Temple of the Fuzz Witch – Red Tide

Geschreven door op 15-12-2020 om 18:30.

Detroit. Ooit de stad van Motown en auto’s. De auto-industrie van toen is niet meer en Motown is begin jaren 70 vorige eeuw al vertrokken. Gelukkig heeft Detroit muzikaal meer te bieden dan alleen Motown. The Stooges, MC5, The White Stripes en Black Dahlia Murder om maar wat te noemen. En was het niet Kiss die veel echte fans en inwoners van Detroit in 1976 blij maakte met het nummer Detroit Rock City? Het nummer flopte verder, maar dat geheel terzijde.

Detroit Rock City

Ik hoef denk ik niet te vertellen dat Temple of the Fuzz Witch ook uit Detroit komt. De band heeft net hun tweede album, Red Tide uitgebracht op het Poolse Interstellar Smoke Records. Even tussendoor: dit label is hard bezig hofleverancier van de maandelijkse Doomcharts te worden. Hun in 2019 verschenen debuutalbum kon zeer weinig in mij losmaken. Ik dacht toentertijd in eerste instantie te maken te hebben met een Electric Wizard coverband. Ik hield daarom mijn hart vast toen ik Red Tide voor het eerst opzette.
Een aantal dingen dat meteen opvalt is dat de band allesbehalve klinkt als een Electric Wizard coverband: Gelukkig maar! Er klinkt een eigen geluid zonder riffs die lijken te zijn gejat geïnspireerd door Black Sabbath. Is dit genoeg om tot het einde boeiend te blijven?

Red Tide gaat van start met Baphomet. Het eerste wat opvalt is dus het geluid. Het klinkt helder, zuiver, zonder in te boeten op kwaliteit: ook zonder gebruik van distortion klinkt het goed zwaar. Het tweede dat opvalt is de zang van gitarist en zanger Noah Bruner: zo zuiver als bronwater van een bepaalde fabrikant. Gedurende de plaat is het jammer dat hij er te weinig gebruik van maakt, daarover later meer. Baphomet klinkt als een doomnummer, geheel volgens het boekje. Het tweede nummer Cherenkov Light klinkt enorm fragiel. Noah Bruner neemt je bijna pratend mee in het monotone gebeuk van drummer Neal Morrison. Cherenkov Light geeft ook het startsein voor het nieuwe geluid van de band. Voor de Electric Wizard liefhebbers, of liefhebbers van het debuut van Temple of the Fuzz Witch klinkt het misschien wat te toegankelijk allemaal. Vooralsnog kan ik mij er prima in vinden. De derde track The Others gaat qua tempo, melodie en zanglijn iets te veel door waar de vorige ophield. Gelukkig gaat halverwege het tempo omhoog en hoor je duidelijk de Black Sabbath-invloeden. Alle nummers op het album duren zo tussen de vijf en zes minuten, behalve Cimmerian, deze haalt de tien minuten nèt niet. Net als de voorgangers klinkt het log, stroperig en zwaar met welkome afwisselingen wanneer de bas het even overneemt. Burner krijgt dan alle tijd om zijn vingers te knakken, een groot glas motorolie leeg slobberen en vervolgens de volumeknop weer open te draaien.

Mijn favoriet van Red Tide is het laatste nummer, Ungoliant. Dit is een samenvatting van alle voorgaande. De logheid gecombineerd met het fraaie, breekbare stemgeluid. De zware riffs die mee beuken met de drums. Ungoliant laat ook horen dat zanger Noah Burner meer kan met zijn stem. Waar hij in de andere nummers nogal emotieloos en monotoon kan overkomen laat hij in dit nummer veel meer variatie horen: harde, lange uithalen bijvoorbeeld.  Dat is dan ook meteen het minpunt van Red Tide. Door de afsluiter weet ik dat Temple of the Fuzz Witch veel meer kan. Ik hoop dat het bescheidenheid is en dat ze op het volgende album met een écht eigen geluid komen.

Score:

69/100

Label:

Interstellar Smoke Records, 2020

Tracklisting:

  1. Baphomet
  2. Cherenkov Light
  3. The Others
  4. Dead’s Desire
  5. Cimmerian
  6. Agony
  7. Ungoliant

Line-up:

  • Noah Bruner – Zang, gitaar
  • Angel Morrison – Basgitaar
  • Neal Morrison – Drums

 

Links: