Op de laatste zaterdag van juli staat de jaarlijkse uitputtingsslag voor metalheads op het programma: Stonehenge in Steenwijk. 27 bands worden er verspreid over twee podia in één dag op de parkeerplaats voor het station gepropt: van 10.00 tot 00.00 uur en dat doorgaans onder extreme weersomstandigheden. Zo ook dit jaar. De editie van 2019 (de vijfentwintigste!) verregende niet, zoals meerdere afleveringen van Stonehenge hiervoor, maar de brandende zon verlegde de gevoelstemperatuur naar op z’n minst 666 graden. En met de wetenschap dat schaduw op Stonehenge net zo zeldzaam is als goede muziek in de hitlijsten, maakte dat deze editie wederom tot een pittige. Joris Meeuwissen en Ghostwriter sloegen zich al schrijvend door de zware omstandigheden heen, Frido Stolte legde het geheel vast met zijn camera.
TerraDown (Podium Noord, Joris)
Stonehenge heeft de gewoonte om beginnende bands een kans te geven op een groter podium. Dit jaar is het de erg jonge Nederlandse band TerraDown dat de spits mag afbijten. Een band uit de regio Breda die tevens op Wacken Open Air en een hele rits andere festivals nog te zien gaat zijn de volgende maanden. Wel is het startuur, 10.00 uur, ontiegelijk vroeg en buiten wat lokale helden en meegebrachte familieleden staat er maar weinig volk voor het podium. In twintig minuten passeren er nummers van de EP Be Justified. Deze vijfmansformatie brengt hun nummers overtuigend en met enthousiasme, zeker de zanger tracht de meegebrachte schare fans wat aan het bewegen te krijgen wat jammerlijk niet lukt. De door heavy en core beïnvloede metalmengeling dient nog wat bijgesleuteld te worden: hier en daar een hoekje of kantje bijvijlen, hier en daar de gitaarthema’s wat interessanter maken net als de drumpartijen en de mannen staan direct een paar kilometer verder. De weg is nog lang maar ze staan al met de neus in de juiste richting en dat scheelt al een slok op de borrel.
Dead Man’s Walk (Podium Station, Ghostwriter)
“Vandaag word een veldslag en dit is nog maar het begin,” waarschuwt zanger Dennis Melkert als Dead Man’s Walk diens twenty minutes of fame claimt. De band uit Nijmegen speelt fijne, pakkende deathmetal. Melkert is geboren voor dit werk en gitarist Jeroen van der Grift is van het type vingervlug. Het is nog steeds allejezus krankzinnig vroeg, maar het gestaag binnendruppelende publiek kan dit gezelschap zeker waarderen. En terecht: Dead Man’s Walk kan wel wat. Behalve platen maken dan, want in tien jaar is er alleen een single en een EP afgeleverd. Jammer.
Dark Sky Choir (Podium Noord, Ghostwriter)
Voor de meer traditionele heavy metal is er Dark Sky Choir uit de Verenigde Staten. Met typisch Amerikaanse pathos wordt de redelijk voorspelbare muziek gebracht, met als grootste blikvanger de prima gitarist Ira Black. Die moet toch wel een bijzonder slecht huwelijk hebben, anders is het niet te verklaren waarom hij twintig minuten op een podium in de Steenwijkse ochtend staat, terwijl zijn oude makkers van I Am Morbid straks de dag afsluiten. Het ex-(live-)bandlid van onder meer Dokken, Lizzy Borden, Heathen, Vicious Rumors en Metal Church, lijkt in ieder geval op zijn gemak en tokkelt er lustig op los. Misschien is het dan toch liefde voor muziek. Zanger Brian Allen (ook al ex-Vicious Rumors) galmt er met de nodige technische hulp lekker bovenuit, maar het lukt dit Dark Sky Choir maar niet om te laten zien waarom we een album of t-shirt moeten kopen. Dit is typisch zo’n band die je aan het einde van de dag weer glad vergeten bent, of het moet zijn vanwege het belachelijk overdreven slotakkoord, waarbij drummer Mike Sakowski de bekkens van zijn speelgoed bewerkt met een andere bekken. Alsof er een drie uur durend stadionconcert wordt afgesloten.
Dauthuz (Podium Noord, Joris)
Stonehenge zou Stonehenge niet zijn als de nadruk niet zou liggen op death metal. Dauthuz is een Nederlandse band uit de regio Zaanstad en heeft reeds twee releases op hun naam staan: de EP Dauthuz en full length Destined For Death. Deze vrolijke vrienden trachten al meteen vanaf het eerste nummer de boel plat te walsen, maar mede door een oerslecht geluid, wat trouwens vandaag nog een aantal keer een spelbreker gaat zijn, lukt ze dat toch niet helemaal. Als dan ook nog eens net bij de start van de show één van de gitaren tijdelijk dienst weigert, is het moeilijk om te overtuigen. Ik heb zelfs de idee dat nu en dan de bas helemaal af staat en zo ontstaat er een hoopje soep waarin het moeilijk blijft een aantal nummers te herkennen. Destined For Death, van de gelijknamige plaat, passeert en er ontstaat, voor het eerst vandaag, een voorzichtige circle pit. De aandachtige bezoeker herkent Dennis Jak die we later op de dag nogmaals op het podium zien verschijnen bij Nembrionic.
The Heritance (Podium Station, Joris)
Vervolgens is het de beurt aan The Heritance uit Deventer, om hun melodische (death?) metal los te laten op de gestaag gegroeide menigte. Deze vooral bebaarde band speelt initieel energiek en krachtig. Ik krijg de indruk dat de bassist en de gitarist broers zijn niet in het minst door hun uiterlijk maar ook door hun keuze voor de kleur van hun instrument. Bassist Hrödger staat zelfs vrolijk op blote voeten zijn ding te doen. Het weer laat het natuurlijk toe want intussen zitten we al op het middaguur en lijkt de omgevingstemperatuur zich in stijgende lijn te richten boven de 30 graden. De mannen hebben één full length en een EP uit en ik hoor daaruit Slaves Of Existence en You Coward voorbij raggen. De gitaarlijnen zijn fris doch niet wereldschokkend, de bas ondersteunt alles degelijk doch zonder franjes, de drum is sturend doch te eenvoudig. En zo veranderd een kop hete soep in een lauw en zelfs koud bord gazpacho. Jammer, want het zijn een stel erg goede muzikanten.
Ultra-Violence (Podium Noord, Ghostwriter)
Stoere thrash metal uit Italië met de mannen van Ultra-Violence. Extreem geweld dus, maar de mannen staan er onevenredig bij op het podium. Ongeïnteresseerd. En dan heeft zanger/gitarist Loris Castiglia ook nog eens een uitvallende microfoon. Als het werkt is het muzikaal allemaal best wel te verteren, maar het blijft oude wijn in nieuwe zakken, zoals zo vaak bij thrashbands. De nummers zijn vooraf al uit te tekenen en de Italianen kleuren ze vervolgens netjes, soms zelfs Trivium-achtig in. Thrash uit het boekje ‘Thrash metal voor dummies’. Is er nog ergens schaduw?
Vendetta FM (Podium Station, Joris)
Vendetta Fucking Metal – als je band maar een naam heeft, moeten deze Spanjaarden gedacht hebben – brengt een potje hardcore met de energie en het enthousiasme van een stel koeien die de stal mogen verlaten na weken tijdens de winter te zijn opgehokt. Zanger Jacob is een agressief baasje en kiest al snel de middelvinger als standaard communicatiemiddel. Waarschijnlijk is dit natuurlijk een gebaar naar de hem omgevende maatschappij en alles wat er daar fout loopt, doch daar de teksten grotendeels in het Spaans uitgespuugd en uitgekotst worden, is het gissen naar het feit of ik juist zit. Jacob zoekt erg vaak de interactie met het publiek en dat levert voorzichtig wat beweging op bij de fans die dit wel kunnen appreciëren. Twintig minuten is me toch wat teveel van het goede voor deze vreemde eend in de bijt, maar kom.
Teethgrinder (Podium Noord, Joris)
En dan voor het eerst vandaag eens een echte drummer en bassist! Strak, ritmisch sterk en voor de bas, eindelijk met plectrum. Helemaal opgepompt worden er door Teethgrinder uit Zwolle, gedurende meer dan een kwartier – om niet opnieuw twintig minuten te zeggen – muilperen uitgedeeld op het spreekwoordelijk gezicht van het publiek. Veel tanden staan er niet meer recht in je bek op het einde van deze set. Retestrakke grind gemengd met death metal, zoeft voorbij soms aan onmenselijke snelheden. Voor het eerst vandaag denk ik bij mezelf dat metal maken toch een echte topsport is en dat al die wielrenners, voetballers en F1-rijders toch een puntje kunnen zuigen aan de prestaties die vandaag hier worden geleverd. Deze viermansformatie mag van mij alvast een medaille krijgen. Te checken live en dus zeker hun Facebookpagina volgen om te kunnen kijken waar ze bij je in de buurt landen.
Jungle Rot (Podium Station, Ghostwriter)
Jungle Rot draait alweer heel wat jaren mee in de wereld van de death metal, maar is altijd blijven hangen op het niveau… nou ja, Stonehenge aan het begin van de middag. Het is wel de eerste band die er vandaag vijf minuten bijkrijgt. In die tijd laten de Amerikanen zien waarom ze zijn blijven hangen: het optreden boeit weinig, het songmateriaal nog minder. Alleen afsluiter Psychotic Cremation trekt de aandacht, vanwege de Morbid Angel-achtige vibe die er om het nummer hangt.
Prostitute Disfigurement (Podium Noord, Joris)
De mannen van Prostitute Disfigurement, veteranen van de Nederlandse death metal, zetten direct een geluid neer als een huis en starten ultra-agressief, niet in het minste onder invloed van zanger en putgrunter Niels Adams. Dennis Thiele verdient een pluim voor zijn retestrakke en efficiënte drumwerk en dit doorheen heel de set. Er razen verschillende kwaliteitsvolle nummers voorbij en dit uit oude releases maar ook uit meer recent werk, met name She’s Not Coming Home Tonight, Forced-fed Dead en The Way Of All Excrement. De gitaristen masseren de gehoorgangen met brutale riffs en solo’s. Ik heb wel de indruk dat het publiek er maar lauwtjes zelfs koeltjes bij staat. Intussen is het al behoorlijk, vochtig warm en dient de zonnecrème bij herhaling bovengehaald te worden teneinde te voorkomen dat je ’s anderendaags als een rode tomaat wakker wordt. Misschien heeft dat er op een of andere manier toch wat mee te maken. Tijd ook om de innerlijke mens te versterken met een kroketje en een patatje. Blijft toch een eigenaardige uitspraak voor een Belg, patat…
Taipan (Podium Station, Ghostwriter)
Zanger Michael Black van Taipan, ziet er met zijn kleurrijk getatoeëerde borst, geruite korte broek, arbeiderspetje en baardje uit als voorman van een hardcoregroep, maar we hebben hier toch echte te maken met een fijn thrashgezelschap dat de nodige death metal in diens muziek gooit en zich vandaag niets aantrekt van de hitte. Hopelijk staan de mannen van Jungle Rot nog ergens te kijken en schrijven ze mee om te leren hoe het moet: leveren. Black rent rond, klimt op geluidsboxen, knielt, ligt, headbangt, kortom: is constant bezig. Zijn collega’s lijken zo te zijn weggeplukt uit de rij bij de plaatselijke Jumbo, maar samen zorgen ze voor een bijzonder onderhoudende vijfentwintig minuten.
Cirith Gorgor (Podium Station, Joris)
En dan de band waarvoor ik meer dan tweeënhalf uur in de auto heb gezeten: de Nederlandse blackmetalveteranen van Cirith Gorgor. Al vanaf Onwards The Spectral Defile uit 1999 en Unveiling The Essence uit 2001, laten deze krijgers op elke plaat een sterke indruk na. Nu ook weer, met hun laatste Satansgebroed, Sovereign, uitgebracht door Hammerheart Records, staan ze ook weer op het voorfront. Compleet met paint, versleten kleren, bloed, met andere woorden alles erop en eraan wordt er een vette show neergezet. Zanger en frontman Pestus volbrengt zijn taak met bravoure en braakt zijn boodschap oerdegelijk het publiek in. Dit is een geoliede machine, de drums (ik denk gewoon old school ingespeeld zonder clicktrack) en bas staan vakkundig op elkaar afgestemd en de gitaren slopen als een tandem elke muur die in de weg staat. Schitterend optreden! Nummers als Hellbound en Deathcult van het laatste album worden tot in de perfectie uitgevoerd. Het publiek lijkt het wel te smaken doch op een andere manier dan we al gezien hebben bij de deathmetalvrienden die hun voorgingen.
Soulburn (Podium Noord, Ghostwriter)
Black metal met deze temperaturen werkt natuurlijk niet. Death metal daarentegen wel. Enter Soulburn. Uw anonieme scribent ziet deze mannen vandaag voor de derde keer… dit jaar en wordt nog steeds overdonderd. Met opener Crypts of the Black zitten we binnen vijf minuten op het niveau ‘bang je nek van je romp’ en Claws of Tribulation laat horen dat het speelkwartier op Stonehenge voorbij is: de echte mannen zijn nu binnen. In vijfentwintig minuten komt alles wat metal mooi maakt voorbij: de brullende waanzin van Twan van Geel, fijn gitaarspel van Eric Daniels en Remco Kreft en drummer Marc Verhaar die zich niet gek laten maken en alle agressie en melodie in goede banen leidt. Hoogtepunt van het hoogtepunt: As Cold as Heavens’ Slain, waarbij de band de hitte bijna aan gort speelt.
Inhume (Podium Station, Joris)
Hup en alweer een verzameling death/grind grootheden op Podium Station ditmaal de grootvaders van Inhume. 25 jaar Stonehenge en ook evenveel jaren Inhume, het lijkt wel toeval. Deze 25 jaar heeft de band in de vorm van een release genaamd Exhume, 25 Years Of Decomposition ook gevierd. Deze slagers van dienst snijden vakkundig alle vlees van je botten en middels twee zangers is dit ultra-brute collectief messscherp gestart. Jammer wel van het geluid, de basgeluiden staan toch te hard, ook het basisgeluid is niet je dat en alzo wordt het erg moeilijk om nummers van elkaar te onderscheiden. Dit kan echter voor de meeste toehoorders de pret niet drukken en alzo wordt er voor het podium opnieuw een feestje gebouwd. Het aanstekelijk enthousiasme van de band heeft natuurlijk ook een invloed op de fans. Strak en intens optreden in een verzengende hitte intussen, op naar de drankstand. Voor de zoveelste keer vandaag.
Skeletal Remains (Podium Noord, Ghostwriter)
Het is even na 15.00 uur, de wind is weg en de temperatuur loopt op naar minstens 149 graden. Schaduw is er niet en Skeletal Remains heeft last van de omstandigheden, want het publiek staat er wel en kijkt wel toe, maar dan in standje zombie. Ook voor uw verslaggever blijft het moeilijk overeind blijven. Aan de inzet van de Amerikanen ligt het echt niet, want de mannen spelen degelijke death metal, maar de vonk wil maar niet overslaan. Of juist wel, maar zien we het door de hitte allemaal niet meer…. Ligt daar achter die ene merchandisestand nou een zwembad of is dat een luchtspiegeling?
Brodequin (Podium Station, Joris)
Het drietal van Brodequin komt helemaal uit de USA om gedurende dertig minuten van jetje te geven. Zanger/bassist Jamie Bailey ziet er toch maar pips en plattekes uit en al snel wordt duidelijk waarom. Enkele dagen geleden bezocht hij naar eigen zeggen nog het lokale hospitaal. Door een virus heeft hij twee dagen niet kunnen eten en nauwelijks kunnen drinken. Ondanks dit voorkomen weet hij toch stevig van leer te gaan en dit met behulp van zijn trawanten. Eén van die trawanten is trouwens een Nederlander: drummer Jan Lugtenburg, die een aardig potje snelheid op zijn kit kan maken. Jammer ook hier weer: een verschrikkelijk geluid. De snare-drum klinkt als een plank, wat niet bevorderlijk is voor de gehoorgangen. Ik meen nummers als Flow Of Maggots en Verdrinken toch te herkennen, ondanks bovenstaande bemerkingen.
Darkfall (Podium Noord, Ghostwriter)
Een blokje om en een goed gesprek met één van de christenfundamentalisten die bij iedere editie van Stonehenge om het festivalterrein zwerven als vliegen rond stront, hebben wonderen gedaan voor mijn zwakke gestel en dus sluit ik met hernieuwde energie aan bij Darkfall (die uit Oostenrijk, niet uit de Verenigde Staten) voor een portie melodieuze death/thrash van de meer opgefokte snit. Schreeuwend voert Thomas Spiwak de troepen aan in een van Sabaton geleende militaire outfit. Met de ogen gesloten brengt hij zijn teksten. Niet omdat die van een nummer als Ride Through the Sky nou zo gevoelig lijkt, maar omdat hij recht in de zon kijkt. Met Rise to Dominate ontpopt dit Darkfall zich tot een alleraardigst bandje dat een lekkere flow in de nummers weet te stoppen en daardoor blijft boeien. Echte uitschieters komen er niet voorbij, maar een half uur is zeker geen straf met dit materiaal, integendeel. Volgende afspraak: Eindhoven Metal Meeting in december.
Birdflesh (Podium Station, Joris)
Opnieuw een driemansformatie, ditmaal uit Zweden. Het bandlogo doet me wat aan Vogeljongen denken, een YouTube-held. Deze drie gekke gozers, opnieuw verkleed en met de gekende maskers, komen voorbij denderen als een goederentrein voorbij een perron vol wachtende pendelaars. Merk ik op dat ook bij het publiek deze mix van thrash en grind goed wordt ontvangen, party-grind? Zou dat een nieuw muziekgenre kunnen zijn? In ieder geval is het zo dat de geluidsmuur die nu wordt opgetrokken wel toelaat alles mooi te onderscheiden. Ik ben echter geen Birdflesh-kenner en kan dus alzo niet veel nummers – om niet te zeggen geen – herkennen, ik zie ze immers ook voor het eerst. Drummer Smattro Ansjovis doet de hoofdmoot van de vocalen doch wordt erg sterk geassisteerd door gitarist Count Crocodelis en bassist Panda Flamence. Ze partygrinden alles naar de filistijnen, een optreden van deze zotte bende is zeker een beleving.
Nader Sadek (Podium Noord, Ghostwriter)
Het vreemde Nader Sadek is… vreemd. De vanuit New York opererende band is een vehikel van de gelijknamige voorman, die een claim to fame heeft als ‘regisseur voor visuele live-effecten bij Mayhem’. Het lijkt me geen fulltime job. Nader Sadek zelf is weliswaar verantwoordelijk voor de nummers en achtergrondzang, maar is blijkbaar geen goede muzikant of zanger, want daarvoor zijn bij de studioplaat, de EP en het live-album dat tot nu toe verschenen zijn anderen voor ingeschakeld. Niet de eerste de besten overigens: meneer Sadek heeft wél zijn contacten: eerste Steve Tucker (Morbid Angel) en later Travis Ryan (Cattle Decapitation) op zang, Flo Mounier (Cryptopsy, Vltimas) op drums en Rune ‘Blasphemer’ Eriksen (Aura Noir, Vltimas, ex-Mayhem) op gitaar. Die spelen allemaal niet live mee, daarvoor heeft Sadek weer anderen tot zijn beschikking (gehad), waaronder zangers als Seth van de Loo (ex-Severe Torture, ex-Deicide) en Atilla Cshihar (Mayhem, SunO))), Tormentor), bassist Novy (ex-Vader, ex-Behemoth, ex-Dies Irae), drummers als Hannes Grossmann (Triptykon, Dark Fortress, Hate Eternal, ex-Obscura) en Derek Roddy (ex-Hate Eternal, ex-Malevolent Creation) en gitaristen als Richie Brown (ex-Trivium) en Destructhor (Nordjevel, ex-Morbid Angel, ex-1349).
Geen idee wie er vandaag allemaal op het podium staat en geen idee wie vandaag precies zingt. De band speelt al even als we gegrom horen, maar de verantwoordelijk nog niet zien. Pas een aantal ogenblikken later komt er een man met een (hopelijk voor hem) pikzwarte pruik het podium opschuifelen, met in zijn hand een voorwerp dat zo uit Star Trek afkomstig lijkt. De onbekende, die ook nog eens een masker heeft opgezet, heeft een prettige blackmetalstrot en juist daarom klinkt het bijna lief als hij het applaus van het publiek met een bescheiden ‘bedankt’ in ontvangst neemt. Muzikal zoekt Nader Sadek het in de death metal, maar tegelijkertijd is er het dreigende en ongemakkelijke van black metal.
Nader Sadek weet er de aandacht van het Stonehengepubliek mee vast te houden en dat is knap, want deze band maakt geen hapklare muziek. Het geheel zit subtiel in elkaar en met een andere podiumpresentatie (om de een of andere reden staan er allemaal dode takken op het podium, of staan we echt al zes weken op dit parkeerterrein en waren dit ooit frisse boompjes?) en meer eenheid in de kleding van de muzikanten, zou ik dit nog wel eens willen zien in een concertzaal. Want de Egyptische Amerikaan Nader Sadek heeft wel iets te melden, zoveel is duidelijk.
Nembrionic (Podium Station, Ghostwriter)
Vijfentwintig jaar geleden stond Nembrionic op de eerste editie van Stonehenge. Waar het festival verder ging, stopte de band in 1999. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, zo legde zanger/gitarist Marco Westenbrink al eerder uit aan Zware Metalen en dus klinkt anno 2019 Psycho One Hunderd, Part 1 – Development over de Steenwijkse parkeerplaats, gevolgd door het brute Coffin on Coffin. Natuurlijk is de band wat roestig en gaat niet alles van een leiden dakje. Of de eerste keer goed, maar het spelplezier spat ervan af bij nummers als Hawkeye en Strenght Through Power. Het is heerlijk om weer eens death metal te horen uit een tijd dat uitstekende Nederlandse bands die zich in dat genre specialiseerden als paddestoelen uit de grond schoten. Uit de tijd dat de band nog door het leven ging met de toevoeging Hammerdeath komt zelfs Against God en dat klinkt nog net zo lekker als in 1993.
Fifteen Minutes en In Your Own Hell gaan erin als koud bier in deze bestraatte woestijn en als afsluiter volgt het onvermijdelijke Bulldözer met als extra gitarist studio-eigenaar (Franky’s Recording Kitchen) en platenbaas (Cold Blood Industries) Berthus Westerhuis en een driekoppig achtergrondkoor bestaande uit Manoloxx (Dauthuz, ex-Unlord, ex-Consolation), Robert van der Mijle (ex-Consolation) en Hans Bijland (Dauthuz, Yaotzin). Het wordt een vrolijke boel en Motörhead’s Lemmy kijkt vanuit de hemel glimlachend toe. Welkom terug, mannen!
Graceless (Podium Noord, Joris)
Memoriam kan niet komen: de Britse troonopvolgers van Bolt Thrower staan vast op een Engels vliegveld. Geen paniek, moet de organisatie gedacht hebben, wie toveren we dan uit onze hoed? Graceless! Soulburn speelt ook op het festival, dus een gedeelte van de band was toch al aanwezig. De zompige, logge death metal is een rustpunt tussen al het grind- en ultra-brute deathgeweld. De zang van Remco Kreft is eerder schreeuwerig en anders dan de putgrunters die we al gehoord hebben vandaag. Het doet me bij vlagen denken aan Bolt Thrower en Obituary. Zo passeren Legions Of The Fallen en We Will Be Gods, maar ook Slashed And Served van debuutplaat Shadowlands komt voorbij denderen. Na een tijdje wordt het geheel een beetje saai, doch dit doet niks af aan de professionele houding en perfecte uitvoering van de nummers. Trouwens: solide gitaarmuur en een dito vet geluid, moet ik wel zeggen. Het publiek maalt er allemaal niet om en zet, onder een blakende zon, het reeds ingezette feestje verder.
Altar (Podium Station, Ghostwriter)
Onder de vrolijke klanken van Er is een brug, uit het gospelrepertoire van het gelukkig overleden duo Gert & Hermien, komen de mannen van Altar het podium op gedanst. Vorig jaar maakte de line-up van het legendarische debuutalbum Youth Against Christ diens lang gehoopte maar nooit meer verwachtte opwachting op Pitfest in Erica, nu worden christenen zeventig kilometer verderop getergd. Over de setlist bestaat geen verwarring: Youth Against Christ wordt door elkaar gehusseld bijna helemaal afgewerkt: ook voor Altar geldt een strikte tijdslimiet. Psycho Damnation is de opener, gevolgd door de ware klassieker Jesus is Dead! Het nummer zorgt voor de eerste crowdsurfers. Zanger Edwin Kelder introduceert Hypochristianity als ‘een nummer over een nijlpaard met een grote bek’. Divorced from God volgt lekker soepel, zoals de hele band soepel speelt en nèt een trede hoger weet te reiken dan bij het optreden vorig jaar op Pitfest.
Het verderop soundcheckende Rotten Sound doet zijn best de magie te verstoren, maar dan is daar al Cauterize the Church Council en het eerste Altar-nummer ooit: Forced Imprudence, met die heerlijke trage intro. Afsluiter Throne of Fire wordt samen met de manager van het gezelschap bloedje strak uitgevoerd als afsluiter van een even strakke set. Wat nu, is de grote vraag. Simpel: volgend jaar gewoon weer Pitfest en dan het jaar erop weer Stonehenge. En andersom. En andersom. Tot de dood ons scheidt.
Rotten Sound (Podium Noord, Joris)
Uit grindland, nee hoor uit Finland, komt dit vervaarlijk uitziend geboefte. Rotten Sound ploegt al jaren alle akkers nationaal en meer nog internationaal om met hun kruising tussen punk, crust, death en grindcore. Snel, sneller, snelst kan je soms denken, doch is er ook ruimte gelaten voor lompe, logge stukken. Drummer van dienst Sami Latva gebruikt naar mijn goesting nu en dan te veel roffels maar kan verder terugkijken, net als de andere bandleden trouwens, op een meer dan puike show. De band is erg goed op elkaar ingespeeld en lanceert foutloos het ene na het andere nummer. Korte, maar krachtige nummers. Veertig minuten later ben je helemaal tuureluurs gehengst en is het tijd voor een koffietje om alles te verwerken. De zon wordt intussen nu en dan afgedekt door een grijze wolk, het gaat toch niet regenen zie ik sommige mensen denken? Ze verwijzen wellicht naar de manifeste regenbui voor en tijdens het optreden van Carcass enkele jaren geleden.
Desecration (Podium Station, Ghostwriter)
Ook Extreme Noise Terror heeft vervoersproblemen. Van de band zijn alleen gitarist Ollie Jones en drummer Michael Hourihan present. Wat te doen, wat te doen…? Wel, de twee spelen ook samen in Desecreation en dan is 1 + 1 al gauw 2. Desecration bestaat dan wel uit 3, maar hé: bassist Richard ‘Dicky’ Moore moeten we er maar even bij denken. Coffin Smasher komt loeihard binnen en laat horen dat hier niet zomaar wat muzikanten aan het kloten zijn. Omdat er toch geen setlist is, staat het de mannen vrij te doen wat ze willen en dus worden met een voormalig bandlid van Extreme Noise Error (geen typefout: deze Nederlandse band bracht in 1988 een demo uit) een paar nummers van Extreme Noise Terror gespeeld. Door het geschreeuw en het zichtbare gebrek aan bekendheid tussen de bandleden onderling, is dat alleen leuk voor degenen die Extreme Noise Terror hadden willen zien. Als het songmateriaal weer overgaat naar dat van Desecration, is de prettige strot van Jones erg welkom en wordt Cunt Full of Maggots warm onthaald.
Aborted (Podium Noord, Joris)
En dan voor mijzelf de laatste band van de avond alvorens ik weer tweeënhalf uur terugkar naar het Belgenland. Aborted, een in oorsprong Belgische band doch daar blijft nu buiten brulboei en oppergrunter Sven de Caluwé niet veel meer van over. Intussen is dit collectief een internationaal gezelschap geworden. Het podium wordt voorzien van allerlei attributen: hoofden op een spies, geraamtes in een glazenkist maar ook een mastodont van een backdrop. Ook de lichten worden juist afgesteld en dan kan het beginnen, tenminste als de technische onvolkomenheden worden opgelost natuurlijk. En zo tikt de klok en resteert er me maar 25 minuten om een oordeel te vellen. Het publiek lijkt er in eerste instantie niet veel zin in te hebben, hoe de band ook zijn best doet. Toch op een bepaald moment komt er leven in de brouwerij. Wat wel is, te veel trigger op de drum: vind ik altijd een storend element. De band heeft keuze uit heel wat nummers uit verschillende albums waaronder ook Terrorvision uitgebracht in 2018 via Century Media Records. Puike en strakke show, voor dat stuk wat ik gezien heb tenminste.
Abbath (Podium Station, Ghostwriter)
Stonehenge kenmerkt zich door een extreem strakke tijdsplanning en dan is het spijtig dat het optreden van Aborted uitloopt én er technische problemen bij het podium zijn waar blackmetalgrootheid Abbath met zijn gelijknamige band staat. Die problemen zijn er al de hele dag, maar dat wisten de roadies van de Noor natuurlijk niet. Twintig minuten te laat, precies de tijd waarmee de eerste bands vandaag begonnen, start de band met een vrij matig geluid. Het klinkt schel en de gitaristen van Abbath en kompaan Ole André Farstad zijn nauwelijks te horen. Bij het tweede nummer is het iets beter, maar het blijft de hele set behelpen.
Abbath is als vanzelfsprekend de magneet die alle aandacht naar zich toetrekt, al heeft hij concurrent van zijn bassiste Mia Wallace. Deze Italiaanse, getooid met de bijnaam Soulfucker en opgepikt door Tom G. Warrior en zijn Hellhammer-project Triumph of Death, is een soort kindmeisje in een lange zwarte jas en zodanig voorzien van corpsepaint dat het lijkt alsof ze ieder ogenblik op handen en voeten naar je toe komt rennen om je ingewanden op te zuigen. Natuurlijk ligt bij het het songmateriaal de nadruk sterk op de nieuwe plaat Outstrider, waarvan de band vandaag het eerste concert ter promotie geeft. Oude krakers als Ashes of the Damned en Warriors, van het I-project van Abbath ontbreken echter niet.
Toch ziet Abbath het matige geluid niet lekker. Ja, hij gaat stug door met headbangen, maffe poses aannemen en gekke bekken trekken, maar de enorme ventilator die op de rand van het podium staat, zint hem daarbij niet. Met een welgemikte trap verdwijnt het ding op de grond, terwijl de zanger direct zijn plek inneemt om er Outstrider aan te kondigen. Het heerlijke Winterbane sluit de set af, terwijl het even lijkt alsof Abbath een technicus aan wil vliegen. Met een woeste blik wijst hij hij iemand in de coulissen op een speaker en de jongen die de blik ontvangt komt werkelijk het podium opgevlogen en begint druk aan allerlei draadjes te rommelen. Het heeft allemaal geen zin en direct na de laatste noot stormt Abbath het podium af zonder nog iets te zeggen. Toch blijft dit één van de winnaars van de dag.
I Am Morbid (Podium Noord, Ghostwriter)
Na de vertraging van Aborted en Abbath begint I Am Morbid als vanzelfsprekend ook later: tot afgrijzen van een bejaarde Steenwijkse die op Twitter laat weten ‘nu wel eens naar bed te willen’. Even wachten nog mevrouw, er wacht ons een langverwacht toetje. Als Visions from the Darkside van Morbid Angel’s debuutplaat Altars of Madness wordt ingezet, is iedereen dat op slag alweer vergeten. ‘We’ vieren dit jaar het 35-jarig jubileum van de plaat, zegt zanger/bassist David Vincent doodleuk. Een andere band natuurlijk, maar met al het gepruts van het ‘echte’ Morbid Angel is het de man allemaal vergeven. Zolang er maar kwaliteit wordt geleverd en dat doet I Am Morbid. Volop. Rapture, Pain Divide, Eyes to See, Ears to Hear, Maze of Torment.. het is allemaal heerlijk, heerlijk, heerlijk. Dominate gaat direct over in het heerlijke oorgasme dat Where the Slime Live heet.
Evil D. laat zich nog even van zijn sympathiekste kant zien door applaus te vragen aan alle bands die vandaag opgetreden hebben, voordat het machtige en prachtige God of Emptiness wordt ingezet. Om half 1, een half uur later dan gepland, volgt er dan het onvermijdelijke einde van een uitermate soepel optreden met ijzersterk songmateriaal en gaat Stonehenge 2019 als de warmste editie ooit de boeken in.
Foto’s:
Frido Stolte (The View Photography)
Datum en locatie:
25 juli 2019, Steenwijk
Link: