Vorig jaar bracht Sepultura het schitterende Quadra uit. Deze plaat zette de Braziliaanse band terug op de metal-wereldkaart, want wat een knaller van een album was me dat zeg! Zwaar van dit succes kon de band echter niet genieten want kort hierna sloeg Covid-19 ongemeen hard toe. Hierdoor vielen alle optredens en festivals in één slag weg. De mannen bleven echter niet bij de pakken neerzitten en maakten van de nood een deugd. Sepultura startte een podcast die in geen tijd uitgroeide tot een online jam-event waar tal van bevriende metalartiesten op af kwamen. Dit leidde uiteindelijk tot deze Sepulquatra, een soort greatest hits met gastoptredens van allerlei vrienden. Dit allemaal vanuit de veiligheid van hun eigen woningen. Coronastyle 2020.
En of het een greatest hits is! De plaat start met het iconische Territory en breidt daar energiebommen als Cut-Throat, Sepulnation en zelfs Inner Self aan. Het is echt leuk om bepaalde Sepultura-klassiekers op plaat te horen, maar dan ingezongen door Derrick Green. De man zit ondertussen al veel langer bij Sepultura dan zijn illustere voorganger Max Cavalera. Het is dus interessant om te horen hoe Green Cavalera-nummers als Inner Self, Territory of Slave New World interpreteert. Mijn mening? Green blijft moeiteloos overeind en verft de nummers in zijn eigen kleur. Nee echt, hij rockt ze zoals Ozzy zijn pantoffels inloopt: ze passen hem met andere woorden als gegoten.
Oudgedienden Paolo Jr. en Andreas Kisser zijn de Maizena die de saus bindt. Kisser krijgt zijn moment om te schijnen op het ingetogen Kaiowas en Paolo mag zich samen met David Ellefson en later Phil Rind uitleven in een synchrone paringsdans van basgitaren. Toch is het (opnieuw) Eloy Casagrande die het vermelden waard is. De jongen zou zijn naam beter in Midas veranderen want alles wat hij aanraakt of waar hij op slaat verandert in goud. Wat een fenomeen van een drummer is dit toch! Retestrak en klinisch precies zoals we hem ondertussen kennen. Sinds hij bij de band kwam ging het weer bergop met de Braziliaanse groovegigant.
De lijst aan special guests is trouwens indrukwekkend te noemen. David Ellefson (ex-Megadeth) mag aftrappen door een potje mee te basgitaren op Territory. Ik hoor eerlijk gezegd weinig verschil. Nogmaals, voor mij is Derrick Green als zanger op dit nummer gewoon de special guest. Wat een heerlijke schijf blijft dit toch. Maakt niet uit wie het zingt. Hierna passeren nog Scott Ian (die geitensik van Anthrax) op Cut-Throat, Phil Rind (Sacred Reich) op Inner Self en niemand minder dan Devin Townsend op Mask. Zelfs Danko Jones werd uitgenodigd en is op irritante wijze overaanwezig op Sepulnation. Ik heb het gewoon niet voor die clown. Sorry fans! Op zich is het een lekker nummer hoor. Op deze Sepulquarta klinkt deze op één of andere manier zwaarder en meer doorrookt dan op Nation (2000).
Dit valt me namelijk ook op. Derrick Green klinkt krachtiger en meer matuur dan in zijn begindagen bij de band. Niet alleen bij Sepulnation, maar ook bij bijvoorbeeld Hatred Inside is dit verschil goed op te merken. Vroeger kon de man zich wel eens verliezen in zijn gebrul. Soms dacht ik wel eens bij mezelf: “Ja, ja, is goed jongen”. Je kreeg net geen koppijn van zijn gekrijs, weet je wel? Tegenwoordig is dit anders. Green beheerst zijn stem beter en gaat harder op de juiste momenten. Een groot verschil met dat blaasorkest dat hij vroeger was.
Dit is een uiterst aangename plaat, maar dan vooral doordat de gekozen nummers stuk voor stuk kwaliteitsspul zijn. De meerwaarde van de bevriende muzikanten is jammer genoeg vaak zeer beperkt. Ja, Townsend op Mask is gaaf en Phil Campbell betrekken bij Sepultura’s versie van Mötorheads Orgasmatron deed mijn hart serieus overslaan. Ik blijf een fanboy natuurlijk. Het was verder ook wel leuk om een Ratamahatta te horen met de drumsolo’s van Charles Gavin en João Barone erin verwerkt. Ik kende deze heren voor alle duidelijkheid niet, maar in Brazilië zijn dit twee heel hoog aangeschreven drummers. Dit album is een leuk extraatje in het oeuvre van een grote band. Niets meer en niets minder. Ik ben blij dat ik het album beluisterde en mijn respect voor de band is er alleen maar groter door geworden, maar dit is een zoethoudertje tot de volgende plaat verschijnt. Daar zitten we met zijn allen op te wachten, toch?
Label:
Nuclear Blast, 2021
Tracklisting:
- Territory (feat. David Ellefson)
- Cut Throat (feat. Scott Ian)
- Sepulnation (feat. Danko Jones)
- Inner Self (feat. Phil Rind)
- Hatred Aside (feat. F. Lira, A. Burns, M. Puertas)
- Mask (feat. Devin Townsend)
- Fear, Pain, Chaos, Suffering (feat. Emmily Barreto)
- Vandals Nest (feat. Alex Skolnick)
- Slave New World (feat. Matthew K. Heafy)
- Ratamahatta (feat. Joao Barone & Charles Gavin)
- Apes of God (feat. Rob Cavestany)
- Phantom Self (feat. Mark Holcomb)
- Slaves of Pain (feat. Fred Leclercq & Marcello Pompeu)
- Kaiowas (feat. Rafael Bittencourt)
- Orgasmatron (feat. Phil Campbell)
Line-up:
- Derrick Green – Zang
- Paolo Jr. – Basgitaar
- Andreas Kisser – Gitaar
- Eloy Casagrande – Drum
Links: