey (instrumentaal)
- Hate Me for All Eternity (instrumentaal)
- Swallow the Styx (instrumentaal)
- The Steep and Savage Path (instrumentaal)
- Maelstrom of Misery (instrumentaal)
- Pape Satan, Aleppe (instrumentaal)
- Into the Suffering City (instrumentaal)
- Sepulchers of Sorrow (instrumentaal)
Line-up:
- Mike Oude Geerdink – Vocalen, gitaar
- Luuk van Gerven – bas
Links: